Mechanica zwoegt het
voortbewegen
van raderwerken, onderworpen
bij wet en regel door
feilloze finesse
van fysica
samen hebben zij
de deeltjes en krachten
tot elkander gevlochten
uit liefde een kind
in ruimte en tijd gebracht
en quantum gedoopt
die alles ontspoort
en niets doet
zoals het hoort…
Eeuwig dansen de atomen
in hun eindeloze stromen.
Snel en licht, traag en zwaar
springen de dansers door elkaar.
Zij scheppen ons het licht, de wolken
en vormen de geest der volk’ren.
Brengen kleuren in ons hart
maar zijn ook vaak de bron van smart.
Doch, de dansers zijn de dansers niet
en wat je ziet dat is er niet.
Alles om ons heen…
Quantum oergedruis
siddert nog tussen de tenen
van de tijd en in de oksels
van melkwegstelsels
Weerkaatste materie
gestolde energie druppels
dartelen tussen de rimpels
van hun waarschijnlijkheid
Het niets van Nietzsche
lost op in quark gelei
maar pas op voor wormgaten
in de snaren van de nietigheid
Werkelijkheid is pure wiskunde
geworden…
er hangt iets in de lucht
en kan nog alle kanten uit
voorlopig daarom aangeduid
als een verandering
waarop het zich terstond vermengt
met hetgeen er altijd was
en niemand nog herkent
wat iets teweeg kan brengen
“Het onzekerheidsprincipe toont aan dat kwantumdeeltjes pas tot werkelijkheid vervallen als men er naar kijkt, of populair…
ik voel
hoe jij de keuzes
groter maakt
waardoor de ene
in de schaduw
van de ander staat
stabiel in
samen komen
met grote dromen
over het sturend
energetisch vermogen
sneller dan licht
het is niet
ons gezicht maar
wel de aan en uitknop
van hersendelen
die zich eindelijk
niet meer vervelen
met majorana’s
in deeltjes en golfjes…
zij was geen
kolibrie of bij
maar haar
sfeervolle plaatje
overweldigde mij
vingers die
voorzichtig het
hart opende waar
daglicht zacht
naar binnen ging
op dat zonmoment
spiegelde de bloem
zijn bloei in
specifieke kleur
aan het firmament
dat beelden zond
langs nanodraden
naar een ver heelal
waar ook vingers
waren van jouw…
ik heb je
gezicht in
mijn handen
gelegd door
samen te
teleporteren op
het quantuminternet
in de al
vertegenwoordiging
zonder fysieke
beperking
visualiseren we
kosmosenergie
zonder verplaatsing
lieflijk omgeven met
verrukkelijke kreetjes
de basale schrik
van verdwijnen en
elders in het zelfde
momentum
te verschijnen
ook…
de machtige Regennacht
is één groot Zwart Gat
waarin ‘t Zijn wellicht
de Singulariteit omvat
’t ultieme Middelpunt
waar alles samenkomt
maar Niks waarneembaar is
rondom de Horizon
de onbeantwoordbare Vraag
van ’t Licht
dat niet wederkeert
als ’n fysisch Fenomeen
de Regen verdwijnt
als ‘n Hand draait
en de Ogen besluiten
’…
406
Bezig met laden