Alle inzendingen over Bernard

ik denk aan jouw trouwe tepels aan jouw heupen en ik dans ik heet geen Bernard ik ben eenvoudig Hans.…

Vader van een koningin Genieter van het leven Vanaf ’t begin Vrijbuiter pur sang Heeft Nederland veel gegeven Maar ging zijn eigen gang Trouw aan zijn vrienden Prins der Nederlanden Een militair in burgerpak Een zakenman Een echtgenoot Maar vaak alleen Een koning in zijn vak Ging van ons heen…

Al was er dit jaar weer een jachtpartij Van de Oranjes op de wilde zwijnen In Hare Majesteits privé-domeinen, Prins Bernard was er deze keer niet bij. Die was naar Heerenveen toe dezer dagen, Want hij wou toch het liefst op leeuwen jagen.…

En weer zijn nu twee partners niet meer vriendjes: Agnes Jongerius en Bernard Wientjes.…

Jan Peter als herder, wat bleu achteraan En als eng'len prins Bernard en zijn Juliaan…

(Bernard Haitink 1929 - 2021)…

(Bernard Haitink 1929 - 2021)…

misschien zoals george bernard shaw die bij het snoeien van een perelaar een tak brak en viel vierennegentig jaar na zijn geboorte en als mijn asse dan vermengd met deze van mijn lief is uitgestrooid op het tuinpad en de rozen denkt de toevallige bezoeker hé die witte stof is vast iets tegen slakken…

Een Koning hebben na zoveel jaar, meteen dan maar een Koningspaar, want Alex trouwde Maxima maar, wat ik toch niet helemaal snap, is dat ondanks dat zij net als Prins Claus en Prins Bernard, niet de titel hield van Prinses.…

Meester van Delden had scherpe kritiek: Prins Bernhard had echt niet mogen spreken. Er was immers reeds eerder gebleken: Men stelt geen prijs op koninklijk repliek. Heeft hij, om in gal spuwen te falen, nu zijn galstenen weg laten halen?…

een maagdelijk schone partituur zijn hart is zwaar van verlangen onzichtbaar valt een haast tastbaar schild om hem heen het is zijn queeste om toondichters in tijd en ruimte te ontmoeten hoe blaast hij adem in de muziek een levende plek in de mensenziel hoe doorgrondt hij de gedachten hoe gebaart hij die aan het…

Bernard- pas begrijpt een mens op zo'n precair moment hoe kwetsbaar hij tot nu toe in werkelijkheid was. Op zo'n moment kan een Augustijns wonder op vier harige poten een mens tot redding zijn, voorkomt de vriendschap van de St. Bernard-hond, op het juiste moment, een val in een diep ravijn. St.…

Dagelijks gewapend met een anjer en met relaties in de hoogste kringen, bewerkte hij dat deuren opengingen. De meeste mensen vonden hem een kanjer. Hij wordt bewonderd na zijn lange leven. En zelfs zijn zonden worden hem vergeven.…

kwam door de wintersport Ik ben geweldig bruin geworden Zo bruin als elke wintersporter wordt Ik heb gelanglauft in de hondenpoep Ik heb gelanglauft in onze straat Ik heb gelanglauft in de hondenstront U moest eens weten hoe lekker dat gaat Als dan 's avonds de poep was weggesleten De ski's die schuurden op het steen Propte ik m'n sint-bernard…

Een Wereldvorst is van ons heengegaan Als de bescheiden Eredirigent Van 't Amsterdams Concertgebouworkest En chef van 't Philharmonic Orchestra Wars van het overdreven theatrale Gesticuleren, haar- en armgebaar Met in zijn hand geen staf maar een penseel Die strijkers stuurde in zijn minimale Aanzetten, subtiel, slechts…

Een woord was hier eens dubbel dubbelzinnig banG. Letterlijk op straat stond-i op één el nA. Acroteleutonisch zag dit woord het belanG; Tekende contract voor fonetische logicaE.…

