Alle inzendingen over zeegezicht

uit een wolk van licht fladderde een witte duif boven het woeste zeegezicht stil en als maar stiller de zoete winden uit de woning van 't hemellicht…

negenendertig de kracht van de herhaling elke ochtend weer balkonritueel observatie van de zee licht en kleurenspel middellandse zee penselen vloeien golvend schuivende kleuren veertig panelen geheimzinnige teken rond zeegezichten…

Je gezicht In het late licht Met de zee verweven Door de tijd getekend In het eeuwige leven…

Poseidon de grillige god verandert bliksemsnel van grijsgroene tinten naar donkerblauwe dan naar een inktzwart slotakkoord een zompige mist kan boven hem somberen afgelost door een witte bleke nacht nooit is hij dezelfde zie hem ademhalen de watergod omhoog omlaag omhoog een onmetelijke grauwgroene reus in de havens…

in de verte paarse bergen de zee een glooiende heuvel verraderlijk beeld in avondlicht twee zeilers op het water een koppel aan het strand een schilder achter de keermuur vissersnetten in het schemerlicht nocturnes dromen de nacht…

zag golven draaien vleugels zwaaien in een stemmig zeegezicht maar de bonkende geluiden van het overslaan zijn aan mij voorbijgegaan ook het schreeuwen van de meeuwen was niet in de lucht mis echtheid in het schilderij de gloedvolle bezieling verwaterde helaas bij mij…

in mijn fantasie reis ik waar ik wil opnieuw geniet ik van alle oorden waar is was en nog komen zal het licht verschilt, klimaat verschilt de dorpen, steden rivieren, zeegezichten overal ontmoetingen met mensen zoals jij en ik zij willen, wat wij willen een lief, een huis werk om van te leven in hun ogen zie ik wat ons wezenlijk…

een scheepje dobbert op de stroming van het water het licht speelt aan de kim een vuurbal van warmte schetst herinneringen in smetteloze wolken hoor de muze roept: “Schrijf, schrijf dit zeegezicht, als een herinnerend gedicht” een scheepje laveert zeilen manoeuvreren bollen op door de wind meeuwen vergezellen naar daar, waar de…

ach zon der zee, vonk geslagen uit gehoorsteen onoplosbaar is het lichaam dat in muien kruit boven de zee sterren, onder het verhemelte achter op de tong stuifzand, en maar niet slikken, slikken ------------------------------ uit: 'Lichaamswater', 2002.…

schuim de golven om tot de trompet het eerste rood van zon doet stralen een klarinet speelt geel het warme zand als de hobo’s het mensenwit gaan baden op het strand het groen van pauken roffelt in verdwijn een duinenrij en het triangeltje haalt ijsverkopers dichterbij de dirigent tikt af signeert en buigt naar zijn publiek het zeegezicht…

schilder weer de luchten in het avondrood botters die op water rusten het getij is dood slap hangen zware zeilen de lijnen zijn gezet als straks de vloed op komt vult zich vanzelf het net geen vis ontsnapt aan het kielhalen mijn dagelijks broodje kan ik zo betalen…

Van origine zijn we vonken Het liefste zijn we vreugdedronken Ooit waren we een zeegezicht Universeel in evenwicht Branding die altijd heeft geklonken Ontvlammen jij en ik niet licht?…

jij gaf mij de wereld met beide handen aan ik kon slechts staren liet schoonheid door mijn vingers gaan jouw zeegezicht met strand was mijn eindeloze strijden van water met het land in lieflijk glooien zag ik aan daalse kant de snelle stromen verwoestend over dijken komen jij lachte om de regen ik voelde nattigheid en keek…

natuurlijk zweefde jij niet wel dansten je voetafdrukken op het zand in een choreografie van zee en een warme zomerdag die golfjes transparant het strand opbracht waar zij en passant de sporen wisten van wandelaars en mensen aan de kant je hebt de ruimte waar jij zeegezichten schrijft tot mystiek decor verheven ook schepping…

ze keek me aan ik voelde haar blik zacht tastend naar binnen gaan in grijs blauw beschreef zij de subtiele horizonnen van verre zeegezichten toch herkende ik in de kleine krul van witte golven haar aanstekelijke lach die met zijn zachte mantra een delende eeuwigheid aan het strand gaf heb me totaal opengesteld in het ervaren…

dag lief zeegezicht en nee ik kom geen afscheid nemen maar praten met jou talloze keren mocht ik met woorden alles tegen je zeggen zonder dat jij iets kon weerleggen het was mijn monoloog in moeilijke tijden ook al bulderden je golven ik liet me door jouw rust leiden jij wist feilloos mijn stemming te kleuren met vrienden als wind…

er gonsden wat tonen in harmonie met de gekleurde wanden van een aangenaam beklede ruimte geen weerspiegeling in het glas wel wisselende stukjes natuur uit een ver tropisch land omringd met woeste zeegezichten wij wisten dat we van de wereld waren afgestapt een innerlijke drempel markeerde de geestelijke ruimte emoties delen…

Het was nog vroeg nog volop licht aan het strand speelde de wind met het zeegezicht dat als een diamant fel schitterde hier waar meeuwen vlogen over de eenzame pier die standvastig uitkeek over de rimpeling van het water, kleine golfjes ving op dit mooie uur, het gouden zand trok zich langzaam terug van de kant die duinen hoog verwaaide…

Wier heldendaden gelijk Homerische Gezangen, wier naam gegrift in verweerde zeegezichten. Neeltje Jacoba. Plots besmuikt. Omhooggevallen proleten, bloeddorstige persmuskieten, machtverslaafde wichten. Neeltje Jacoba. Ik smeek U. Verloochen Uzelf Laat deze onwetenden verzuipen in de zee der etterende leugens en banaliteiten.…

Toen werd het stiller en een wolk van licht Begon te drijven op het zeegezicht, Dichtbij de wolken waar een witte schaar Van jonge winden zat te lachen. Daar Werd alles zwijgend. En een gele boot Kroop uit de nevel en daarin school rood, Vooraan en vóór het linnen zeil, een kind...…