Alle inzendingen over raaf

De raaf, een vogel vol venijn, meende nu eens de slimste te kunnen zijn. De raaf verwachtte de uil op zijn beperkingen te kunnen wijzen. De uil sloeg eerst zijn linker ooglid neer. En toen de raaf hem ten tweede maal met zijn vraag confronteerde, sloot de uil zijn rechter ooglid dit keer.…

Je takken staan zwaar in de lucht, oud en wijs Je bast geeft een zucht, gebarsten en grijs De wind waait door je laatste herfstbladeren Je leven stroomt door je aderen Je leeftijd loopt in ontelbare jaren Overleefde zoveel gevaren Veel heb je gezien in lange, langzame tijd Je wantrouwde de mensheid Natuur moest wijken rondom jouw voet…

Zwarte wolken rollen binnen In een tijd waar vuur rookt Donkerzwart gaat men beminnen Als men oorlog stookt Zwarte dampen wegen zwaar Op de harten van vele mensen Zwart roet in het haar Licht zal men wensen Haat en troebeling wordt geschapen As is men aan het verstoren Hoop ligt te slapen Uit roet word niks geboren Wanneer komt schone…

Hard als steen en sterk Uit diepe gewelven Stof en gruis van het zware werk Eeuwig rots delven Donker en koud is zijn bestaan Van aarde is hij een slaaf Met pikhouweel gehard van het slaan Een zware opgaaf Altijd op zoek naar glans Gesleten steen Een ritmische dans Al slaand om zich heen Wilskracht is hem niet vreemd Waar is de zon…

ik kwam vandaag mezelf tegen, hyperventilatie/hongerklop 1 van de 2 moet het geweest zijn, hard zwart en niet ontbeten maar ik wankelde wel, tot stervens toe…

vers, gedolven graf de kist nog niet neergelaten de menigte sjouwt met hoge hoeden zes planken zand er over en ik kijk toe…

mijn familie heeft zich behoorlijk vertakt, mag ik u deswegen voorstellen aan kraai een onverbeterlijke dief kaapt, als hij de kans krijgt, alles voor ieders neus weg kauw, ook wel ka ingetogen, schrikachtig maar wel lief met dat grijze dotje op z'n kop is het oogappeltje van roek zit immer op de hoogste tak kijkt minzaam neer op…

sneller dan het geluid, want de wand langs de rijksweg kaatst naar achteren automatisch stemt een navigator blindelings rukt een stuur naar links of rechts heen en weer rijdt een kakafonie over 4-baans wegen, handsfree, dat wel maar, waar kom je de stilte nog tegen ?…

vogelkijn vliedet de dood tegemoet het koekoeksjong kwam uit een groter ei en dacht daarbij ik trap je van het nest jij bent zo ontgoocheld dat heb ik uitgevogeld daarom ben ik beter dan de rest…

van kinds af aan wilde ik kunnen vliegen het moeras zompig voorbij en vlerkend tussen het blauw van de dreigende wolken vluchtend naar de toekomst, op eigen benen staan de zon tegemoet ging ik stralend ten onder…

ik heb, net zoals Fred jaren geleden had, een poezenkind zij is zo puur, onbeholpen, ongeholpen zoekt zij de man in mij zij gromt haar kont omhoog en wenst genageld aan de grond…

het is lang geleden dat ik paden betrad waarvan ik dacht, die kan ik betreden ik heb de stoffige straten die ik belopen had in speuren naar kracht, amechtig achter mij gelaten…

van op de toren kijkt zwarte raaf meevoelend naar witte rouwstoet.…

Oh zeg ons toch, eerwaarde raaf Waart gij uw hele leven braaf? Het antwoord luidde, kort en bondig : Ik was mijn hele leven zondig.…

verplaatst tussen hier en nu diep bewaard ongeleid en puntgaaf er bestaat eigenlijk geen rassenmenu een onbeschreven blad zonder vos die zegt tegen de raaf.…

de raaf wou zingen de kaas begon te swingen en vos kwam... innen…

gaan zij is een raaf, een moeder die de tijd aanschouwd zoals raven manoeuvreren op ieder zuchtje wind die hen verder brengen naar daar waar zekerheid zich in twijfel bevindt ik prijs me om in haar slagveren die raaf te zijn die bij geteelde moed zichzelf in alle beglazingen met verve ontmoet…

Een zwarte nachtraaf vliegt vindt zijn prooi aangereden soortgenoot raaf kauwt kauw Ongegeneerd zwarte prooi zwarte raaf evolueer je even in aangepast leven word je aangereden door Buschamerikaan pimpbak stom gemak pyromaan van Darwins naam Buschamerikaan doodt soortgenoten ongegeneerd als nachtraven kauwen…

Ze wisselen in verstrikte tijd snavels en veren uit Gijzelen elkaars dromen kruipen over vloeren met scherven bezaaid Ze grijpen bloedige letters brengen zonder iets te begrijpen met fladderende vleugels En dichtgeschroeide ogen achterstevoren verhalen van zon naar aarde Een krijsen in de ruimte van een zwarte onheilspellende…

Wegkenner, waarheen kan ik reizen, wijzen de runenritsers hun raad mij naar raaf of laaf ik mij met Mimirs mede? Moede Reiziger, moet mijn dolen doel dienen? Gedwaal is mijn verhaal!…

zinkt zij ter aarde ontvangen in de moederschoot de wolf huilt wijl haar ziel uilt naar de raaf de wind zucht zingt zijn eindeloze lied der verlorenen de maan verduistert in haar een smeekbede verdoem mij niet…

Vergeefse zoektocht naar een witte raaf. Elke krant lijkt op De Telegraaf…

Nu is het pas dag drie en wat een strop Ik was al ziek, mijn Staatslot won geen geld Ik heb geblunderd en teleurgesteld En Raf en Sylvie houden ermee op En zonder Unox-muts, plat op de buik Neemt de Scheveningse Pier een nieuwjaarsduik…

Gelukkig heeft ons land één witte raaf: Zo 'n klusje is geknipt voor Fred de Graaf..…

zonnemorgen zonder zorgen sans souci oui oui oui zon der zorgen opgeborgen opgegeten in bloemenregen ha ha ha alles is mooi alles in lentetooi blij als een kind, door allen bemind o wat fijn in het hier en nu te zijn…

Een raaf zit op zijn troon, De steen van het huis der liefde. 't al oogt als een wachtende vrouw, totdat de gedachten-kraan sluit. -Ik ben veranderd, door het baden in tijd.…

uren tuurt hij naar de vlucht van de vogels hij luistert naar hun schreeuwen hoort hun gezang hij wikt en weegt leest en hoort iets in elk gevleugeld teken hij kan de wil der goden verstaan een witte raaf is hij de vogelwichelaar rechts van hem in zwart gehuld krast een kraai…

eigenlijk achteloos aanwezig was het een dag aan het einde van de reis een dag van de raaf steenmeel en waterlicht de zon lag op de grond en in de lucht hing een inversie van tijd achter de einder bleek geen vooravond te bestaan alles was rustig en niets deed er nog toe…

Mark Rutte is een ware virtuoos In praten zonder ook maar iets te zeggen Hij kwam om zijn verklaring af te leggen Maar die was, op z’n zachtst gezegd, wat loos Steeds komt hij ermee weg, de witte raaf Het volk vindt hem steeds minder ‘supergaaf’…

De raaf zal je in kneedbare ruimte en tijd beschermen. Hij koestert de herinneringen en gedachten. Als niets meer vanzelf spreekt, niets meer hetzelfde is. Als ik je het meeste mis.…