Netgedichten

netgedicht (nr. 36.677):

Huizen zonder vaders

Wie kent de klamheid in de steen
van huizen zonder vaders
de meubelen uit het pleoceen
de as der liefde in vergulde kaders

al wat er ooit voortvarend was
is nu tot haperen gedoemd
zonen en dochters worden in de klas
de wibra-kinderen genoemd

soms zie je ze met ogen van gebarsten glas
in onbestemde verten staren
waar vaders zonder kinderen op een dag
hun schuilplaats openbaren

maar vaders zijn soms zo verstrooid
dat ze hun adres vergeten
ze hebben hun verleden weggegooid
om uit een nieuwe ruif te eten

maar altijd maakt deze wisseling van stek
slachtoffers en daders
van armoede en gebrek
in huizen zonder vaders