Netgedichten

netgedicht (nr. 36.295):

Vader

Het woord vader
zit in de klank
van oude hobo's
die melancholisch
het gejaag der harpen
doet verstenen

het zit in het geluid
van brekend glas
dat met koele gratie
de sintels in de as
tot glinsteren dwingt

en na de stilte
en de storm
breekt het door de wolken, soms
als een schitterend conclaaf
van open en gesloten lettergrepen
statig schrijdend
rij na rij
een winterbos van steels
gesprokkelde taligheid
om het gemis
een naam te geven

altijd al
heb ik mij willen koesteren
in de schaduw van dit woord
dat zo reikhalzend
de armen spreidt

en de onrust
uit het hart verdrijft

maar wat het betekent
is mij volkomen vreemd

vader
komt u nader
alstublieft