Vrouw

Zij
is een mozaïek
van schijngestalten van de maan
houdt krijgsraad in het eerste huis
wapent haar waterdragers en ascendanten

dan graaft ze zich diep in
in de loopgraven van de taal
schiet met metaforen
om haar stellingen te verdedigen
zwijgt Pruisisch blauw
als de kanonnen spreken
de landmijnen in haar blik
zijn kromgegroeide uitroeptekens

soms vloeit zij uit
tot een plas van inkt
een stip die oevers zoekt
in de zoutkreken van weleer
zo schrijft ze zichzelf
de geschiedenis in
waait ze vanuit hoge bomen
haar westenwind
geselt ze de dorre akkers
in haar vlees
met spijkerharde moessonregens

en met een deuce
lauwert zij haar oogopslag
trefzeker laat hij je
alle hoeken van de aarde zien
de hoge ogen die je gooit
kaatst ze met een backhand
de verste netten in

...en weer sta je voor aap

en toch
wil je met huid en haar
in haar verdwalen
de schaduwplekken
uit haar hoeken vegen
de vulkaan op haar lippen
tot uitbarsten bewegen

ze is vrouw
in al haar gaten en haar kieren
een ongelezen korenaar
wasverzachter, zondagspreker
een breinbreker voor de puzzelaar

vrouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 736