ik ween om het zwijgen
om de nacht die zijn zwarte slagader toont
diep in het lichaam
mij verbindt met het meest nabije
voel ik nog het kloppen
in deze stroom van stoïcijnse duisternis
die elke waarde breekt
zich wijdvertakt langs wanden van tijd
vandaag of morgen zal ik mezelf herkennen
wanneer ik midden in de nacht word wakker gemaakt…
Hij zwemt bijna op zijn rug
In een zuurstofarme bokaal
Zijn kieuwen happen verwoed
Tussen schilfers van roet
Was hij maar een sidderaal
Dan gaf hij de kat een stroomstoot terug…
Tranen van verlies en verdriet
Huil ik als ik van enge mannen droom
Die met kleine robots mijn
Lichaam langzaam binnenkomen
En zich een weg banen door
Wat zuurstofarm bloed lijkt te zijn
Niet lang na binnenkomst
Bij mijn hart geraken en mij met
Ernstige gezichten en gefronste wenkbrauwen
Vertellen dat mijn hart nog voor het
Nader…
Ware alpinisten zijn solisten
even eenzaam als de hoogste top
geen richel op de kam die zij ooit misten
een bergetappe kent geen filepiek
nu lijkt het meer een heuvel
vol termieten
dat zuurstofarme kleumen maakt hen ziek
bedwingen ze de top, als heremieten,
dan gloort de vrijheid net als van cyclisten,
want in dalen zijn er geen limieten…
Een gat in een hart is vlot gedicht
Het is heden medische routine
Bloed kan nu meer gescheiden vloeien
Onderhuids kan meer gezondheid bloeien
Rond het ziekenhuis meandert het wegennet
Continu pompt een groot hospitaalhart
een wisselstroom van zuurstofarme en
-rijke goederen en diensten rond
Vanuit kamer 13 op verdieping 12
passen files…
woekeraar
Dystopisch landbouwgif verslinderaar
Insecticiden muggenmoordenaar
En intensieve veeteeltlogenaar
Verkeert bij Zandvoort in acuut gevaar
Milieudefensie tekent al bezwaar
Contra zijn habitatveroveraar
De blanke top der duinen wagenaar
Die snelheidsduivelpitstopsjacheraar
Die duinpanzand- en wolkenzamelaar
Die zuurstofarme…
wens waar ik naar smacht
zwemmend in het natte duister
boven de diepe, zwarte zee
misschien te ver gezwommen
mijn liefje speelt niet meer mee
een klap tegen mijn natte hoofd
plotseling van lust beroofd
dwarrelend naar de kille diepte
denkend aan mijn levenseind
lachend om het laatste grapje
het weten is toch ongerijmd
mijn zuurstofarme…
In de kleur van deze bloemen zie ik de kleur
van mijn zuurstofarm bloed.
Voel ik het bloed van alle zuurstofarmen.
Van lieve en zeer angstige mensen.
Van hen die altijd te laat komen maar op tijd willen zijn.
Ze kunnen niet rennen, ze hebben te weinig ijzer en rood.…
346
Bezig met laden