Alle inzendingen over piet paaltjens

Ik leg mij lijdzaam neer bij zoveel onvermogen Maar op mijn netvlies brandt nog steeds dat scorebord Nooit heb ik zóóveel tranen op één dag gestort ----------------------------------------------- Met dank aan de dichters: Vasalis (eerste regel) en Piet Paaltjens (laatste regel)…

Zoals ik ooit beminde, zo minde slechts Piet Paaltjens ooit. Zijn stenen harten, mijn houten harten. Zijn grieven, mijn huilen. En had ik al mijn vrienden vroeg verloren, dan was ik zonder liefde ook al bij het breken van de dag, met morgendamp en herfstdraad, zo zeker ook als druppels op het gras, tot sterven veroordeeld.…

diep in de dichter is het altijd wenen de regen valt onophoudelijk in vlagen al komt er soms licht het blijft alle dagen zwaar bewolkt met sop tot onder in de tenen de Friesche poëet François Haverschmidt hield het niet bij buitjes uit zijn vergiet terwijl hij met wrange tranen bedauwen wou kwam Piet Paaltjens kleddernat uit tuitjes Slauerhoff…

Langs de Langeloërlaan bij de Mees & Hopebank zag ik Noes met Japik struinen vilten hoed met druivenrank Deed niks onder voor Piet Paaltjens c.q.…

Piet Paaltjens is er niets bij en zijn destructieve poëem over Rika is slechts één ademzucht van mij. Dat deze jeneververslaafde dominee zichzelf met een beddekoord heeft opgehangen, is een druppel van mijn leed. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, amen. Hoe krankzinnig kun je zijn!…

(voor Loan Son) Het was eerst 'Aan Rika' van Piet Paaltjens, waardoor de dichter Büch was geraakt en daarna zag hij jou in die trein rond Haarlem. Hij droomde jou al naakt en hij verdween in de zoetheid van jouw mond. Voor hem was jij zijn Rika en wilde hij het liefste met jou verpletterd worden door een aanstormende trein.…

Dat heertje met zijn witte das Was eertijds een minnezanger; Doch sinds het die witte das aanheeft, Minnedicht hij niet langer. Nu preekt het en doet huisbezoek, En voor de variatie, Houdt het 's winters, driemaal in de week, Lidmatencatechisatie. Ik bezweer U, mijn allerliefste vriendin! De draak hier niet mee te steken; Er zit wezenlijk…

I De Harlinger stoomboot schommelt Over de Zuiderzee Van Stavoren naar Enkhuizen. Een dichter schommelt mee. Kwijnend rust op de verschansing De zangrige elleboog. Glazig staart naar Friesland Het bleekblauw poëtenoog. Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van…

II In overoude tijden, Toen men nog geen stoomboten had, Lag er halfweg tusschen Enkhuizen En Staavren een bloeiende stad. Haar koene schippers brachten Haar schatten van heinde en veer, En onder haar kooplui telde Zij meer dan één millionair. Maar — wat ziet men gebeuren - 't Geld maakte haar kooplieden grootsch. Toen streken de elementen…

III De dichter is verdwenen In de diepte van 't dansende meer. Hij zinkt als een steen. En Eindlijk Komt hij in Oud-Stavoren neer. Want, ja, wat die goede Schokkers In hun eenvoud steeds hebben beweerd, Dat is waar: de verdronken koopstad Bestaat nog ongedeerd. Haar muren zijn nog stevig; Haar torens zijn nog hoog; Slechts is er…

IV Hoelang de gezonken poëet wel Bewustloos gelegen heeft, Dat zou ik niet kunnen zeggen. Genoeg, — de man herleeft. Hij heft de gevoelvolle blikken, Maar twijfelt schier aan hun trouw; Vlak toch tegenover zich ziet hij Een wonderschone vrouw. Haar gitzwarte lokken golven Langs een voorhoofd van elpenbeen Over leliewitte schouders…

V De dichter begrijpt er niets van; Maar eindelijk waagt hij het toch De vreemde schoone te vragen: "Waar ben ik?" en "leef ik nog?" En als kristal klinkt haar antwoord: "Mijn lieve landgenoot, Gij zit hier in Oud-Staavren, En ge zijt volstrekt niet dood. Gelukkig voor u bewoon ik Hier een waterdicht lokaal, Waar ik versche lucht…

VI "Vergeef mij," huivert de dichter, "'t Is onbescheiden misschien, Maar mag ik ook vragen, wat dame de eer heb vóór mij te zien?" - En de schoone glimlacht: "Wel zeker! - maar eet ondertusschen voort, - Ik ben dat weeuwtje van Staavren, Daar ge mooglijk wel van hebt gehoord; Die een lading Dantziger tarwe Aan stuurboord in…

Moderne ballade Zij heette Kee. Hij schreef zich Frits. Zij zag wat scheel. Hij liep mank. Een englenpaar. Maar zij erg bits, En hij verschriklijk aan de drank. Zo woonden ze in een lekke schuit, Als twee marmotjes in hun hol. Geregeld schold zij hem de huid En dronk hij zich met bitter vol. De tijd vliegt snel, vooral wanneer De liefde…

Hoor ik op Sempre* een waldhoorn, Of ook wel een Turkse trom, Dan moet ik zo bitter wenen; En - ik weet zelf niet waarom. Vraagt een der werkende lieden: 'Hoe kan een Turkse trom Of een waldhoorn u zo roeren?'- Dan weet ik zelf niet waarom. Is 't wijl in beetre dagen Een vriend de Turkse trom Niet onverdienstlijk bespeelde? - Ach,…

