Netgedichten

netgedicht (nr. 80.059):

Beneveld

Ik ben het woud ontvlucht van de woeste kroegen,
zweterige ruimtes vol oeverloze prietpraat,
de straten deinen onrustig op en neer,
het is heel vroeg, maar veel te laat.

De zon heeft de huizen al in brand gestoken,
vreemd schokkend schuiven ze langs elkaar,
het plein is een traag golvend meer,
waar ik onzeker dwarrelend over vaar.

Graag zou ik even op een bankje gaan liggen,
maar dat moet dan maar een andere keer,
de vraag is nu of ik de overkant wel haal,
gelukkig is er nog niet veel verkeer.

Mensen komen naderbij als dansende vlekken,
dragen allen een roerloos wit gezicht,
zijn omgeven door hels zwaaiende bomen,
donker afgetekend tegen pijnlijk scherp licht.

Mijn schaduw zit mij op de hielen,
iemand zegt iets met hamerende stem,
't geluid gonst als een echo door mij heen,
ik versta er niets van, zie slechts een schim.

Van het starre denken losgebroken,
beweeg ik mij zwevend voort als in dromen,
maar wat ik mij wel ongerust afvraag:
hoe nu in vredesnaam thuis te komen?