Alle inzendingen over wat kunnen wij pract

De verleiding is groot om te denken dat we met die klimaatopwarming maar moeten leren leven. Dat we er toch niet aan kunnen doen of dat de prijs om ze tegen te gaan te hoog is. Hoe alarmerender de berichten, hoe meer de mens geneigd is om ze te negeren. Laat ons er daarom vanuit gaan dat we die uitdaging wel aankunnen en dat het wel…

als een slak met wintertenen, schrijd ik door een waterbed, wachtend op die ene meester, die dan net mijn leven redt.…

het dragen van emmertjes water naar zee en oceaan voor warmte aan de vissen geeft heden een ozonkater zont straalt ongebroken aan celsianen hebben uitgewezen het zoute water is gerezen smelt maakt steeds ijs vrij de pool krijgt zelfs eigen tij tijd voor de greep uit ons vriesvak naar ijsblokjes voor in de koelzak als druppels op een…

Een vrouw in barensweeën die schreeuwt van pijn en daarvoor wordt aangeklaagd omdat ze niet het voorbeeld van perfectie voor de wereld kan zijn .…

Zie jij in mij Zie ik in jou Kunnen wij elkaar wel zien Of blijven wij alléén…

Wees niet bezorgd over je leven Of wat je zult eten en drinken En waarmee je je zult kleden Geloof dat God je dit zal geven. Let eens op de vogels om je heen Zij kennen geen zorgen over eten God geeft ze wat ze nodig hebben Zo wil Hij zorgen voor iedereen. Bekijk de bloemen op het veld Ze staan daar prachtig te bloeien Zonder zich druk…

* het leven leert wat zou ik graag toen ik jonger was dat geweten hebben wat ik nu ervaar wat zou ik graag nu ik ouder ben dat ontvangen kunnen wat ik toen niet gaf wat zou ik graag toen ik jonger was dat gegeven hebben wat ik nu mis wat zou ik graag met het weten van nu de jaren van toen nog eens overdoen wat zou ik graag…

Alles wat wij dagelijks meemaken, laat sporen achter in ons brein, als stukjes die blijven zwerven. Stukjes die rusteloos blijven zoeken, totdat ze eindelijk worden ingepast. Dat gebeurt terwijl wij rustig slapen. Dat gebeurde terwijl ik sliep vannacht. De slaap maakt stukken passend, terwijl we wakend brokken maken.…

Dat wij recht hebben om te bestaan. Dat wij gewenste en geliefde mensen zijn.…

“Maak ik je gelukkig, is er wel een WIJ?” Ik zou je willen vragen, hoeveel je om me geeft. Of je het gevoel hebt, dat je zonder mij niet hebt geleefd. Ik zou je willen vragen, …voel jij “houden van?”. Ik zou het willen vragen, maar ik weet dat het niet kan! Want jij kan mij niet zeggen, wat je gevoelens zijn voor mij.…

Elke dag eventjes maar dan praat ze tegen mij en ik tegen haar, zij en ik zijn gewoon wij. We kennen elkaar van het dagelijks mailen, en een dag niet gezien, wat zou er aan schelen? Zo is er een vriendschap voorzichtig opgebouwd, en het is voor ons beide al heel erg vertrouwd. we sluiten dan af met; veel liefs en tot morgen.…

dit is de dag de middag tussen januari en februarie een rustpunt een moment ik weet dar er duisterheid kleeft een spanningsveld een krachtmeting dit is de dag de middag weg rustpunt weg dat moment want zonder dat moment geen vreugde geen fijn zijn geen moment van daar geen moment van zijn zal er...…

tellen dagen dichter bij, dat ene zekere weten, de kalender wordt dan strepenvrij, gemiste uren worden vergeten de storm die van binnen woedt, laat ongesproken woorden verwaaien tot krachtige akkoorden, wij hebben alles nog tegoed…

