Netgedichten

netgedicht (nr. 80.786):

Essentie

We zaten in troostende stilte bij elkaar,
dronken en zwegen, met elkaar vertrouwd,
de tuin werd langzaam leeg en donker,
tot de nacht zich over ons had ontvouwd.

Het leven werd klein en zonder ruis,
sluimerende struiken hielden warmte gevangen,
maanlicht ontstak lichtvonken in het gras
en in mij groeide langzaam een groot verlangen.

Ik wenste vurig dat het altijd zo zou blijven,
zo overzichtelijk en eenvoudig , zo puur,
een werkelijkheid tot de essentie gekrompen,
zonder tijd, alleen levenslange duur.