Alle inzendingen over minnevuur

bindt 'n ballonnetje aan mijn voeten bindt 'n ballonnetje aan mijn jas zodat ik nooit meer zal vergeten hoe verliefd ik op jou was zodat ik voor altijd zou blijven zweven zweven op de tonen van ons minnevuur zo zou ik voor altijd blijven leven genietend hoe jij door mij stroomt welk 'n avontuur…

Het minnevuur maakt 'm bezeten. De vlam die hij vat is een hete. Vertrek valt 'm zwaar. Diep bedroefd mist-ie haar, want hij is nu zo kaal als de neten.…

Minnevuur, middaguur, driezitsbank en de boterhammen bleven staan Passionele woorden, vurige kussen en de middagzon zag het aan Vingers zochten, streelden lief wild eerst heen en weer, werden later op klamme huid meer en meer brutaal eenrichtingsverkeer en de tijd vloog veel te snel Voor de spiegel, later gekraste initialen in mijn…

geuren naar rozen en jasmijn zoals je haar, zoals je lippenrood, dat de wolken openbreekt Weet je hoe mooi je lied is, de tere boog van je hals, het verhaal van je zoete ogen Weet je hoe de ontloken bloem van je ontvouwde lichaam lokt, hartstochtelijk en fel In de waan van het dromenspel verdwaal ik in albasten verten, ontsteek het minnevuur…

Hun minnevuur werd snel geblust op zolder in de twijfelaar, waarin het stel naar hartenlust de liefde kon bedrijven. Ze bleven nog een poos in bed. Een goede nachtrust kwam van pas. Ze rookten nog een sigaret en stoorden zich niet aan de as die restte van hun lijven. Het klokje had hen niet gewekt: ze waren in hun slaap verbrand.…

Wel honderd handen heffen hoog de schaal gevuld met wierookdampen, minnevuur, bewegen heen en weer met harten, puur gewassen in het bloed van 't oud verhaal of 't nieuw zo je verkiest, zo menigmaal herhaalt en weer herhaalt tot op de duur de woorden niet meer aarden in het zuur van 's werelds honger naar een heilloos maal.…

Wat rust ze zacht, die parel der natuur, Die schoonheid paart aan edel zielsbehagen, En in de schoot een wereld kan verdragen, Maar toch zo teer verspreidt haar minnevuur. Een lelie geurend tussen dorenhagen... Wat rust ze zacht, die parel der natuur!…

Terwijl hij van minnevuur brandde, bezwoer ze: 'Een kind bindt maar handen. 'k Wil niks met zo 'n jong doen.' Hij dacht bij een tongzoen: 'Wat heeft ze toch rottige tanden.' Ze waren al even aan 't wippen, toen manlief naar binnen kwam glippen. Niet 't minst van de kook zei ze: 'Jij mag zo ook. Deze tandarts kan niet aan je tippen!'…

Doch vaak is trots het minnevuur de eeuwigheid van korte duur en kan een echtpaar niet vermijden, dat ze huw'lijksschipbreuk lijden. Ze zijn dan volgens 't polshorloge elkander trouw - maar voor een poosje.…

Daar wisten beiden excellent hun minnevuur te doven. De man werd op z'n rug verwend. De vrouw lag immer boven. Hun grafschrift luidt: 'HIER RUSTEN TOON EN ELINOOR DE JAGER. ZIJ VOERDE STEEDS DE BOVENTOON MET MOTTO: "TOONTJE LAGER" .'…

Toen de lentezon de grond Met haar zachte koestring blaakte, Toen het minnevuur ontwaakte, En de rietmus 't gaaike vond, En het kunstig nestje maakte, 't Aan een drietal halmen haakte, En dit kinderlievend paar 't Voering gaf van mos en haar, Toen klonk hier op blijder wijzen, Of zij God ook wilden prijzen, Zacht verteedrend in het riet…

Die zoete balsem der Natuur, Die 't blaakrend wee van 't minnevuur zo strelend kan verzoeten Die puurt men op de lieve mond; Daar kust zich ’t kwijnend hart gezond, En mag zijn honger boeten.…