Alle inzendingen over van de

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

Sluit uwe ogen op het licht: Dieper zal het branden… Nimmer is me uw lief gezicht Liever, dan waar ’t veilig ligt Binnen mijne handen. Keer uw zinnen van de dag: Langer zal hij duren… Rijker langend wordt uw lach Waar hij schemert door het rag Der verleden uren. Neuren als een voorjaarswind Bij geloken wachten… Mondje, dat geen vraag…

het grijze ledikant verbleekt twee ogen turen van verleden vragen niets dan stervend keren van de tijd tijd, verloochent tijd; bedekt het gaan van ‘t leven ontbindt verdoken onder dekens eenzaamheid het blanke ledikant verstijft tien ogen turen van verlaten zeggen niets dan lekkend staren naar de tijd…

Als in het regenboogvlies geen kleuren verbleken, blijven wij de appels van elkaars ogen. Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn. Maar zelfs wanneer het niet zo is en alles straks vergeefs blijkt en vergeten dan nog: samen nergens overal…

Het is over, het is voorbij, een nieuw begin het klinkt onlogisch, met weinig zin maar we moeten verder zonder hem het is niet anders, wij gaan door putten kracht uit de herinnering Vele vrienden heeft hij gehad waaronder een lieve vrouw, een ware schat oma is nu alleen maar in ons hart zullen ze altijd samen zijn een leven zonder opa, het…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

Weer wolkenloos en warm de dagen waarin gemis heet als de zon en zout als pijn. O lief, dat vogels eens als letters waren en ik de lucht beschrijven kon: de hemel zwart van vleugelslagen waarmee jouw naam begon…

Dit wintert niet, dit gaat ook niet voorbij: een jonge hoboïste snijdt een vers riet. Een ander kind slijpt potloden. Een derde breekt het hoofd over een prille min. En wij? Zoveel is zeker: wij sneden ook, wij slepen dito potloden en braken ons de hersenen over idem. Het zijn van de woorden dezelfde daden. Maar klinkers wisselen als…

1 Het is geen ruziën, ik noem het: zwavelzuren. Nu het om de mooiste knikker gaat, maken zij van ieder woord een bijtend gif. Daarna zitten zij nog uren met de brokken in hun keel. Dan volgt de schaamte en het zwijgen en het brandgat in hun ziel 2 Hun ruzie loopt op hoge poten met een huilerige stem. Zij vechten niet om het…

Zo had ik je nog niet gezien: je ene hand over de andere gelegd, schelpsgewijs, alsof je zegt: Kom, wees mijn zand; kom, wees mijn pijn; laat mij voor jou een parelmaker zijn.…

Zij durft niet kijken als ze kijkt Zij sluit ramen en deuren met haar ontloken ogen Maar met haar vingertoppen schrijft ze in de palmen van mijn handen: bemin mij, doe mij open…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

Het veilige dorp van een mespuntje zee snufje zout waar de kiezels de branding doen rollen en klossen waar de winkels nog op hun hurken zitten bijeen op een plein waar de kleuren buiten de deur wiebelen plastic strandslippers ballen waterpistolen toeristen waar de naam kortom vredig is: Etretat Maar voorbij baai en bakens promenade…

James Taylor op een nieuwe dvd, vuur en regen krijgen melodie. Maar god verhoede dat ik de regels hoor over uitgewoonde morgens waar plannen in de wind verwaaiden en jij weg was. Denken aan jou, zo stil nu, zo ver weg, zo weinig in muziek, zo veel in kinderen die blinde aandacht vragen... Teugelloos geloven dat ook jij je ogen dicht hebt…

De Meeuwen Wij zitten op de schoorsteen, hoog op de praatstoel zitten wij te kakelen als oude wijven, heksen. Wij snavelen elkaar geschiedenissen na: weet je nog van toen de dood en toen de dood en van de kathedraal die nooit werd afgebouwd? Wij schieten in de lach, laten ons van de daken waaien in feilloos navigeren Kaatst…

I Het bestaan in stenen op rij, namen tegen muren opgestreken, boeken, af en toe herdenken met vergeelde droefheid: het is in Loos te zien. En we zouden moeten weten dat elders iemand weer de passie preekt en we zouden op de kippen moet passen Het zal wel weinig helpen: Sta op soldaat, hoor het gore bevelen. II In…

