tinten grijsden
met angst
ons bestaan
er waren geen
rustpunten in
de hectiek
van vluchten
met vrees en
schrik in weten
wat ons en ik
gaat overkomen
in het slechtste
samenraapsel van
onze dromen die
we ooit beleefden
het waren de
hoge uithalers
in de muziek die
opborrelden uit
aarde waar modder
drab en verrotting
hun stervenspijnen…
In de donkerste herfstdagen
met miezerige regenvlagen
liggen landerijen verdronken
onder een hemel van loodgrijs
en zwart van kauwen gekrijs
als zij hun brood hebben gevonden
’s middags een bleke zonnestraal
dringt door het keukenraam
herfstanemonen hangen in stervenspijn
langs het drassige gazongras
staat een grote waterplas
Die…
het gesprek
dat ze met zichzelf voerde
vond hij terug in zijn hand
hij schreef naar huis
zij sprak vanuit een schaduw
met ogen van weggaan
een laatste reis
door een donker huis, denkbeeldig heengegaan
in de veelheid van rouw
ze ontkleedde woorden
en het wachten uit openstaande deuren
het geluid en de stervenspijn;
erom huilen…
baas het is zowat met mij gedaan
Ik hunker naar je strelend aaien
Ik ijl van groene grazige weiden
Mijn lijden is daar voorgoed voorbij
In mijn hiernamaals zal ik eeuwig grazen
In mijn konijnengeest hoe klein
Zal ik toch altijd bij mijn baasjes blijven
Voor altijd zal ik jullie lieve konijntje zijn
Maar ach voorlopig heb ik vreselijke stervenspijn…
ik schreeuwde
mijn eenzaamheid
tot rode heuvels
van zand die de
band met bloed
bezegelden om
het bezit van
dat speciale stukje
van het heilig land
zover ik keek
glooiende lijnen
die het voelen
van stervenspijnen
minder scherpten
dan de fragmenten
van drones en
bommen met
vergiftigend stof
van de vernietigende
inslagen van talloze…
Er leefde een kind in 't heideland,
Een zwak en zieklijk wicht;
Dat had zijn vreugd aan elke plant,
Die bloeit bij warmte en licht;
Steeds wilde 't op de heide zijn
En huppelen in de zonneschijn,
Zijn liefste speelgenoot;
Men noemde 't om zijn stervenspijn
Het Kindeke van de Dood.…
163
Bezig met laden