Netgedichten

netgedicht (nr. 81.666):

Hun stervenspijnen

onbestendige
tinten grijsden
met angst
ons bestaan

er waren geen
rustpunten in
de hectiek
van vluchten

met vrees en
schrik in weten
wat ons en ik
gaat overkomen

in het slechtste
samenraapsel van
onze dromen die
we ooit beleefden

het waren de
hoge uithalers
in de muziek die
opborrelden uit

aarde waar modder
drab en verrotting
hun stervenspijnen
krijsten om medelijden

wij hebben die
processen al zien
eindigen in versteende
doodskrampen

voor eeuwig
opgetekend in breuken
en lijnen die dead valley
dodelijk hebben gepijnigd