Netgedichten

netgedicht (nr. 80.160):

PTSS

Hij uit het niet, maar 't ligt op de loer,
angst, opgekropte woede,
spanning die hem wakker houdt
en constant op zijn hoede.

Hij voelt zich schuldig, schaamt zich zo,
vindt niet de woorden dat te zeggen,
hij denkt dat hij tekortgeschoten is,
maar hoe dat uit te leggen.

In de groep zijn woorden niet nodig,
voeren ze dezelfde strijd,
gedeelde onmacht werkt ondersteunend,
herkenning biedt geborgenheid.

Maar 't houdt niet op, het gaat maar door,
een eindeloos refrein,
vannacht hoorde hij weer schreeuwen,
hij bleek het zelf te zijn.