In uw grote bruine blikken Schuilt een wondre tovermacht. Nu eens troosten zij mij zacht; Dan weer doen ze mij verschrikken. Praat ik rustig met u over Iets van algemeen gewicht, Vriendlijk straalt dan uw gezicht, Als de maan door lentelover. Maar nauw waag ik het te klikken Van mijn hard poëtenlot, Of meedogenloze spot Vuurspuwt uit…

De maan glijdt langs de ruiten En blikt mij vragend aan. 'Wat moet dat, bleke zanger, - In uw ooghoek glinstert een traan?' Zo gij de maan zelf niet waart 'k Zou zeggen: loop naar de maan. - Wat mij het oog doet glinsteren, Dat gaat er geen schepsel aan.…

In het diepst van het woud - 't Was al herfst en erg koud - Liep een heer in zijn eentje te dwalen. Och, zijn oog zag zo dof! En zijn goed zat zo slof! En hij tandknerste, als was hij aan 't malen. "Ha!" dus riep hij verwoed, "'k Heb een adder gebroed, Neen, erger, een draak aan mijn borst hier!" En hij sloeg op zijn jas, En hij trapte…

Ai, gun uw miskenden Piet, Dat hij eerst uw boezemglooiing Met een tranenmeer overgiet! En nu, aanhoor, hoe treurig De geschiedenis endt van de drie, Die zoo'n duren eed eens zwoeren, Een eed bij de Oeil de perdrix.…

Wij zaten met ons vieren In de tuin van de sociëteit. 'Kijk, jongens!' riep Sand, 'wat passeert daar Een eeuwig knappe meid.' 'Ja,' zei Kaai, 'dat's een pracht van een meisje! Zo zijn er geen twaalf in 't land.' 'Ik hoor,' zuchtte Haas*, 'ze is in stilte Geëngageerd met een luitenant.' 'Wat mankeert je, Paal*?' riep Sand…

O, spreek mij niet van liefde, Van vriendschap en van trouw; Die zijn al sinds lang overleden, 'k Ben lang er al van in de rouw. Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood! --------------------------------------------------------------- uit: Immortellen…

Zoals ik eenmaal beminde, Zo minde er op aarde nooit een. Maar ‘k vond, tot wie ik mij wendde, Slechts harten van ijs en steen. Toen stierf mijn geloof van vriendschap, Mijn hoop en mijn liefde verdween. En, zoals mijn hart toen haatte, Zo haatte er op aarde nooit een. En sombere, bittere liedren Zijn aan mijn lippen ontgleên. Zo somber…

Waarom ik de lome nachten Met wrange tranen bedauw? - Ik weet niet wat ik liever deed, Dan dat ik het zeggen zou. En wou ik het ook al zeggen, Weet ik, of ik het wel kon? Voor alles is er een oorzaak, - Maar hebben mijn tranen een bron?…

Slechts eenmaal heb ik u gezien. Gij waart gezeten in een sneltrein, die de trein, Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart. De kennismaking kon niet korter zijn. En toch, zij duurde lang genoeg, om mij Het eindloos levenspad met fletse lach Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag. Waarom ook hebt…

Hem die mij grof beledigt, Mij overlaadt met schand En openlijk mij belastert, Hem reik ik de broederhand. Maar die mij voorkomend bejegent, Die mij aan zich verplicht En zich mijn vriend durft te noemen, Die spuw ik in 't gezicht. --------------------------------- Immortelle LXXXIII (1878)…

Wat nu een kerkhof in mij is, was, lang geleên, Een vrolijk marktplein, waar een dartle zwerm dooreen Krioelde van de dolste dromen, somtijds wel Wat al te dol, en toch vermaaklijk en hun spel. Het was me een leventje daarbinnen! Zien verging Een mens en horen. Doch op eenmaal, daar verging Een aaklig steunen 't blij rumoer, en dan - een gil…

Op 't hoekje van de Hooigracht En van de Nieuwe Rijn, Daar zwoer hij, dat hij zijn leven lang Mijn boezemvriend zou zijn. En halverwege tussen De Vink en de Haagsche Schouw, Daar brak hij, zes weken later zowat, De eed van vriendentrouw.…

Zijn goudblonde lokken en knevel, Zijn geestvolle neus en mond, Zijn vergeetmijnietblik, zijn tenorstem En zijn New-Foundlandse hond, Ik moet er gedurig aan denken; Zelfs adem ik soms nog flauw De geur in van zijn sigaren. Hij kocht ze gewoonlijk bij BLAAUW. Ruik ik opnieuw die sigaren, Dan word ik eensklaps zo raar. Is 't, omdat hij…

Als ik een bidder zie lopen, Dan slaat mij ’t hart zo blij, Dan denk ik, hoe hij weldra Uit bidden zal gaan voor mij.…

Wij zaten te keuvelen, Daar klonk van de heuvelen Een weemoedige triller- Het was Ludwig Hiller: De begaafde kunstenaar, De wreedgeschokte, Die aan zijn klarinet Die triller ontlokte. Nooit sprak er ergens Zo ver mij bekend, Dieper weemoed Uit een blaasinstrument. Het was waarlijk Om zich te verbazen, Zo naar stond die Man daar…