De dichter verwondert zich zichtbaar met woorden hoe woorden verworden van wonder en dromen tot klanken die klinken als koele akkoorden en wensen van mensen om eens uit te komen. Het vreemdste verschijnsel is 't schijnbare goed dat 't Engels verwoordt in 't Engelse "good" maar verrassend verbasterd is van onze "God" en rijmt op een woord…

Ik heb je lief, al kan ik het niet weten, Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag in je leven. Maar het is geen gedachte. Je streelt mijn wang en wie weet, dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok, iets van niets, maar morgen ontbreekt het misschien. Of schudt de dag uit je haar. Wat ik dan…

Hij is even terug van weggeweest. Nu is nu en dan. Toch moet hij morgen naar het bos, zijn hoofd ligt nog vol hout. Een stapel zorgen in een begroeide geest. Bij zijn bijl, op een sprei zoekt hij bomen in de kamer. En te voorschijn in wit schort, uit een deur in het lover, komt een zoon, een jager die hem aan tafel vraagt. Hij knikt en…

Ik zou haar willen kennen, deurtje in haar hoofd en zo naar binnen. Omzichtig door de doolhof die zij is. Daar is een kamer vol met alles wat zij mist. Feiten, dagen, mensen door elkaar. Het heeft gewaaid in haar. Een man is hier die dood is. Een kind dat niet bestaat. Ik snuffel in een leven, kan met alles niets beginnen. Het is goed…

Vreemd, dat zij nu slapen moet. Er is nog meer te doen. Net zou zij aan de strijk, het is pas noen. En moeder zit nooit stil, meneer. Iets in haar hoofd speelt met de tijd, iemand die haar leven niet meer leidt. Toch gaan gordijnen dicht. En groet zij kort de glazen buurvouw, die zich 's avonds sluit. Morgen mag zij de kast weer uit. --…

een echte gnoe die zegt geen boe zoals een koe maar gnoe wanneer hij zich terecht terdege afvraagt hoe een koedoe daarentegen ziet men koedoes welbespraakt te zijn geweest daar men tegen gnoe in talen meestal nog zegt wildebeest…

als niemand mij graag ziet, ben ik wel verplicht van mezelf te houden om nooit meer het gevoel te hebben eenzaam te zijn…

in alle vroegte doodstil opgestaan om nog eens het eerste licht te zien. Wassen, oude kleren aan. Koffie en dan leven voor het open raam. De meeuwen draaien om wat brood. De kinderen slapen nog aan later jaren. De duif zit dagelijks in de dakgoot. De wolken kijken werkelijk te varen. Terwijl ik het zit op te schrijven, geen andere vraag…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

janneke boven haar de blauwe regen in spaarzame trossen achter haar de gele en rode brem ze staat met rechte rug haar hoofd gebogen de armen slap langs haar tengere lijf haar gezicht schuilt achter haar slanke sluike neervallende haren die druipen van de regen het is winter smeltend sneeuw ligt rond haar blote voeten een roodborstje…

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

in haar smalle gezicht het teken van de vogel of het vermoeden van vleugels dat wonderen verricht zoals het ontspringen van de dans in bleke dagen het logen van woorden in de witte kamer van de avonden het duizelend bellen blazen in de blauwe ruimte van de nacht waar wij de lakens uitdelen…

Alfama warrelt ons als een labyrint omlaag waar de stad langs de Taag stroomt de rivier staat stil op dit uur van de droevigen in de verte het geluid van de wegstervende fado hij, hij troont daar boven verbronst op het terras voor á Brasileira en laat zijn zangen bij voorkeur meestromen onder een deken van duisternis tot over…

thuiskomst het regende die dag janneke had haar hoofd gebogen haar gezicht verborgen achter een gordijn van haren de kamer was donker op tafel nog de krant van een maand terug opengeslagen de spaarlampen kropen naar het volle licht gaven de boekenkast glimmende ruggen haar voetstappen klonken als vanouds we zijn nooit weggeweest…