Alle inzendingen over na Maria Barnas mast

Ik drink het leven in, Ik drink, drink en drink Tot mijn maag en darmen Tot de rand toe zijn gevuld En ik eindelijk de waarheid zie Die tot dusver altijd was verhuld Ik drink, drink en drink Tot ik de helderste dimensie Van de waarheid zie De enige werkelijkheid Ik drink, drink en drink…

Vervreemd ben ik Van de naam die mij Bij mijn geboorte Is gegeven - Als men mij roept Reageer ik niet meer Want ik weet niet Of ze mij bedoelen, Of een van de vele anderen Die in mij wonen, die de Namen dragen die mij ooit Door medemensen werden gegeven Zonder dat ik daar zelf Om vroeg, toch kan ik de Namen dragen, Daarvoor…

In de wachtkamer zit ze van angst te beven, ineengekrompen tot minder dan niets - Nog maar vijftien minuten sinds haar lief achter de mintgroene klapdeuren verdween - Zij heeft de tijd in haar ogen, Zijn leven komt in wolken voorbij, zijn jaren zijn minuten geworden, zijn minuten worden jaren - De angst groeit uit haar ogen,…

Lezen wat er niet staat Woorden verstaan tussen Regels door die op Het oog de waarheid Verzwijgen Ze schieten alle kanten op Gaan de ruimte in die Oeverloos is, Net als de waarheid, Oeverloos, oeverloos…

De stad draaide zich om toen ik omkeek. Neem me niet kwalijk ik dacht dat je een ander was. Ik heb een goed scheldwoord, een kwalijke kraal op mijn tong. Ik knip een gestreept hart van papier, Durf ik niet dat ik je nodig heb? De wereld is moe en op de blauwe lijnen in een schrift is het koud. Eerst sliep hier nog een man. Nu staat…

Het is hier groen, het rimpelende water, de bomen en de banken en een stengel met een kleine paarse bloem. Hij weet het niet zeker. Thuis heeft hij een witte zwaan in de keuken van porselein. Rozen van pastic in een rode vaas, een blauwe bloem op zijn beker, de koffie is altijd warm. En kringen op het tafelkleed. Soms komt Nora binnen. Ze is wit…

Een leven is zo groot als een lichaam dat trager in bed zakt. Vlak boven de grond. I Ik wil voor haar een tekening maken. Wat zal ik tekenen, een zee? Hoe berekenend moet ik zijn. In de weigering van haar voet zie ik steeds meer dan traag bloed alleen. De aderen en de vaten vernauwen zich naarmate ik haar dichter nader. Een kind,…

De ramen konden niet open en de dag was langer aan het einde van de gang waar zij ligt in een smalle kamer. Ze kan niet lopen maar ze zegt dat er in de glazen jampotten veel bloemen staan. De stelen zijn niet schuin afgesneden want er was geen mes. Wel water dat niet blauw is zoals ik haar maakte De zee is blijven liggen waar zij ligt.…

Wanneer ik slapen ga ligt de zee nog steeds beneden en altijd is de zon me voor. Ik sta bij een uitsnede van donker water en later ben ik bij de boten met zeilen wit zo licht als opgeluchte stemmen en tussen de schaterende meeuwen weleens opgetogen. Maar in de ring die ik kreeg sta ik scheef naast een datum. En ik zie hem in de verte gaan…

Om indruk te maken op de acteur aan mijn tafel zeg ik De mooiste film die ik ooit zag heet Paradise Lost De camera bewoog zich niet en alles was zwartwit vreemd als een paradijs nee vreemder De jongen zegt dat ik Stranger than paradise bedoel Ik concentreer me op het woord 'gereserveerd' tot de letters zwemmen en de wereld een vlek is…

Op de heuvel staat een paard van krijt Ik luister naar herinneringen die niet meer om mijn vingers passen Raak ik ze kwijt of verliezen ze mij Met mijn oor tegen de aarde hoor ik het naderen Het gaat niet voorbij ------------------------- uit: 'Bunker Hill', 2001.…

- voor Rogi Wieg - Mijn eerste liefde schrijft gedichten. Of zou deze liefde het schrijven van gedichten zijn? Hij weet hoe het moet. Het mag niet regenen van verdriet en liefde schrijf je niet onthoud ik goed. Maar ik bloed liefde en verwar het weer met mijn gemoed. Want het regent en het waait en liefdes lopen in een lange stoet voorbij…

Het opstaan, het baden en voortdurend het gaan van jou. Het is laat en ik zeg dat ik plaats maak, er is geen tijd om te rekken als tijd. Met lange nagels kras ik zigzag over de lakens en een ooglid trilt. Er is een ogenblik. De man ontwaakt. Hoe val ik in het licht? Je draait me in de leegte van een bed. Terwijl: binnen de…

Ik denk aan de man die ik liefhad. Heb ik hem lief? Hoeveel angsten zijn dat? Onze borden raakten leger En aan de rand ligt een bloem. gesneden uit radijsjes. Een klein uitbundig leven. Niet om te eten, weet hij. --------------------------- uit: 'Twee zonnen', 2003.…

Radiobericht: de politie heeft vannacht het lichaam van een vrouw gevonden in de straten van Amsterdam. Naam en leeftijd onbekend. Doodsoorzaak: onbekend. je zoekt het woord voor de rand van de haven die als een muur uit het water rijst. je denkt ik vind het als ik zo ga liggen op het asfalt je hoofd een aarzelend schip voor de stoeprand je…

