Alle inzendingen over Herfstdag

De herfstdag sterft en vlijt zich asgrauw omwonden door nevelige wolken neer de maan bleekt stil door de atmosfeer als ‘n troebel oog befloerst met dauw flinterdun verliest het duister haar git als sluier zich mengt met zwemen van licht volle flarden breken, ontvluchten ijlings zicht langs gevlochten takjes, nesten rijpen wit wellende…

Ze weten het, ze voelen al de kilte van de herfstdag die lange schaduw werpt en bomen laat verdorren. Maar arm als ik zijn er zo velen, hun hart is niet bij machte om het woord te vinden dat oplicht als de dagen grijs en treurig zijn. Is dan de stilte meer gepast en enkel ’t luisteren naar wat onuitgesproken in de ruimte hangt?…

Een herfstdag en een sterfdag... ik herdenk De dode, die me, in ver verleden, gaf Dit droeve leven, 't wanend groot geschenk. Ik wil 't niet vloeke' en werpen van mij af, Maar 't zingend dragen, tot de dood mij wenk' Naar blauwe hemellente of donker graf.…

(voor Bob) de hemel grijzig blauw 'k waai met de wind en bladeren mee over het stil bekende pad, naar jou in de verte het geluid van verkeer een hond blaft, jij rust ik kniel voorzichtig bij je neer pluk dorre blaadjes weg vertel je van mijn wel en wee daarna ga ik terug en verder en ook al laat ik je hier achter je gaat in alles…

dagen die moede ontwaken in lage witte nevels die lang blijven hangen over de winterse akkers over de middag glipt soms de zon even door de wolken om plots weer te schuilen achter een regenbui alles in de natuur wordt stervensmoe en neemt afscheid van de laatste herfstdagen de bomen lijken op naakte skeletten in de schemerende avond…

Schrijven gaat vaak over grote zaken, grote mensen De dood, de daad Grote liefdes, Groot verdriet Heilige vrouwen die plots verschijnen en verdwijnen Perfecte lentedagen, 24-25 graden en een fris briesje Zelfs perfecte herfstdagen die ideaal zijn om je eenzaam te voelen Alsof schrijvers in hemel of hel leven Maar nooit ertussen zoals jij…

De zon en de bijna onzichtbare rijp schrijven een handschrift die vandaag in zijn hart staat gegrift op die stille herfstdag. Bomen pronken met hun kleuren. Akkers kristalliseren door de rijp. De eerste vlinders vliegen weer door de dag heen naar morgen. Zo’n dag zou je willen inlijsten maar het is ook van de natuur.…

fluistert van ’t dagelijkse leed als wiege- en graflied ’t gezang nog vermomt verglijdende tijd lijkt vergrijsd en vergeeld speels dansen klanken volgen de noten bonte libellen zweven doorzichtig voorbij in zeeën van wolken een eeuwig gedrijf serveert poëzie op breed zwaaiende vanen het bronzen geklepel als rustloos geschrijf de buit van de herfstdag…

en te relaxen om samen met mij te zweten en te rollebollen wellicht komt er nog een prins op het witte paard aan of zingt hij een serenade onder mijn balkon als je aan de loefzijde van de wind staat kun je je oren te luisteren houden en haar gezang zal je tegemoet klinken als een medicinale smeekbede voor een lekker toetje in haar herfstdagen…

Wolken als witte schapen tekenen af aan een helderblauwe lucht Een zomerse herfstdag vormt het decor van het afscheid van mijn jeugd De wind waait speels de bladeren in een wervelende begroeting omhoog Ja ik weet, jullie lopen met mij mee Jullie zijn niet meer hier, en toch altijd bij me Hier heb ik samen met jullie mijn jeugd doorgebracht…