Bladeren vallen voor ons versieren het pad waarover wij dwalen herfstkleuren lichten op met de zon wij lichten op met de laatste zonnestralen de laatste regenbui van vandaag heeft regendruppels achtergelaten glinsterende bladeren alsof belegd met kleine karaten zingende stilte om ons heen het zuiverste geluid dat bestaat alleen de wind…

warrige stegen waar schaduw om yoghurt honing en noten vroeg en altijd wel een plek waar het zacht was en zoet en wij…

Zij aan zij jij en ik werden wij.…

niet waar eindig ik waar begin jij maar ongedeeld wij ik jou vast en jij mij jij mijn rust ik die van jou jij die mij kust ik ook van jou die ene hand daar onze ogen voor elkaar perfecte glimlach nacht ochtend dag je haar je adem je zuchten je handen houden vast mijn Waar mijn bodem mijn luchten mijn branden alles…

Is het in de mist mystiek van verleden onbewust `t heden waar wij liefdevol profeten weten klein groot man vrouw zonder vooroordelen mistig verleden onverschillig weggegeven.…

Zeg schat, als ik nu eens in de relatie Het woordje 'ik' vervangen zou door 'wij' Word jij dan weer wat aardiger voor mij En dat ik je dan niet zo vaak meer kwaad zie Daar trap je dus niet .., da's jóuw conclusie IK weet alweer genoeg..WIJ hebben ruzie!…

nerveuze ontmoeting, begroeting beginnen, beminnen verkennen, verwennen omarmen, verwarmen ontroeren, ontvoeren strelen, bespelen, vurig, ongedurig kussen, blussen lustig, onrustige hartstocht; Wij samen.…

we zijn verstild raken elkaars hart niet aan verklaren liefde, vrijheid, boterletters tot de maan weer anders schijnt in de nacht verdwijnt wat angst om ’s morgens lichter te verkleuren fluister ik een zachte lach…

onder de paarse lucht verbrokkelen torens jammeren stemmen op gebarsten aarde splijten huizen in het matte maanlicht vertrekken goden in doodse stilte wie zijn wij mensen?…

hand in hand samen op weg die we nog niet hadden afgelegd in dit leven Je kan nog zoveel geven. Verdwalen we in het bos met de maan als sterrenstof om ons heen dwarrelend verzengend neerstrijkend onze liefde laten blijken.. blijf ik je liefhebben tot het eeuwige…

Niet onze woorden zijn persoonlijk, maar alles -- wat ons overkomt.…

Eeuwigheid ontdooit. NU wordt, zo lijkt dat voor mensen, tijd geboren. Mensenklokken gaan lopen. Mensenbloed gaat stromen, van leven naar dood, in sterfelijke momenten. Eeuwigheid bevriest. Onze kloktijd staat, zo lijkt dat voor ons, voor eeuwig stil.…

Ik zou het liefst bij een begraafplaats willen wonen ja, met zo'n mooie oude kerk met toren, 't liefst een katholieke, een roomse waar nog ondeugende dingen gebeuren, maar ook de ontroerendste, de meest hartverscheurende, verdrietigste,omdat de dood nooit went maar ook voor de ongelukjes met het dragen, het neerlaten van de kist door het verkeerd…

Spreeuwen honderdvoud Rondedans in avondzon Wij-synthesevlucht…

Wie mogen wij als winnaar celebreren? U kunt uw favoriet nu nomineren!…

Wij mensen zijn de golven niet. Wij zijn als water dat stroomt. Wij zijn bloed dat vloeit. Wij zijn de wolken niet. Wij zijn als de wind die waait. Wij zijn adem die door longen blaast. Wij zijn de kosmische straling niet. Wij zijn elektronen in neuronen, die als liefde door onze breinen razen. Wij zijn onze eigen gedachten niet.…

Het einde van de gloeilamp is in zicht! Ze gaan, nu men ze niet mag produceren, die lichtvervuilers uit de schappen weren en langzaam groeit die ozonlaag weer dicht. Een glazen bol of hete ploert? Dat moet nog blijken, maar opgelucht kan men de sterren vast bekijken.…