Alle inzendingen over nirwana

op weg, nirwana elke stap is van waarde de weg, nirwana…

Totaal ontspannen In het zicht van Nirwana In schaap gevallen…

Als groot nirwana, weten van het niet weten, pure verlichting.…

en verder trekt de karavaan de luisterlast is reeds wat lichter omdat de krontjong is gegaan naar de altruïstische dichter die speelt met woord en nylondraad zich niet aan loze zinnen bindt maar onomwonden horen laat hoe klanken reizen op de wind en verder trekt de karavaan het irritante zoemgezang van muggen lijdzaam ondergaan tot…

Bij aaneengeregen opzwepende noten in het jagende ritme van een zomerse bui spring ik acuut uit mijn zachte fauteuil en vergeet voor even mijn kraaiepoten Dan dans ik vurig en lenig de lambada ondertussen kort vertoevend in het nirwana…

in 't land van duizend en nog 'n nacht blijkt Allah heel anders dan tot nu werd gedacht ze leeft in Nirwana als Tabula Rasa speelt kiekeboe geeft Fata Morgana bij droogte en morgenstond ze heeft ook 'n oase met catering voor eigen rekening…

de zon is dood de aarde een sintel in blauwgloeiend rood de laatste vogels zijn gevangen in paars glasgordijn de maan verschimt in zwart aanwezig zijn de schepping is teniet gedaan het nirwana de ruimte ingegaan de zon is dood toch zal de mens weer opstaan in een ander morgenrood…

Soms is nirwana het toppunt van verlichting, totale liefde. Ik weet het niet meer, hoe ik je kan vermaken in deze wereld. Het is je lichaam, je geest, je hele persoon, die ik alles gun. Ik wil niet anders, dan iedereen gelukkig zien en maken. Je luistert muziek van bovenaardse schoonheid en zielsverlangen.…

gegaan in de kleine luwteplekken die iedere zwaarte zelf heeft geselecteerd naast de monumentale gladheden van de hemels gepolijste blinkende oppervlakken immens rijst de verbinding tussen planeet en zon in het universum waar de fakkel zijn vuur spuugt met het vloeibare metaal uit het middelpunt der aarde waar massa’s een nieuw nirwana…

ik zag je parelende lach het snoer vol gevoel hing om je hals blonk in lichte tinten eeuwige schoonheid van schelpen en zee volgde jouw golvende lijnen zij namen mij mee naar onpeilbare diepte waarin ik herkenning opdook mijn leven zag laveren tussen geboorte en nirwana rood…

met grijze vingers krabde de dag aan het duister van de nacht wat overbleef was koud en nat bedruppeld de ziel putte het riool met zicht op de hemel door schuimende stuwing van het uiterst smerige water het nirwana bleek een zilte droom die stokte tussen eb en vloed en juist op dat dood tij kwam ik volledig brak…

uit samenvloeien mocht ik groeien bloeien tot volwassenheid maar nog was ik niet rijp voor het boeket des levens pas toen jouw bloem frivool bleef wuiven mocht ik haar bestuiven tot vrucht gekomen wisselden de dromen verwelkte de kleur wij konden nirwana bereiken waar ons jong leven al vaste voet aan wal probeert te krijgen…

opperste geluk te kunnen smaken daar in de stilte van de spaanse nacht waar jij los van alles eindelijk jezelf gelukkig zag nog voelde jij de warmte van het dakterras uitstralen naar een nog helder kleurende sterrenpracht toen was er die nacht de wens bij het verschieten van het uitspansellicht neem ons mee naar de eeuwige nirwana…

strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied het eeuwig nirwana…

dag lief zeegezicht en nee ik kom geen afscheid nemen maar praten met jou talloze keren mocht ik met woorden alles tegen je zeggen zonder dat jij iets kon weerleggen het was mijn monoloog in moeilijke tijden ook al bulderden je golven ik liet me door jouw rust leiden jij wist feilloos mijn stemming te kleuren met vrienden als wind…

vele levensvragen de zee lijkt groot genoeg om alle opstekers in hun markante kleur te dragen vaak rest een schamele buit als ik de vangsten binnen haal hun filosofische waarde bepaal spartelend aan het oppervlak is alle diepgang ze ontgaan in het speelse van een gemakkelijk bestaan toch is mijn zoektocht niet tevergeefs het nirwana…

heb mijn mozaïek gelegd in de kleuren van het leven nog zit ik met een handvol glas waaruit liefde en verlangen lacht nog eenmaal het ultieme rood als ster die oplicht aan het firmament zijn staart uiteenspattend in het mooiste buitenaards pigment oprijzend uit het prille groen dat seizoenenslang als donker loof in warme zomers koelte…