Hoor hoe de wind ons uitlegt waarom de orgels hier zo de kathedralen doen dreunen: Hoor, Cavaillé-Coll te Rouen dondert door hoofdschip en beuken: geluiden van oorlog en zout op de plank uit verbrokkelde tijden.…

Als in het regenboogvlies geen kleuren verbleken, blijven wij de appels van elkaars ogen Als geur blijft hangen, worden jij en ik een vleug rondom elkaar. Als wat herinnerd wordt, overblijft, zullen wij elkaars foto zijn. En zelfs wanneer het niet zo is, alles straks vergeefs blijkt en vergeten, dan nog: samen ergens…

Gedichten schrijven vaak zichzelf, alleen jouw ogen niet, die moet ik maken van zeewater en zilte schelpen. Je ogen blijken mooier dan het raken van woorden die moeten benoemen. Geen vers tipt aan jouw kijken. Ik schrijf over dat eindeloze blauw, over het oplichten van de einder als het weerlicht zoals toen die middag jouw iris…

Jij zit de dooie school te overleven daar op dat bankje op dat doodleeg plein; er komen vlokken op je haren sneeuwen als word je zienderogen oud. En klein dalen vanuit de hoogte meeuwen neer op je handen die het brood verdelen Dan laat eindelijk over de eeuwen heen een stem zich uit een verte horen: "Een vrouw, een man, een paradijs…

Gij zult mij allen, allen kennen, maar 'k zal voor allen duister zijn; want slechts wie 'k van mijn spot zal schennen zal lichtend van mijn luister zijn. Slechts wie na de eêlste weelde-spijzen zal hongren naar mijn schampre smaad, draagt eens vóór 't aangezicht der wijzen de plooi der wijsheid in 't gelaat. Maar hem, die mij niet heeft…

Ik vroeg: hoe vaak herlees je wat we schreven? Je zei: o, niet zo vaak maar wel vaak even en voorbij als vogelvlucht Ik vroeg: hoe vaak begrijp je liefde onvervuld. Je zei: alleen de jouwe, onbedreven, onbedorven als water, zuiver als scheppingslucht. Toen zijn we opgestaan en buiten samen herfst gaan vermoeden.…

De meiskes uit de taveernen zij hebben een malse schoot. Zij zien er de jongens geerne. Zij baren haar kindren dood. Zij dragen van vurige zijde een keurske dat spant en splijt. We ontwaken aan hare zijde met de houten mond van de spijt. De ronde zee waar wij zwalken, die eindeloos wenkt en geeuwt, en ons doet van begeren balken…

Het bitter en het zout van jou bespeuren aan mijn hart en dan wat honingzoet verzinnen. Zo is beminnen een overdaad aan vlagen, geuren, proeverij. Soms mijn bittersweet, meestal mijn puur, altijd mijn jij.…

Het huis mijns vaders waar de dagen trager waren, was stil, daar 't in de schaduwing der tuinen lag en in de stilte van de rust-gewelfde blaêren. - Ik was een kind, en mat het leven aan de lach van mijne moeder, die niet blij was, en aan 't waren der schemeringen om de bomen, en der jaren om 't vredig leven van de roereloze dag. En 'k…

Stop desnoods ook twee boeven in een cel; De privacy is hiermee wel geschaad, Maar toch, de rechtsgang is er mee gebaat. Het Kabinet vindt nu toch ook van wel. En dat bevestigt nog een keer de these Dat elke cellist geen solist kan wezen.…

Geluk, Ik was er jaren naar op zoek, Ik vond niet wat ik zocht. Totdat ik gister wat voelde, Op mijn schouder. Ik draaide me om en zag, Dat het geluk mijn leven Zachtjes was binnengeslopen. Juist toen ik het niet verwachtte...…

Een fraai decolleté blijft niet onopgemerkt De bloesjes worden kort, zodat de jonge schonen Nu ook al zonder schroom hun naveltjes vertonen Hetgeen de sex-appeal aanmerkelijk versterkt. Zo wordt het manlijk deel der mensheid sluw bewerkt En voert aldus de druk op de geslachtshormonen Zelfs tot de wijziging van hun gedragspatronen Hetgeen de…