Alle inzendingen over lamento

Dit jaar gaat de wereld als een ziekenkamer open. Jouw februarizon houdt elders huis. Het straatgebeuren ligt volledig lam, slechts een enkele bouwvakker hoor je fluiten. Populieren en vogels verbazen zich: lege pleinen - waar blijven de mensen? De hemel is zo ver je kijkt ontdaan van elk vliegtuigje. Men ziet de ernst in van een lockdown…

Hij heeft oneindig liefgehad om al die kleine dingen en vond geluk zo heel gewoon maar nooit of nimmer stond hij stil bij dit intens gevoel van heel alleen en droefenis wat moet hij nu beginnen De dag ebt weg, de schemer glijdt hij ziet de schimmen dolen de beelden spinnen in zijn hoofd haar geur sprankelt in zijn dromen hij hoort, hij…

Schaduwen zijn wij langer wordende schaduwen met elk uur blijven wij wachten op woorden die niet meer komen wij zijn een avond die schemerig nadert tot een nacht van eindeloze duur die onze wegen scheidt al kijken wij reikhalzend uit naar verten naar ergens waar wij weer passen in de tijd.…

Hier nu   langs het lange diepe water dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar dat je altijd maar hier nu   langs het lange diepe water waar achter oeverriet   achter oeverriet de zon dat ik dacht dat je altijd maar altijd dat altijd maar je ogen   je ogen en de lucht altijd maar je ogen en de lucht altijd maar rimpelend   in…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…

Ik vroeg het raam om vergezichten tussen lamento en bittergaar er is geen ontwaken geen opstaan, geen vlucht uit de dodengalerij op de rug van roemloze slaap…

woorden die naar stilte neigen stuiten op botsend binnenzwijgen het mag van geen naam weten schielijk, op de drempel van een soort vergeten dagen lijken geteld maken van dood gewag ordeloos gevangen in bedekt zelfbeklag raamloze gevels met plaatsvervangend gat als lamento in leemte enkelvoudig vervat gevlucht naar de nacht nu…

Juul heeft de allertraagste fiets, bestemd om nergens aan te komen. Hij loopt ernaast als naast een ouwe ezel bepakt met ouwe ezelsdromen. Maar nu is Juul plots dood. Plots foetsie naar een beter niets? Juul had zelf ook een ezelskop. Waarschijnlijk van Henri Matisse. Het is de vraag hoezeer hij niet meer is, want niemand, niemand die hem mist…

Ook deze haring zal niet braden, weet ik waarna ik meer in schenk en moedeloos maar onvermoeibaar aan haar laatste woorden denk. Ik tel de dagen zonder haar die bloedeloos zijn en zonder gevaar en ook de nachten, die niet kunnen behagen, in lakens die ruiken naar droeve nederlagen. Verlangen is een vogel die mij vaak openrijt, Ik zie…

bloemen zelfs de witte bruidssluiers verhangen zich te bruinen tersluiks als weleer klakt het open maar klakken bestaan alleen nog aan verroeste haken in oude stallen de grond verhard de duizenden omlopen rond de werkbank de noestheid onvervallen zelfs het zweet 't werkblad spreekt nog vettig blinkend in d'ogen terstonds ontwaar ik het lamento…

we lezen Remco’s Lamento hier nu langs het lange diepe water zien wolken die niet meer komen in Vestdijks Litanie huilen om Martinus’ verre wolken waarom moeder schreide het zijn oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we…