Netgedichten

netgedicht (nr. 82.681):

Landschap

Het paadje in het landschap
van de grote oude meester
leidt nu ergens anders heen

zijdelings van bomen
wortelend onder olieverf
vervangt een sprietje
met respect zijn signatuur

wordt de mei langzaam
maar zeker in haar bloei
tot staan gebracht
nu ik de contouren van een
vrouw zie, zittend onder de es

hoe ver is ze van mij
verwijderd in het lentegroen
in roze en wit en voorjaarsgeel
voor hem alleen,
trots aan haar zij

hoe paradeert zij in het lot
van iemand anders
van haar geheimen nog niet
uitgerust, van binnen vrij

Zou zij me roepen, ik haar horen
en ik me om gaan draaien
dan zou haar stem en aangezicht als van een vreemde lijken

Ik ken de wereld in een straal
van zeker zestig mijlen,
toverspreuken voor alle kwalen

doch ken het spelen met het hart
niet, noch ken ik de naaktheid
van de vrouw van mijn kind

ik vermoed achter het Hooglied
geen blauwdruk
in spijkerschrift gebeiteld
wat ik wens te zeggen ligt
besloten in mijn zinnen

Al zou je me de weg versperren
al zou je in mijn ogen kijken
ik loop over de rand van het ravijn, dunner dan een haar

Rechts is jouw huis,
dat ik rondom ken
en van binnen
de deur, de gang
de trap naar boven
waar zich voltrekt wat ongeschilderd is gebleven