Alle inzendingen over meeste overspel vind

overspel komt van innig toegevoegde waarde wortelt vaak diep in stellen aan hun plafond zaait morsig tranen uit op en rond stations landt 's morgens vroeg in condooms op aarde vaak zocht men deze amour eerst eenmalig gaat het later door dan was het zeker zalig…

Ik gooi geen stenen naar een man of vrouw hoeveel, hoe vaak ze overspelig waren. Waar vind je mensen die dat klusje klaren en werpen zonder wroeging of berouw? Het feit dat men zo’n vonnis wil voltrekken bewijst de macht van religieuze gekken.…

Over overspel! Man krijgt slag onder gordel Kruis over zijn kruis Aanhouder wint niet altijd Het overspel is over!…

Een redacteur ontslaan na overspel mag niet. Maar in geval van scheve schaatsen zo’n zedeloze zondaar overplaatsen naar waar het niet zo nauw komt, mag weer wél. Hij schrijft nu stukken over voetbalsport waar overspelen níet veroordeeld wordt.…

overspelige waar is je schaduw bladeren vallen…

de wereld verstilt de winter pleegt overspel op een naakte herfst…

De zwerfkat spint luid op de badjas van mijn vrouw subliem overspel…

ik wil met je scrabbelen krabbelen, krinkelen krielen liefde leggen je mag ook beginnen met lief, in veelvoud en minutenlang ik zal dalen of klimmen lust of lijf speels aanlijnen in letterwaarde en wanneer je het x-drieletterwoord vanuit je handen vormt zal ik je met blanco blokjes toefluisteren dat life veel meer is dan 3 X woordwaarde…

Ik ben bang voor wat ik zal tegenkomen in dat verre groene land Misschien vind ik het er zo erg dat ik meteen terug wil Misschien vind ik het er zo mooi dat ik nooit meer terug wil En misschien ben ik voor dat laatste het meeste bang...…

hij is als de meeste, heeft oren maar luistert niet. toch, als ik hem bezig hoor voel ik mij summier naast zijn heerlijke manier van denken. hij is als de meeste, heeft ogen maar kijkt niet. toch, als ik hem bezig zie wordt ik overdonderd door zijn eenvoudige schoonheid. hij is als de meeste, niet helemaal perfect.…

iedereen Ik wil niet langer lopen zwerven laat mij maar sterven, heel alleen Breng mij nu maar geen kransen die hebben alle waarde verloren In stilte maak ik mij de balans en enkel mijn innerlijk kan ’t horen Geef mij ook geen loze woorden hoe goed ik wel zou zijn geweest Dat troost en lief bij mij hoorden geef mij maar van niets het meest…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

Een echtgenoot uit Schagen Had zich tot overspel weten te verlagen Nu zijn vrouw het weet En hem in zijn edele delen beet Zal hij zich er nooit meer aan wagen…

een vrouw die alles in haar leven heeft en niet om andere normen en waarden geeft, het overspel als avontuurtje beleeft, verstoort het geluk van een ander die leeft...…

Een gehuwde speelster uit Heerde, die haar tennisleraar begeerde, sloeg elke bal uit en kreunde zeer luid, toen zij van hem overspel leerde.…

Alleen bij jou vind ik het fijn, en ja, na die vakantie nog! Zo ben ik niet vertrouw me maar, dat zal ons niet gebeuren, ik zal je heel erg missen daar, hierna zal onze liefde nog meer kleuren! En zeker van mijn eigen woorden, overkwam het me dan toch..…

Je weet het toch, 't is nog geen echt overspel want er is nog niks gebeurd, da's slechts een kwestie van tijd.…

Na het boerenbedrog Een toverspel zonder grenzen Een zuinige zege op zak Doven de sintels in zijn lies Dompelt hij het jeukende vel in de zon De gulle hand zaait haar stofgoud in zijn nek Maar na het vermaak Laat het gewelf haar volle damp los. Bevalt van steile striemen Oorstrelend bezweert een stem de grillen van de herfstwind Molenwiekend…

Warm goudgeel smaakvol en rijp een aroma dat iedereen verleidt achter deze korst vullen holten de leegte met onfrisse lucht deze rotte boel zo doorprikt onbegrijpelijk dat je toch nog toehapt…

dag werd hij betrapt Zijn vrouw kwam het ter ore Ze belde toen naar zijn vriendin Om haar eens uit te horen De beide dames, kwaad op hem Gingen hem daarna negeren En zeiden met verbeten stem Hier zal hij wel van leren In zijn huis wonen nu de 2 vrouwen Ze werden verliefd...en wie ze kent Weet dat ze niet hebben zitten rouwen Om die overspelige…

hij streelde haar verlangen zij kuste zijn verdriet de tranen op haar wangen die zag hij echter niet zij vroeg hem steeds te blijven hij keek dan in zijn glas beloofde haar te schrijven en greep dan naar zijn jas hij speelde met haar vrijheid zij stoeide met haar trouw en in elkaars nabijheid dacht niemand aan zijn vrouw…

Overspel splijt het bed doormidden één voor één stapelen zich uitgeslapen minnaars bedlegerig want je vrijt zoals steeds met tussenpozen tot over het randje ik vroeg een geheimtip om je te adoreren maar viste achter het net een wildvreemde komt overeind pakt zijn aardse spullen én zijn lot in handen nergens schuilt licht bloter…

om bij de tijd te zijn, kopen mensen de meest recente boeken soms vinden ze daarin de beste wensen om de allerliefste vriend te zoeken…

de poesjes ze kruipen kopjesschuddend vanonder het lage afdak duikelen de ochtend in wassen zich in het tere zonlicht ze besluipen vroege merels en maken jacht op vlinders die uit koers zijn geraakt oeverloos en vlak hun wereld kent geen verborgen geheimen ze gehoorzamen braafjes het voorouderlijk instinct plegen geen overspel…

Als een vlinder in zijn vrijheid dwarrel ik in mijn sas over wolken terug naar de tijd waar het samenzijn ooit was het verleden mocht niet baten wat toen gewoon was klinkt nu gek maar waar wij eens samen zaten voel ik nu die lege plek het was te mooi om waar te zijn jij en ik, ik en jij maar ons geluk brengt nu die pijn waarom bleef jij…

Zijn ogen dralen in versleten waarheid waar onschuld zwijgt geveinsd in zijwaartse blikken Waakzame cellen dragen haar naar zekerheid het helder weten van verbloemd verraad…

de naakte waarheid bedekt in termen van liefde…

En ik wacht op vlagen regen Gedonder volgt op flitsend blauw Ik denk niet aan de stille wegen Die ik net nog nemen zou En ik ruik de rust van angst Die ik anders voel als licht Maar die angst, die is nu donker Is nu aan mezelf gericht En ik hoor de klap van woede Hierna leven kan niet meer Dit is het eind, van al het goede Mijn stille…

Langs smalle richels omzeil ik de klip vergrijsd graniet schaaft mijn huid open tot ik de spatten voel. Zout kerft de wond. Het moet de branding zijn die mij ontboden heeft en hijgend hier omarmt. Nu het avond wordt zal ik hier blijven de vloed belemmert mij te gaan zoals een minnaar dat betaamt. Aalscholvers hoog op de rotsen vieren…

laatst schreef ik over overspel kreeg veel reacties, allerlei dat het leeft dat wist ik wel ik zet ze even op een rij ‘ik ben er absoluut tegen niet zo’n beetje, faliekant zal het nimmer overwegen het is gewoonweg te riskant’ ‘volstrekt geloof in altijd trouw zekerheden willen geven hecht verbond als man en vrouw een maatje voor het leven…