Netgedichten

netgedicht (nr. 80.417):

Wakker liggen

De nacht neemt, traag en stil,
onherroepelijk bezit van de dingen,
doet levendige kleuren verdwijnen,
maakt alles ondoordringbaar en kil.

Als ik, wakker liggend, minder zie,
dringen geuren zich meer op,
evenals geluiden, overdag verscholen
in een omvattende chaotische melodie.

Vervormd door de tijd
komen herinneringen boven drijven,
die stevig in mij verankerd zijn,
ik raak ze nooit meer kwijt.

Elke slapeloze nacht word ik belaagd
door vragen, die als hinderlijke insecten
in sneltreinvaart mijn brein bestormen,
elke nacht opnieuw word ik aangeklaagd.