Alle inzendingen van Greet Mariën

nu je bij me weg bent zit ik in zak en as al wat ooit mijn sterkte was ligt languit in het gras altijd was ik trots op wat ik kon en deed ik pronkte met mijn pluimen tot ik aan hoogmoedswaanzin leed ik koesterde mijn schoonheid de brille van mijn verstand de kunst van woord en wederwoord die iedereen zo bekoort nu lig je in de armen…

Wie kent de klamheid in de steen van huizen zonder vaders de meubelen uit het pleoceen de as der liefde in vergulde kaders al wat er ooit voortvarend was is nu tot haperen gedoemd zonen en dochters worden in de klas de wibra-kinderen genoemd soms zie je ze met ogen van gebarsten glas in onbestemde verten staren waar vaders zonder kinderen…

het was in die hut op de vlakte dat ik je mijn vertrouwen gaf in een moment van zwakte je was zo cool, zo heerlijk maf dat ik naar je vriendschap snakte we hadden hetzelfde ritme van denken en doen dreven op dezelfde getijden we waren 'young and restless' toen te jong om verlies te lijden en wat eerst gewoon aardig was werd een passie…

De klokken hollen met laarzen over het blad van deze dag schudden de bruidssuiker met emmers uit hun bolle buiken het altaar is de sponde waarin nu alles mag de priester lipt zijn zegen, zwaait met de witte vlag bruid zijn is een bevalling zo te zien het ja-woord ligt in stuitligging onder de witte sluier klampt zich vast aan de…

de nesten in zijn takken waren pleisterplaatsen voor vogels van divers pluimage ze kwamen en gingen hingen hun buidels vol hoop en zegen onder zijn oksels groeven zich in onder zijn schors terwijl hij een zwanenzang componeerde hij spande zijn netten tot ver buiten de bebouwde kom van heinde en ver kwamen ze om de jaarringen in zijn…

laat ons scheiden, liefst op de klippen lopen met handenvol tragiek omwille van het stof op de rituelen de onvolledigheid van het servies de sigarettenpeuken in de bloempot de vuile sokken onder het bed je weet wel, al die kleffe 'Flair'- problemen de ergernis die onder de deurmat ligt laat ons dus dit pact ontbinden voor de inkt is…

Jij vraagt mij om een arm maar ik heb alleen maar handen om te geven twee stuks, tot op het bot doorleefd ze kunnen have en goed met je delen een luxe, voor wie alleen maar rijkdom heeft ze kunnen grijpen, wassen, strelen de muggen rond je hoofd wegslaan de autosleutels uit je jaszak stelen onwrikbaar aan je zijde staan ze passen in het…

Ze had altijd een streepje voor. Maar dat mocht, want ze had spijkerschrift en akkefietjes in haar haar. En geheimen om de lakens uit te delen De duiven pikten de kruimels uit haar lach. Maar dat mocht, want ze had broden bij de vleet. Zo lief was ze, dat de stenen voor haar snelle stappen weken. De jongens lieten haar zelfs in hun dromen…

Liefste, als je niet meer van me wil houden mijn vlees geen koorts meer opwekt in je bloed als je niet langer week wordt van de wijze waarop ik mijn handen vouwde toen ik je talenten prees strooi mijn as dan uit op de plaatsen waar we de duivels in elkaar ontbonden met lichamen vol gretigheid de natte banken in het park de groezelige…

Zij is een mozaïek van schijngestalten van de maan houdt krijgsraad in het eerste huis wapent haar waterdragers en ascendanten dan graaft ze zich diep in in de loopgraven van de taal schiet met metaforen om haar stellingen te verdedigen zwijgt Pruisisch blauw als de kanonnen spreken de landmijnen in haar blik zijn kromgegroeide uitroeptekens…

Ik dacht altijd dat liefde tastbaar was een trendy hebbeding in de zakken van je jas een knijpbal of een speeltje zo dom was ik zo'n stijve frik die in het donker dwaalde een Don Quichot die al wat groots en edel was beroofde van zijn waarde want koning, keizer, admiraal de liefde kennen we allemaal je vindt haar in de kleine dingen…

lichaam wees lief voor mij wees bedding voor dit vreemd getwijnde leven wuif naar mij met armen vol schaterende bloemen zodat ik je zonder schroom een bondgenoot kan noemen bolster mijn stoutste dromen in vliezen van handgeschept papier zodat ze spelevaren tot in de bomen als ik de zonnewende vier en haal eindelijk eens de ploeg door…

Het woord vader zit in de klank van oude hobo's die melancholisch het gejaag der harpen doet verstenen het zit in het geluid van brekend glas dat met koele gratie de sintels in de as tot glinsteren dwingt en na de stilte en de storm breekt het door de wolken, soms als een schitterend conclaaf van open en gesloten lettergrepen statig…

moeder, nu bij jou het licht is uitgegaan en de dood je ramen heeft beslagen zie ik je blik naar binnen slaan om het stof der jaren te verjagen je zit daar stil, de liefde uitgevent je handen dwalend in je schoot en vergeet kwansuis dat je moeder bent in taal en teken uitvergroot soms spoelt een glimlacht op je lippen aan en wordt je blik…

Man van stof en as die tot me kwam en met blinde vingers mijn vlees beschreef alsof je de liefde in brailleschrift bedreef nog hoor ik je stamelen in oerkreten witheet hoor ik je gegrom dat in zacht snikken vergleed hoe zal ik je zeggen dat ik stierf en leed terwijl jij als een Hunnenkoning mijn lendenen bereed en lichaam aan lichaam…

Jouw ogen waren vergezichten op een leven samen ergens, in een nog uit te vinden land en als ze lachten schreven ze puntgedichten over hoe wonderlijk die gedeelde toekomst er uit zag soms werden het regenbogen die al mijn woorden vatten in wel 1000 pixels kleur ze vulden de buiken van holle klinkers gaven de leestekens een paarse tint…

Je lag daar als een vraagteken aan mijn zij je maanblanke huid een spandoek van verzet want liefde was geen lust, zei je geen lijfelijk libretto van uitslaand, uitheems vuur liefde was sudoku met zijn twee op de bank bij regenweer maar waarom dan,liefste lijkt je lichaam op een katern met woonideeën staat het te huur in de koopjeskrant…

De honger eet mij op speelt klavecimbel op mijn zenuwbanen verleidt mij als een alfaman met Spaanse zwier maar ik eet niet want als ik eet krijg ik doorligwonden van het slapen op vergeten zwachtels van oud zeer krijg ik wintervoeten van het waden door ijskelders van verdriet kniehoog het wassend water van verbeten pijn hoger nog de…

Zo moet dan ook sterven zijn als het afleggen van gewaden te wijd voor kleine levensvragen te nauw voor sturm und drang in veel te strakke naden Zo moet het zijn als het achterlaten van gedachten van dromen, wensen, daden liefde in goede en in slechte dagen aan vriend en vijand of aan wie het wil want blijven doe je toch een beetje…