Alle inzendingen over vrijwel windstil

Ziet gans het land wit van sneeuw in vlokken Files staan van Muiden tot Almere Waar men wil maar niet kan asfalteren Met aan kust de seinen ingetrokken Windstil zelfs bij zee gaat het niet stuiven Weer voor pop en bal laat ons maar schuiven…

loop naar buiten want het is windstil zo windstil en kou en vogels…

Ik kijk naar mijn gezicht wroetend in de tijd, verborgen hoekjes en kantjes, ongrijpbaar voor mezelf ik verdwaal af en toe, verlies mezelf uit het oog, mijn tranen heb ik nog steeds in een zakdoek geknoopt geen enkel geluid beweegt, het zout kleeft aan mijn dromen, ik gom de windstilte weg, de tijd heeft mijn benen gebroken ik stapel…

hand in hand twee mensen langs het strand vogels vliegen hoog er zit geen logica in mooi weer het is droog en plots tegen hun wil ....windstil...…

een enkele traan drupt bezeerde de ziel handen gebonden waar woorden sluimeren zonder toekomst…

Windstil, een zon die straalt Kalm water, groen gefluister Net of alles 'n beetje draalt Wachten op stemmen in 't duister Als de zon dan langzaam zakt En lange schaduwen gaat trekken De schemering je emoties pakt Je geest zich aan de horizon wil strekken Dan pas is alles tijdloos Los van elke bestemming Lijken dilemma's belangeloos…

Geen orkaan, storm of bries Het is nog altijd,...windstil…

De wind op je lippen is stil gaan liggen hij waait niet meer in mijn gezicht Een storm begint in mij…

Het wandelen van de avond geeft verstilde impressie Belevenissen van deze dag leggen zich murmelend neer Met iedere stap verwijdering van dingen zoals ze zijn Langzaamaan valt verloren geheugen fel op haar plaats Duisternis dekt toe, wat ik zo zoet, alleen voor lief nam Opent blind een vergezicht aan wat ik niet wilde weten Met steevast ritme…

Windstil is het vandaag - De storm is gaan liggen, Het waait zelfs niet een Beetje meer - en toch Beweegt die tak vlak voor me, Hoewel bedekt met sneeuw En kristallen ijs, en zie ik Een vinkje landen Op dit kunststuk dat Door hem hoe licht ook In beweging wordt gezet…

Windstil linnen, elk geluid gestold, geen streek zelfs geen veeg te zien, het wit en zwart voorbij, het niets in de wereld weg gekeken, glad getrokken tot aan de polen geschikt voor weinig de aarde in meerwaarde in te verruilen in ruis, verf ademt de hang naar het diepste evenwicht, in de sluimerende maat van alle dingen.…

Ik zie veel schippers gaan, en naar mij zwaaien alleen voor mij vergeet de wind te waaien ....Er is geen zuchtje wind meer ....nergens wind meer Ik lig maar in de haven, in de haven en dobber dag na dag, ik dobber dagen ....er is geen zuchtje wind meer ....nergens wind meer Mijn plannen heb ik opgeborgen, opgeborgen als proviand voor onderweg…

De jazz stamt van de negers De negers in Amerika De negers in Amerika stammen van huisuit uit Afrika Ze werden door ons Hollanders met schepen naar de States gebracht En bepaalde niet eerste klas maar als beesten vastgeketend in stinkende ruimen opeengepakt om aan de overkant - zo ze nog leefden - als slaven te worden verpatst…

Ze houden het vandaag droog en windstil omdat ik spinnen wil op de Plaats in Den Haag…

zo windstil kan het op de vijver niet zijn dat er geen rimpel aan het oppervlak opkijkt als de loopplank onder mijn voetstap meent te moeten kraken…

Wat komt mij tegemoet als zelfs de wind zich schuil houdt achter zijn depressie en ik voor de zon opkom het is het lichtknopje in de keuken dat ik op de tast vind een boterham smeer en met hagelslag hoogtij vier…

Door het voorbije heeft men vrijwel zicht op tijd en kleffe zuurtjes…

ons spiegelbeeld jouw ogen geruisloos zacht dons in onze harten, zo dicht dat moment, daar windstil en warm als vrede, zo mooi en nu, blijvend verlangen…

in het oosten kipt de zon de koele nacht over de muur klimt in de ladder van de bomen strooit bladgoud in de kruinen het is windstil de vogels mediteren er is nu sprake van migreren…

loop niet achter mij want ik ben vrijwel zeker dat ik je niet kan leiden…

Hoe verder men keek, Hoe groter het leek -------------------------------------- uit: Vrijwel alle gedichten, 2004…

Ben vrijwel niet geschaad Vanuit het niets je paard Je zei: ‘sorry schat’ En je zette mij schaakmat…

voor de wind het gaat je het ontgaat je tegenwind het gaat je laat windstil het doet je wat je wil onstuimig uit onverwachte richting verlichting je lacht want je bedacht jij hebt meer kracht laat maar waaien…

Geen gedachten in mijn hoofd Het is windstil binnen en buiten Het voelt niet eens verdoofd Niets meer om te uiten Waar was het ooit geweest Dat wat zijn en zo duidelijk was Nu leeg en hopeloos op drift Was er maar iets dat dit genas Voelen bewegen zien Aangeraakt worden Gekend misschien Het is niet meer…

al schildert de zon hen nog even als stilleven dra zullen ze hun vrijheid nemen rood gekleurd wervelend spelen op de stroom van leven tot ze bij windstil zich warm gaan koesteren in een tijdloos voortbestaan…

Ik luister, de dag stiller schemer dimt licht spaarzaam, windstil De merel bestijgt de kroon langs de toonladder waar, zuiver klinkt De klankschaal vangt de avond bevalt haar in rust…

volg de schone groene akkers met hier en daar de kromming van het zijn strakheid sluimert naar verschiet het zachte blauw rust windstil op de wimpers en de welving van de wolken alles schenkt mij rust en verdring ik even wat er in de verte gaande is…

Als zomerregen klinken zijn tonen, zijn akkoorden Begeleiden doet hij mij z'n vingers, wandelend over het zwart en wit van toetsen deze novemberavond windstil..... maar kil Hij binnen.... ik buiten als in een partituur met elkaar verbonden.…

Omgeven door stralen is 'het Oog van God' het alziend Oog, zwevend door de kosmos vrijwel alles mag, zonder echte ingreep…

voor de oude dag alles is verdwenen maar nu in het duister van de nacht vrijwel opgaand in de nacht staat de rover en hij lacht…