Alle inzendingen over noordooster

ongure kerel trapt verbeten fietsend door gure noordooster…

ik dans langs de schuine kant van licht dat gebroken is door de eerste kou in rijp en vorst de lucht strakt helder in een ijzige noordooster in tinteling kleurt huid van blauw naar rood de wereld in het wit is scheppings groot…

avondwandeling een ijskoude noordooster giert door de straten en door de kale bomen schuurt mijn gezichtshuid kruipt in de vingertoppen ondanks een tweetal warmwollen winterwanten de sterk verlichte huizen verwijzen voor mij naar de carnavalsviering een omgewaaide huurfiets rust wat in het gras…

buiten guurde de noordooster schuurde hagel langs de ruit binnen lachte warmte vlaagde plezier door het versieren van boom en takken thuis frutsels en tierelantijnen van lang geleden alles heeft een plaats en maakt geschiedenis jij manoeuvreert tussen velen en iedereen in regel en beslissen of het resultaat minder is dan vorig…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

nog heeft de lente zich niet vertild aan de winterse kou wel rustig aan de snijdende noordooster af en toe gestild het tikje opwarming heeft ons allen juist heel goed gedaan alleen regen en buien uit sombere dikke grijze luchten hebben licht en vrolijkheid niet gespaard nog is het natte niet opgedroogd oogt donker nog veel…

grijs kamt winters hand nog witte sporen op een bijna vlakke zee de noordooster dempt de kruinen temt in koude nevels zijn gevreesd bestaan dat uitgewoed is na een herfstig voluitgaan verlopen zijn de hoge golven uit de verre oceaan toch krabbelt zij aan kusten de ondergrondse stromingen zullen strand en land nooit laten rusten…

warmde winterhanden aan het kuilend gras voelde zon van afgelopen zomer proefde weer intens haar kracht hoor de schaatsen slijpen aan het ruwe ijs zie baard en knevels zich verbijten aan de pegels die hangen en de vorst steeds vangen maar in de luwte van het riet onbereikbaar voor de stevige noordooster zingen zij hun schaatsenlied…

speel maar met je korte haartjes draag het lachen met je mee jij was strand in zomers warmte golfde bruinend in de branding van mijn zee morgens was nog zonnig blauw van korte duur met een ruimende noordooster kwam de winter snel en guur we hebben ons begraven in warme lagen wol proefden licht van korte dagen maar vrijden nachten…

waai maar wind wolk buien speel met regen als een kind storm en herfst de bladeren veeg stoepen schoon oogst mijn zomerdroom speel maar met haar rode haren draag haar lachen met je mee zij was strand in zomers warmte golfde bruinend in de branding van mijn zee morgen is nog zomer helaas van korte duur dan komt de noordooster…

ik breek stukjes ijs bouw als vorst met water vol vuur mijn doorzichtig paleis wind vlaagt met sneeuw hoge muren rondt torens als pegels met noordooster gesels bij licht van de maan vriest mijn paleis naar kou van de sterren wachtend op jou jij bent de vrouw die het hart van de vorst zal ontdooien jij bloeit als lente met…

een laatst sneeuwgordijn rafelt losse plukjes hagelt kleine stukjes in smeltend samenzijn de noordooster klaart de lucht en na een aard uitstralen kunnen we de schaatsen halen wij zijn niet uitgeblust laten snelheid ons plezier bepalen op sloten en kanalen met koek en zopie in de rust eindelijk gaat de vorst de erfenis inschalen…

ik zie de zon maar mis de streepjes warmte ze schijnt koud licht dat blauw weerkaatst op je gezicht het winters fel laat ijzig scherp een lege schaduw zien waarin de vorst zijn sporen kerft guur blaast een noordooster de natuur haar kaalheid aan weerbarstig in verzet trots blijft zij onaangedaan maar in je ogen kiemt de lente en…

zuiver en grillig schraalde een melodie veeltonig de strakblauwe lucht ontdaan van warme tierelantijnen klonk in het hoog ijle de noordooster kou herauten speelden de macht van de vorst in een uitstralend winterse nacht waar helder kraakte in het donkerzwart bevriezen van spiegels op sloten en vaarten pas toen zon de rijp…

spaans sprekende duiven hun ruiven vol middagzon in verlaten siësta tijd een balkonnetje op het zuiden en het voorzichtig luiden van de klokjes in de ijle morgenstond waar landarbeiders al uren bezig zijn met de aardbeioogst waarvan smaak en geur het knapperig stokbrood feestelijk rood kleurt hier schraalt nog steeds de gure noordooster…

het leven stilt waar bomen in skelet nog rillen onder de noordooster vlokt zacht de eerste sneeuw zij dartelt in het luchtig vallen op de koude schrale wind bewonderd door een spelend kind haar lach brengt weer de vrolijkheid in een witte wereld terug waar stilte van de schepping heerst in het wissen van de sporen zal de winter…

zon staat laag rietkraag warmt sloten met een gele kant kristallen kou maakt water strakker langs de zomen verzwart in ijs een brug teveel eenden kwaken hoenders houden ijs en water los schaatser kraken stilte knisperend in vaart diep de koppen pegels in de baard noordooster schrijnt de winter over land duurt maanden voor…

we bladeren de bomen kaal jij geel en bruin en ik rood nog een laatste blad in groen de storm is heftig na een vol seizoen nog winteren we geen kou en vlagen in een speels begroeten hagelen soms af en toe in eerste wit ontmoeten strakken nog geen blauw in de noordooster zoeken maar sneeuwen al in dromen op sloten zal de ijsvloer…

vandaag ontbrak de warmte die altijd verbinding bracht in optrekkende kou was blauw het licht dat alles overheersend was kilheid spiegelde nog net geen vorst op zwaar beslagen ramen muts en das ontnamen mensen wat toch zo herkenbaar was rode wangen en een fris gezicht dat guurte kent uit noordooster tegenwind diep weggedoken…

De kracht van de dichte noordooster trotserend klagen neus en voorhoofd steen en been. De wielen draaien klein versneld. Om mij heen het kil verlaten landschap met grijsgroene weilanden. Zwanen als sneeuwwitte vlekken stuurloos in het koude water, gekoppelde eenden opvliegend, kraaien loensend roofbewust.…

wit en wijds strekt het landschap zich uit als een opengeslagen deken van eerste kwaliteit verse sneeuw de felle noordooster blaast modder- kopjes bloot die nieuwsgierig rond kijken in de verblindend lichte ruimte de slootkant is een ultra natuurlijk kunstwerk steil gewand ongerept met overhangende witte waaisels de dammen met roestige…

Vrijgevig vlucht in de gure noordooster boven Golán een vn-gezant een koerier als symbool van licht en van vrede Gedwarsboomd door tientallen dronebardementen en honderd hamastunnels, ondergelopen Panta rhei panta rhei in de goot van de dood, door Gaza's puinhopen een streepje licht Uit Pisa komt de inquisitie voorbij woordwaaiend…