Netgedichten

netgedicht (nr. 80.197):

Thuiskomst

Hij wist dat hij zou worden opgehaald,
ziet ze staan, een groepje lachende gezichten,
dat druk beweegt en vrolijk zwaait
als hij de vliegtruigtrap afdaalt.

Op weg naar huis is er druk verkeer,
de mensen jakkeren als gestoord,
maar het gras, groener dan gedacht,
is net gemaaid en geurt zoals het hoort.

Thuis gaat alles sneller dan verwacht,
hij zit met zijn vrouw op de bank,
de kinderen zijn naar bed gebracht,
hij voelt zich leeg, maar alert.

De afwezigheid van geluid lijkt verdacht,
maakt, verdiept door de slapende stad,
van hem een stil man in een stil huis,
die iets moet zeggen, maar ja, wat.

De tijd verloopt nu heel traag.
In de kamer, zowel vreemd als vertrouwd,
rijst in hem een beklemmende vraag:
wat doe ik hier, ben ik verdwaald?