Het Noorden

Dit vlakke land, weids, adembenemend leeg,
altijd hangt er kille mist of nevel,
vaak valt er trage regen,
gaan de dagen in stemmig grijs gekleed.

Langs verlaten zwarte akkers,
doorsneden met smalle wegen,
staan rijen sterk geknotte wilgen,
gekromd door de westenwind,
die guur en onophoudelijk waaiend,
voor niets en niemand genade kent.

De boeren, bonkig als de grond waarop zij leven,
de gegroefde koppen als bevroren,
zijn de band met de natuur niet verloren,
kennen niet de dwang van het volle rooster,
vrezen niet de stilte van land, kerk of klooster.

Met toegeknepen ogen tasten ze de einder af,
hun schaarse woorden, kortaf en dof,
klinken als duister gemompel,
onbekend met het doen alsof
is hun spraak direct, als die van markt en kroeg.

Helaas beheers ik hun taal niet genoeg,
kan wat in hen leeft niet altijd goed verwoorden,
maar voel mij hier, in het Hoge Noorden,
geborgen als een schip in een veilige haven.

Dit land, dit taaie volk,
ik maak er deel van uit,
ze liggen diep in mij begraven.

Schrijver: Wilte van Houten
20 juni 2023

wiltevanhoutenhome.nl

Groningen boeren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 83