Netgedichten

netgedicht (nr. 80.099):

De hospikken

Snorrend hoort hij ze 's nachts overvliegen.
Hoeveel? Zeven, acht, misschien tien?
Dreunend slaan de granaten in bij As Siddiqine.

Kort daarop braakt de radio
de panische stem van de luit:
"Stuur de hospikken, verdomme, de hospikken!"
De hospikken rukken uit.

De hospikken zijn terug,
ze zitten met gebogen rug,
ze zijn bleek, kijken elkaar niet aan.
Het is doodstil, ze zeggen niets.
Wat zouden ze ook moeten zeggen?
Het bloed, schrille kinderkreten,
lichamen uiteengereten.
Hoe kun je dat verwoorden,
hoe kun je het vergeten?

Hij geeft ze wat te drinken,
presenteert zwijgend een sigaret.
Ze gaan pas laat naar bed.