Alle inzendingen over stoflijk

Mistrouw haar zoet genot: Geen liefde is als van God, bestendig, rein, verheven, Het stoflijke is te zeer met ons bestaan doorweven, Gij vindt beneden niet, wat slechts bestaat bij God.…

De vleugels van de ziel, de vuurgloed aangetrokken, Waarin de Liefde zweeft, en omgrijpt wat zij vindt, En 't stoflijk van het stof in 't stoflijk stof verslindt! Neen, dichtkunst is gevoel, gevoel de band ontsprongen, Behoefte van 't gevoel, door geen geweld bedwongen. Geen dichter, die het vers of navorst, of gebiedt!…

O dierbare Offeren de Vrijheid opgedragen, In wie een fier gestarnt de krijgslust had verspreid, Die, zelver nooit versaagd, door wijze moedigheid De stoutsten voor u deed versagen: Men kan aan ieder Held geen stoflijk pronkbeeld wagen, Maar zo de gunst mijn pen door vleikunst niet verleid, Zal mond nog eeuw uwe eer, wordt 't marmer u…

Vleesogen die uw blik ten Hemel nooit hieft, en maar wat stoflijks raakt! Uw beendren zijn verkankerd door de zonde; 'k Zou, als 'k uw bleke mom afscheuren konde, 'n Beestmuil zien grijnzen. Dóód zijt gij; gesmoord, Dóód is uw vlam.…

't IJdel, kort genot der zinnen Is haar oorsprong, noch haar doel; 't Zijn de zielen die beminnen; Stoflijk spreekt dit zielsgevoel. ------------------------------------------ uit: Gezangen der Liefde (1794)…

Lief, de dag is zo druk en zo nuchter, zo voor 't kleine en voor 't stoflijke alleen, En de mensen verloochnen hun ziel en naar 't eeuwige leven vraagt geen. Komt met mij waar de heilige nacht met haar ogen van sterren wenkt, Waar een adem van liefde ons omzweeft en de Hoop met haar beker ons drenkt.…

Dan zinkt het weg bij 't stoflijk overschot, En stoorloos heil bekroont het menslijk lot. Juich, droeven! juich! waar lijden is, is God, De hoogste Liefde! 0, moeder, die bij uw gefolterd wicht Zo hooploos waakt, zo angstig 't wiegkleed ligt, Maar telkens meer op 't ingegroefd gezicht De dood ziet zweven! Wat scheurt u 't hart?…

met een bloedend harte Ging ik u geleiden naar het graf, En de traan der kinderlijke smarte Gleed mij telkens van de wangen af; 't Viel mij bang, toen ik de kist zag zinken, Die uw stoflijk overschot bewaart, En de doffe nagalm hoorde klinken Van de daarop neergeworpen aard'.…