in de boom zwerven krijsende
spreeuwen van tak naar tak
door het wijd gespreide huis
waar ze wonen opgenomen
in een verward gesprek over
het uitgesteld vertrek
dan als na een schot stort
de trillende wolk vleugels los
een zwarte vlaag scheert over
laag na laag zwenken formaties
smal breed elkaar opdelend
overvleugelen ver weg vliegen…
ze heeft
geen voeten
nodig zegt ze
de tijd
weefde zijn web
met laag
zingende
vleugels zweeft
ze door de
Melkweg
boven het
moerasland
verduistert ze
de zon met
vogelzwermen
gevleugeld scheert
ze over aardse
vreugdevuren
om de winter
te verjagen
vandaag
doorbreekt ze
de stilte die
haar vleugels
verlamden…
Zwervend langs het wuivend riet
banjerend langs bermen
luisterend naar 't hoogste lied
van ijle vogelzwermen...
Dolend door die heerlijkheid
leef ik 't intensiefste
dan ben 'k in al mijn eenzaamheid
het dichtst bij jou, mijn liefste.…
Bladloze bomen in een gure herfststorm
die als grote donkere grijphanden
wuiven naar de vogelzwermen
Verkleumde sprietige vingers
herbergen hun verlaten nesten
Rustplaatsen die zij maanden geleden hebben verankerd
in het toen nog zo levendige loof
Hun reeds volgroeide jongen zijn allang gevlogen
Vergetend de grote donkere grijphanden…
dolt en tolt en
draait de gele kant
naar rood en dwarrelt
neer op bergen dood
je wist het trillen
van de zon
blaast koele wolken
om de vogelzwermen
die vluchten voor de
kentering naar herfstluchten
je bent nog kind
maar in novemberstormen
groeien krachten naar
volwassenheid en raken
we in winterse uithalen de
kleuren van de oogst…
Het huis staat
en ik doe niet veel
na vijf uur niets
staat het huis
nog steeds stil,
ik zit en kijk
naar de muur
uit het raam -
een vogelzwerm passeert
ik ga er even voor staan.
De lucht is grijs,
de wereld zit potdicht
zelfs de wind houdt stil
in bedrukt kijkend licht.…
Toch konden ze u begoochelen; zij schermen
Met woorden, zij bewijzen: vogelzwermen
Zijn schoner dan een landgoed of een kroon.
Denk niet Gods liefste engel is een vrouw:
Was zij Zijn liefste, Hij zou haar niet zenden.
Zweer haar in dronken nacht geen eeuwge trouw,
Gij zoudt uw eed de andre morgen schenden.…
ik vleugel
slow motion
onder een
geveerd
wolkendek
van slagpennen
de ritmiek
van mijn
trage slagen
geeft rust aan
mijn vaste
bestemming
al in de genen
vastgelegd in info
als de leefsensoren
de codes activeren
van binnenkort
op reis gaan
langs koufronten
en uitdiepende stormen
stromen heet zeewater
naar steenkoude
bovenluchten…
165
Bezig met laden