Alle inzendingen over Anorexia

Ik, bang voor het spook onder het bed... Kruip onder dons. Je weet wel, zo'n gevoel van, ons kende ons.. En dan de zoetstofwisselingstherapie die je te lijf ging met bloemenhoning, appelstroop, pastachoco en eenvoudige huishoudjam. Ik, ooit een vrije meid, ben een gevangene geworden van het beleid - een pario Wat ik liefkoos…

In stille haat tegen jezelf ging de wereld ten onder geen kleur tekende nog jouw bestaan alleen brede zwarte kloven je ziet een beeld als enkeldun ben je breekbaar maar de spiegelgestalte houdt je handen niet vast schreeuwend alle woorden beefde je hart bijna tartte je de levensgeest sproeide hij zijn adem toch omwille van het stijgen…

het voelde zo goed die strijd met je lijf de verslaving aan pijn als je weer bereikte wat je zo graag wilde zijn je sportte steeds meer had maling aan mensen hun voorzichtige wensen legde jij naast je neer wat jij wilde deed zeer om hen niet te voelen heb jij je doelen niet goed verkend in bewegen daar heb jij te veel van je eigen…

hier sta ik dan dit prachtig lijf gekneed naar het beeld dat ik en ik alleen voor ogen heb het beeld waar ik nog in geloof dat ik soms wankel ondersteuning nodig heb en haren dons soms slechts een beproeving die ik rauw wel lust deze overwinning is er opgedragen aan het hoekje dat ik diep in mij nog weet zo ongeschonden en bovenal…

tastend in het donker zoekend naar het flesje water wakker geworden van de honger maar ik moet me beheersen het gaat net zo goed alweer een paar kilo er af volhouden dat is het woord dat door mijn hoofd spookt verlangend naar eten zet ik het flesje water aan m’n mond smakelijk…

EINDELOOS LIJNEN Tranen stroomden allang niet meer enkel pijn hing om het droevig hart Lichter was ze dan een donzen veer haar wereld zag zwarter..dan zwart Afslanken, mocht allang niet meer de artsen vreesden voor haar leven Haar bestaan deed haar echter zeer leed en pijn bleven aan haar kleven Vermageren mocht lang niet meer…

Stilte heerste in die donkerblauwe nacht de nacht van ‘t vreselijk eenzaam lijden Die stilte hield het meisje in haar macht het leek die keer een stilte om te snijden Blote voeten op een koude ondergrond als deel van de zichzelf opgelegde straf In deze situatie, waarin zij zich bevond, dacht ze slechts aan sterven en het graf In de lade…

In die ene winter, van het jaar 1995, op het jaar 1996, was het een heel koude nacht. Er was niets te eten, want ik had geen trek en geen behoefte..., als alleen leeg te geraken... . Het was bijna niet te overleven. De krankzinnigheid van mij in leven te houden, in enig vertrouwen van kaarslicht. Slechts veel wantrouwen. Er was water. Maar…

Opzij van haar weegschaal zat ‘t meisje ineengedoken Trillend met ‘t gezicht vaal leek ‘t meisje wel gebroken In haar ogen blonk ’t zwart als viel schaduw van de ziel Had ze in feite wèl een hart ‘t voelde echter niet stabiel Zwaarder leek zij vandaag doch ze kon ’t niet geloven Niets raakte in haar maag toch ‘t gewicht naar boven…

'k heb anorexia, ik kots er alles uit.' Was dat dan niet gevaarlijk? - En was z'n angst niet groot? Hij proestte onbedaarlijk: 'Ik lach me weer eens dood.'…

" Het woord anorexia hoor ik al soms fluisteren en het klopt wel dat de kilo's er niet meer bij op komen, maar eindelijk hoef ik geen strijd meer te leveren en daar heb ik toch jaren van liggen dromen? Nu houden ze me in de gaten of ik wel eet. Ze proberen je vol te proppen met koek en snoepgoed.…

Ik houd van niets meer dan van de verweerde tatoeage van een bloedende roos op de linkerschouder van mijn kort-ravenzwart-harig, tonggepierced, bleekneuzig, pas afgestudeerde kleine Gothic anorexia-chick.…