Het is de weg die tot mij spreekt,
in monotonie van witgestreepte morse
trekt hij banen in mijn hoofd
als eigen stem door velden galmt.
Van dat alles herhaling is zonder einde.
Reizen zonder bestemming.
Bewegen zonder doel.
We draaien de klok op
maar missen de sleutel…
Het is de weg die tot mij spreekt,
in monotonie van witgestreepte morse
trekt hij banen in mijn hoofd
als eigen stem door velden galmt.
Van dat alles herhaling is zonder einde.
Reizen zonder bestemming.
Bewegen zonder doel.
We draaien de klok op maar hebben geen sleutel,
en waarheid woont waar wij net waren.…
Een wittig rif van gevaar
tekent zich kraakhelder af
in de verte flitst een
schel licht meedogenloos
spookachtig schijnsel
röntgennegatieven
van rimpelende vellen
in donker fatale massa
van een staartloze komeet
schiet lood in lichtjaren
prognose in maanden
minder exact
galactische heupen
haardunne breuken
gestage monotonie…
Krekels beginnen hun meditatie,
kikkers zingen
een fuga van
hypnotiserende monotonie.
Een fluisterende stem waarschuwt voor
dreigend gevaar maar zwijgt opeens
als de koude van schaduwen
op de flinterdunne wanden valt.…
net geteld zestien maanden alcoholvrij geleefd weliswaar ook tegenslagen geteisterd; alle lichtkracht ontbrak duistere obscure hemelen zo hol, geen schitterend hoopgevend sterretje te bespeuren
mezelf constant moeizaam tot nodige actie dwingend
leuke belevenisjes steeds maar schaarser, monotonie maakte bokkensprongen
dromen luid galmend in gruizelementen…
Een stilte die er echter niet is en er nooit komt,
want altijd de ruisende monotonie van regen,
die gestaag valt, soms wreed tegen de ruiten slaat,
altijd verkeer, razend langs overvolle wegen.
En dan het eeuwige zingen van de branding,
laarzen, zuigend wegzinkend in vette klei,
in de stormwind krakende zolderbalken.…