Huizen met torens van prijzen en schuine balken in de etalage achtertuinen en serres openslaande deuren en een zilveren bus die in de toekomst rijdt; noch de paraplu met het opengeslagen hart in de prullenbak noch de dorre palm op de begane grond kan mij dragen. Laat iemand hem weghalen hij siert niets en niemand zo vaal en geknakt. ik…

Weilanden en huizen verglijden in mijn ooghoek terwijl ik me probeer te concentreren op het meisje dat tegenover me zit. Er past veel in een ooghoek. Een huis dat ik herken een sloot een koe en zelfs het grazen en verloren turen van het dier dat de nek strekt gespannen van een onbekend geluid. Of wacht het strammer op een teken? Dieren vermenigvuldigen…

Zodra ik ik laat vallen trekt de lucht boven mij samen vergrijst en legt zich neer boven de stad. De stad vernauwt zijn straten kromt de bruggen als tenen in mijn schoenen. Mijn tenen? Mijn schoenen? Ik is een vlag op een maanlandschap waar iemand metaalgaren in stak om het oneindige wapperen te bereiken dat in windstilte iets monumentaals…

Ze houdt het dienblad als rand van een kwijnende wereld vast en stapt langzaam in het licht waar zij met donkervloeiende contouren blijft staan en thee schenkt. Haar lichaam verstilt om het te stromen. Ik kijk. Zij kijkt me aan. Recht in een oog dat zich onmiddellijk terugtrekt. Schaduwen vluchten over het huis dat mij kan onthouden. Boomtoppen…

Jij zegt dat je Hier woont, hier in Deze stad - Ik vraag je de weg Want ik kom niet Hier vandaan, kom uit Een andere stad, in een Ander land - En vraag je waar ik Het grote plein Kan vinden, in het Centrum van jouw stad - Je weet het niet zeg je, Weet zelfs niet de naam Van de straat waar Je nu loopt, je weet Eigenlijk…

Harig lig je hier, Aanraakbaar dichtbij Met louter leegte Om je heen, Leegte die er is Zoals jij er bent Zoals jouw Waakzaamheid Er is, Maar - Slaap nu niet langer, Het is niet donker meer, Het licht roept…

Het gevoel is er niet meer Liefde en afkeer bestaan nog wel Maar worden niet meer herkend, Alles oogt vlak en gevoelloos Donkere wolken jagen door het brein, Slechts een spaarzame lichtstraal Brengt nog wat verlichting En dan vanuit het niets Staat er een woord op, Ik herken een woord van trouw, Van mensenkind ik hou van jou…

Vaarwel, en voor jaren, Maria, mijn lust! Maar voere ook het noodlot mij ver van u af, Het hart blijft u bij, dat ik eenmaal u gaf. Eer tellen mijn maats al de korlen van 't duin, Eer legen zij de emmers van vader Neptuin, Eer ik uit mijn zinnen uw beeltenis stel. Vaarwel dan, zoet Holland! Maria, vaarwel! Maria, vaarwel!…

Haar is een nieuwe Verjaardag toegemeten, Een nieuwe naam, Een nieuw gezicht, En toch wordt ze onverminderd Gezocht door hen die haar En haar volk vervolgen - Met achter de muren Een kast van houten planken, Die net niet zijn gedicht Om nog wat adem binnen te laten Voor als het spannend wordt - En nu de aanval onverwacht…

en ruik, maria, hoe in jouw haren de liefde al huis houdt, ja huishoudt maria, en thuis komt maria, ja thuiskomt maria, in vrede en vrijheid, bij jou en bij mij.…

De zeeman keek haar in haar ogen - Zijn dat tranen, Mária Lécina? Mária Lécina heeft niet gelogen - Zo eindigt het lied - zei Mária ¿Porqué, Mária? De vissers slapen in zwarte sloepen op de duistere zee voor Catania Mária kwam op zijn borst liggen slapen Mária Pepita Lécina ¿Porqué, Mária?…

storm maar en bulder ongebreideld door het want touwen strak gespannen zeilen bolle wangen de mast houdt stand tot overdwars een lange roller de balans onderbreekt en onverwacht de mast afknapt de tuigage het begeeft stuurloos in de wind toch vol vertrouwen het casco is behouden…

Al had Maria geen kinderkamer voorbereid geen lakentjes met Jezus naam op geborduurd zij droeg haar kindje met een innerlijke fierheid al had Maria geen kinderkamer voorbereid zij was voor haar Kind één en al gedrevenheid Gods liefde had haar boven alles aangevuurd al had Maria geen kinderkamer voorbereid Jezus naam stond diep in haar hart…

Steeds is daar weer die eerste keer voor duizend jaren of nog meer een vissersboot, een dorp de haven met de vissengeur steeds meeuwen om me heen we varen uit zes in getal de wind heeft kracht we vliegen voort de storm neemt toe reuze gekraak de mast knapt af valt over boord het roer onbruikbaar nog eenmaal overstag de boot…

Het gevoel hebben Niet meer te kunnen Voelen, gevoelloze Donkerte die gewoon Te diep is, en te lang Duurt, onomkeerbare Somberheid die zonder Pillen levenslang lijkt Te duren, kleinkinderen Die langskomen om hun Verjaardag bij oma te Vieren - en vreugde Die het gevoel niet meer Aanspreekt - hulp die Professioneel gegeven…