Soms droomt het nog van saatori en nirwana en altijd van jou. Van de geliefde, die ene van het moment en die miljoenen. Gave der tranen is begin van wijsheid en mededogen. Eindeloos hopen we op het hoogste geluk van jou en ieder. En dan te weten, dat het geluk echt bestaat: ik hou echt van jou!…

haar handen twee kanten in constant bezig zijn zij spraken het scala van ontmoeten en uitgebreid bedanken in de openheid van transparante harten toch dirigeerden zij gaven richting aan in de common sense van emoties om met elkaar het pad te gaan haar warmte en lach reikten aan de horizon waar hun schermpjes de kleuren van nirwana…

panoramisch voorbij trekken van eindeloze toendra’s in de kleuren oker bruin en geel bleven lege zielen van woestijnen heel het majestueuze dak van werelds grootste bergmassief in contrastheroïek de zwartblauwe atmosferische dood die ruimte ziet in oneindig gebied samen zijn we opgestaan hebben de kusten verlaten die we na het nirwana…

Schrijf zelf dan iets beters iets diepers en langers voorzie het van humor en maak een satire voor mijn part bijvoorbeeld niet over de wolken maar het zee- land- en berg- en transitieklimaat pleeg geen plagiaat dat reeds bekend staat als het openen van hoeken kieren en gaten der apocalyps en nirwana gedachten maar ga aan…

wordt bewogen zonder registratie gesproken in het stille woord er lijkt leven maar de ziel is men vergeten de tijd is zonder inhoud zijn slag en spirit kwijt hoogtes zijn niet uitgelicht omdat schaduw in de dalen ligt langzaam vloeien lijnen naar de horizon waar zij verdwijnen in het punt waar ooit onze geboorte was het nirwana…

elke dag weer in het nieuws berichten over verlichte geesten en hun exploten in de naam van wiens naam het eerst vergeten niet anders dan ijdel misbruikt gewoon een anagram moet zijn staan ze gedrumd te wachten op hun beurt, onafwendbaar hun lot te verbinden met de wereld van het geloof eerst mijn god, mijn nirwana de geestelijke koffer…

van de avondschemering gaf in een magische vorm entree aan wie daar naar binnen ging zag je mond hoorde in mystieke tonen de uitnodiging om mee te gaan naar andere regionen die delen van leven meer hadden te geven we hebben het plasma verlaten waar fysiek geen belemmering zong zijn wij een geworden met de hoedster van het nirwana…

instinctief je in mijn armen nemend, stevig vast vruchteloos kussend je lippen en wangen je blanke borsten… witte bergen van albast echter..je negeert mijn hunkerend verlangen je wereld is een andere, ver weg, verscholen je handen werend al mijn genegenheidgebaren je keert je van me af, als waren we tegenpolen nu lig je naast me in een utopisch nirwana…

de Joodse staat onder beleg zeg het voort, het is oorlog en grenzen dienen beschermd opnieuw verlegd zelfs de vijand moet weten wanneer op te houden de Palestijnen worden gebracht hetzij naar de rand van hun afgrond hetzij tot in het Nirwana hunner dromen met bommen, altijd met bommen die het verdommen nagewezen te worden dat is iets voor…

verten die mistig schimden maar een gewoon menselijk contact in gezamenlijk dromen we voelde warmte in een tintelend ervaren waar zachtheid spanning rondde in energieën die in extravagante kleuren vurig paarden later opgelicht uit het aardse bed van de kleine beperking zij lieten ons met een bijna hemelse glimlach naar ons eigen nirwana…

magie van ooit zijn verdwenen en nog zichtbaar in real time ervaar hoe lichtsnelheden beelden tonen die uit het begin van de tijd pas nu tot ons zijn gekomen waarvan het bestaan al eonen geleden is gedaan door de geboorte van een nieuwe constellatie in de mystieke boeken is zijn aanwezigheid een dieper ervaren van de weg naar een nirwana…

Ja, soms ben ik een springplank naar een haalbaar nirwana.…

Hij zit daar om zich weer bijeen te garen en niet omdat hij op 't nirwana hoopt. Als ooit op aarde een mens zichzelf ontloopt, dan hij misschien, maar 't duurt al zestig jaren, en zie met hoeveel zorg hij 't raaflend garen, dat hij „jas" noemt, op zijn geraamte knoopt. 0, de oude leugnaar, 't mummelend kadaver!…