Netgedichten

netgedicht (nr. 36.102):

Sterven

Zo moet dan ook sterven zijn
als het afleggen van gewaden
te wijd voor kleine levensvragen
te nauw
voor sturm und drang
in veel te strakke naden

Zo moet het zijn als
het achterlaten van gedachten
van dromen, wensen, daden
liefde in goede en in slechte dagen
aan vriend en vijand
of aan wie het wil

want blijven doe je toch

een beetje

En je neemt afscheid van de tijd
waarmee je eens zo kwistig morste
want wat was, was altijd al weer snel geweest
en wat niet was kon nog steeds wat worden
zo holde je jezelf voorbij
en al die anderen die op je wachtten
je miste de kleine letters van het feest
en spijt maakte vlekken op je spreken

welaan, nu kan je eindelijk rusten
slaap nu maar
de klok staat stil
en nooit meer zal pijn je ogen breken

Zo moet het dus zijn om dood te gaan
de koele afdronk van een nieuw begin
een laatste avondmaal met je geliefden
voor je tramlijn 'paradiso' neemt