Netgedichten

netgedicht (nr. 80.762):

De schaatser

Een ijzige wind suist door het dorre riet,
dat hard en scherp, maar breekbaar,
als een bruingele rafelige rand,
de grens markeert tussen de bevroren vaart
en het lege besneeuwde achterland.

De schaatser, diep in warme kleren opgeborgen,
hoort slechts het hoge zingen van zijn schaatsen,
het donkere ijs dat hol en grommend kraakt,
hij is een zwarte stip, verloren in een oneindigheid,
door een felle zon pijnlijk wit gemaakt.

Hij voelt het sterke leven door hem stromen,
merkt hoe het langzaam licht wordt in zijn hoofd,
helder licht dat tenslotte in zijn hele lichaam leeft,
alsof het van buiten naar binnen is geslagen,
hij schaatst niet meer, hij zweeft.