Alle inzendingen over spijkerschrift

het hart slaat lettertekens in rood gedoopte riethalmen griffen een spijkerschrift op z’n kop het hart hamert slaat littekens het laat zich moeilijk lezen…

het eerste schrift heette spijkerschrift het waren geen afbeeldingen van farao's het lijken eerder vogelsporen ingebeiteld om te onthouden van wie je nog geld kreeg of wie je moest betalen weer eens te laat nogal praktisch zoals de vogelsporen merk je later dat je ook iets kunt bewonderen met diezelfde tekens…

Was Pieter mij dan viel er niks te vrezen, Ondoenlijk om mijn spijkerschrift te lezen.…

Schrijf mijn stille woorden In spijkerschrift op De kristallen glazen Van de toekomst Raap eeuwen later De scherven bijeen Die verspreid onder de grond Contextrijk zijn gebleven Alleen mijn geest Is vervlogen sinds Het moment Dat ik als stof uiteenviel…

Van zijn bestaan verschijnt het vluchtig spijkerschrift, in scheve aanloopregels, bijna kwatrijnen. En door haar plompverloren dweilen worden zij weggewist. Ieder spoor van zijn gedribbel moet verdwijnen, of hij zich in de drang om voort te leven zonder nadruk had vergist. -------------------------- uit: Sleutelbos (1999)…

ook al is deze zomer voor alle tijd bewolkt valt het water met karren vol sop naar beneden ‘t verleden blijft niet te vatten natter dan ons heden zonder polders dijken ‘t land dorpen onbevolkt we zullen het nimmer meer in tekens kunnen achterhalen maar de oceanen moeten ooit met water zijn vol gelopen na uit de lucht op het land in leemten…

het is als een vraag in spijkerschrift een enkeling slechts kan de tekens lezen het is als hangen in de lucht vergeefs wachten op een onbekende bestemming de tijd verstikt in zanderige uren zij weet nooit wanneer ze weg kan gaan hoe ze van het een naar het ander komt een enkeling leest de tekens in de vragen…

mijn eerste zinnen schreef ik ooit in spijkerschrift op natte klei die hard werd in het ochtendlicht ik telde bussels graan de schapen en de balen wol de tichels voor de huizen ik schreef toen kerf na kerf de trage dagen van de zon het wassen van het water ik schreef ook avondrood je lieve lusten toe de hitte van mijn oven…

het moment triggert de tijd ver voorbij onze afstand we liepen in lege ruimtes ontvreemdden de zwaartekracht vermenigvuldigden onze handen en kaatsten de dagen erna terug in het boeket dat verloren in het veld vormloos van de dood werd verlost god was eentonig god was ontrouw was ik god dan boeide ik mijn zonden en stierf in het spijkerschrift…

Maar dat mocht, want ze had spijkerschrift en akkefietjes in haar haar. En geheimen om de lakens uit te delen De duiven pikten de kruimels uit haar lach. Maar dat mocht, want ze had broden bij de vleet. Zo lief was ze, dat de stenen voor haar snelle stappen weken. De jongens lieten haar zelfs in hun dromen spelen.…

de zon gaat niet op in letters eikenbast barst niet in het woord tranen uit wenen is geen naam maar een klankvol leven medeklinkers nemen het voortouw in stilte leggen de nadruk op gevoel en kleuren klankkleur is woordloos te horen voor openstaanders die niet omstandig aanwezig zijn omstanders treuren in spijkerschrift dat klinkt als ach en…

. ___________________________________ Als dichter schrijf ik altijd eerst in 't klad Soms in onleesbaar handschrift, cryptografisch In spijkerschrift, maar nog net niet dysgrafisch Want op gepriegel heeft mijn oog geen vat Van dysgrafie had ik nog nooit gehoord Als je maar dichten kunt wat ons bekoort!…

ik haar horen en ik me om gaan draaien dan zou haar stem en aangezicht als van een vreemde lijken Ik ken de wereld in een straal van zeker zestig mijlen, toverspreuken voor alle kwalen doch ken het spelen met het hart niet, noch ken ik de naaktheid van de vrouw van mijn kind ik vermoed achter het Hooglied geen blauwdruk in spijkerschrift…

Er staat iets geschreven in de nacht vol met blauwe sterren spijkerschrift is muziekschrift de lucht is kaal zonder runentaal eigenlijk een onverklaarbaar verhaal in dit sterrenstoftheater de engelen versus de haatzaaipraters de liefde verlaters in dit sterrenstofcircus dansen en lachen wij als lichtjes zweven en krassen in de nacht…

Enfin, een lang verhaal, maar 't komt er feitelijk op neer dat ik me voel als Theseus zonder draad in 't labyrint van spijkerschrift in streepjestaal: een weeskind zonder moeder, ja een weduwe zonder haar kind.…