Alle inzendingen over vuren

Staakt het vuren, leg neer die geweren en stop met bombarderen, geen mens is onsterfelijk!…

Draag je water naar de put Voor de volgende generatie Tot aan je allerlaatste fut En hij zal je prijzen Wankelend in de hemel Huilend van geluk Zo'n beeld krijg je moeilijk stuk Maar aan spijt en schaamte geen gebrek Want is het niet makkelijker Om te doen volgens plan Je fouten van tevoren Behoren te vangen Aan de juiste meningen gehangen…

De bange schipper vaart zijn boot Op zijn kleine houten poot Steeds iets dichter naar de dood: 'Aan de levenden gegeven Om niet eindeloos te beven Valt de dood ons toch wat zwaar Naar het ernstige verheven Nog belangrijker dan leven Want met de dood is alles klaar Alles wat we voelen konden Heeft ons aan onszelf verbonden En daarmee…

Wij eten veel te veel en veel te vet, Vandaar mijn eis: “Verbied de oliebol!” En in mijn strijd tegen de alcohol Ben ik voor een antichampagnewet. En ook vrees ik voor schade aan mijn oren, Dus wil ik geen twaalf klokslagen meer horen.…

In Gaza-strook geldt nu een staakt-het-vuren Zo’n dertienhonderd doden lijkt genoeg Voor optimisme is het nog te vroeg De echte vrede kan nog even duren Eerst zeiden beide: Nee, jij bent begonnen Nu zeggen alle twee: Ik heb gewonnen…

het kloppend verlangen neemt bezit van zijn lid... de smid in hem weet dat het ijzer heet is…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

ik las vannacht een man als een rijstevloei van rizla frappant transparant stak ik hem aan tot muiterij en hij verging bij de vierde regel.…

Het vuur in de relatie, is niet het vuur aan de schenen. In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

raak me niet aan zelfs je schaduw heeft mijn huis verteerd mijn eiland brandt erbarmingsloos op dit uur raak me niet aan ik schoffel al eeuwen as uit het vuur.…

krijtwitte muren geraniums in de zon vuur op je lippen…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare schaduw houdt de wacht. Daarachter ligt de wereld open.…

vraag alles wat je maar wil hier is mijn schreeuw niet die van haat niet die van pijn ergens was het toch ook fijn weet je nog op dat strand helemaal aan de andere kant ogen als koraal een lichaam waar de zee omheen sloeg nooit heb ik genoeg en jij ook niet zoals de wind altijd waait zoals een dichter altijd schrijft zoals ons lijf vuur…

Weet iemand me te vertellen, of ik alleen ben in mijn vuur, te vragen om een aai, een compliment een arm over mijn schouder, of vraag ik teveel loop met mijn hoofd tegen een muur Van onbegrip?…

Want vanzelfsprekendheid is taboe in liefde en oorlog Dus is een blaasbalg soms hard nodig om het vuur te doen oplaaien.…

letters zwart en vol schrijven spelen met vuur op de fragiele muur tussen jou en mij ik laat me drijven in de vlammen angst kan me niet verlammen als ik zacht de sterren van onze nacht hoor zingen stralend fel kom lief kom snel we springen nu…

Heter dan vuur is de brand in je gemoed heter dan vuur je hand die het doet heter dan vuur jouw borsten vol gloed die het hetere vuur in mij branden doet dat wast geen water af.…

ik ben geen vuurzee maar fonkelende vlammetjes dicht bij het water een rode gloed waar de passanten in de nacht zich warmen kunnen…

De kruin open als een bloemkelk de huid die naadloos aansluit op het drumvel van het heelal draagt de huivering van verre langs de ruggengraat van de melkweg een supernova barst extase en achter deze façade onbegrijpelijk het brandgat van de schepping het doorgronden te gronde aan eigen vuur.…

Het is nacht en ik staar in mijn vuur. Ik denk dat we dansende vlammen zijn, die zonder vuur niet bestaan.…

onderhuids kriebelt het weer er ontstaan rimpelingen die een oceaan niet zouden misstaan voorzichtige vonkjes levenslicht sprankelen zich naar buiten om samen een vuurtje te stoken vlammen laten zich aaien door een zachte zuidenwind die bereid is aan te wakkeren want gloeien is niet genoeg om de hitte te bereiken die jou kan laten smelten…

Wat ik van Poetin al die tijd niet wist, Wat mij pas bleek toen ik hem hoorde zeggen Hoe goed het is de wapens neer te leggen: Die Poetin is een ware pacifist. Of misschien is het wel dat als hij spreekt, Dat hij – gelijk een vos – de passie preekt.…

terugkomst met opgeheven armen Gebroken glasstukjes kerven in voeten Maar het hart huppelt in een vaart voort Het heeft immers genoeg moeten boeten Terugkomst naar de wereld der levenden Een regenbui verkoelt en de zon verlicht Mijn gezicht opgeheven richting hemel In de verte nog een laatste bliksemschicht Toch nog… mijn terugkomst uit het vuur…

…..met haar lippen om het filter vragen haar ogen hem om vuur en hij beleeft - in alle stilte - zo zijn eigen avontuur….. …..met zijn lippen op de hare zien haar ogen zijn gezicht en zij denkt - is dit het ware?…

Hij weet tot op zijn oude dag in vuur en vlam te raken Zijn liefde laaide op maar smoorde sissend in de kiem Zijn felbegeerde wees hem aan als ongewenst intiem Wat men bij de VN met onderzoek niet hard kan maken Zijn bazen aan de top zijn waarheidswikkers, -wegers, dubbers En dat werd zijn geluk, want zijn collega's haten Lubbers…

Het vuur dat was zo prachtig, zo fel en imposant, maar zonder nieuwe voeding is het zomaar uitgebrand. Dus hul mij in een deken en blus daar mee het vuur, maar zonder frisse lucht worden zoete vruchten zuur. Daar in dat grijze hoopje daar smeult wellicht nog vuur en er rest niks meer dan wachten op een feller, heter uur.…

In mijn ogen verschijnt een gedicht met de woorden die ik voor je schrijf soms wil ik voor je zingen spontaan je hand pakken om met je te dansen geef me je lach met je oogopslag door er te zijn bij mij of ik bij jou je geeft me gevoelens in mijn lichaam die het nog nooit heeft herkend keer op keer het besef dat ik met de minuut steeds meer…

wonden slaan die ze niet kan slaan en tomeloze liefde dromend aan zee warmt zij zich aan het vuur dat altijd zal blijven branden…