Netgedichten

netgedicht (nr. 80.177):

Doodlopend spoor

Het was vroeg en bladstil
in het schemerende bos,
ik was er alleen
en volgde het spoor.
Het sneeuwde licht,
niets dan witte
zachtheid om mij heen.

De bevroren aarde
protesteerde krakend,
leek, overal waar ik liep
om antwoord te vragen,
maar de in nevel
gehulde bomen zwegen
en zuchtten diep.

Het dwarrelend bewegen
nam snel toe,
de natuur sloot
mij onontkoombaar in,
het pad sneeuwde
met dikke vlokken dicht,
het spoor liep dood.