Alle inzendingen over Emily

Diepe Gedachten lopen vast op een Zandbank – de Eenvoud vaart nog.…

Dat vast te leggen was mijn plicht Toen mij een bromvlieg onderbrak Met droef, onzeker, hortend zoemen Stond hij tussen mij en het licht Toen men het raam niet open kreeg Verdween ik uit het zicht, het zicht EMILY DICKINSON 465 I heard a Fly buzz - when I died - The Stillness in the Room Was like the Stillness in the Air - Between…

te ontsluiten Strijk langs het koele voorhoofd, vaak verhit Schik eens bewust het piekerige haar Maak losser eens de stramme, stijve vingers Voor eeuwig zonder vingerhoed en schaar Doe na de dolle vliegen op het raam De zon schijnt kranig door de vuile ruit Vermetel wiegt het web aan het plafond Een huissloof rust op madeliefjes uit EMILY…

Mijn leven was een jachtgeweer Geladen in een hoek Totdat de eigenaar het zag en Meenam, was het zoek Nu dwalen we door bos en dal En jagen daar op wild En telkens als ik voor hem spreek Herhaalt dat hoogte mild En als ik schater, komt de gloed Die de vallei glazuurt Dan is het of een kratermond Een lachsalvo afvuurt Wanneer ik na…

Op diepe pijn volgt een formeel gevoel Zenuwen zwijgen plechtig als het graf Verstijfd, het menselijke hart dat vroeg Was Hij het Die gister en eeuwen droeg? Werktuiglijk gaan de voeten op en neer Los van de grond of lucht, zou soms Een trage weg in elk geval Genoegen kunnen kweken zoals steen Kristal en kwarts over het algemeen? Dit…

Zoveel weten we niet van Liefde, alleen Dat – Liefde Alles is.…

Ik was voorbereid, maar toen jij eindelijk kwam -- smolt dat in geluk.…

weer een gezicht jij houdt mijn hoofd als een kurk boven water geeft mij weer geloof in een beter later ‘Sprankje’ jij groeit langzaam groot en bent geworden tot wat je nu bent mijn grote lieve enige Hoop * ‘Sprankje’ uit het diepste van mijn hart ik dank je *geïnspireerd door het gedicht ‘ “Hoop”, het ding dat veren heeft’ van Emily…

een land met blauwe luchten en goudgele akkers vervuld met hoop samen strijden de makkers hebben veel te duchten ze hebben hun hart aan blauw en geel verpand hun hoop echter is niet al te teer maar nog veel te hard het zou zo zacht moeten wezen en zweven als een veer maar voorlopig spreekt hun hoop nog jammerlijk ongewild wreed…

toekomst venstert die lonkend de armen spreidt daar waar zij stil lijkt te staan ontsluiert het nu van de tijd het fonkelend besef dat verlangen naar eendracht de wens het te beleven ons tot daden daagt die doen wat wij dromen dat wij van minuten die jaar zullen worden voor de kinderen van onze kinderen hoe genaamd ook voor Boaz, Emily…