Alle inzendingen over Ivo Janssen

Haar beroep, het oudste maar lang illegaal, is nu ingebed in wettige perken. En al snapt ze de regels niet allemaal, ze kan niettegenstaande werken!…

Men zwaait de bodem met veel zwier, totdat hij dun wordt als papier. Een bijna heilig ritueel, maar ook een bron van veel vertier. Tomatensaus, liefst niet te veel, kaas, champignons, gehakt of heel. En soms wel een seizoen of vier, ansjovis, uien of makreel. Italië, voor jouw primeur bleek ras je zonnig land te klein. Men bakt hem dus…

In de gang van mijn leven, hier en daar verduisterd, was jij heel even het baken, dat weer richting gaf aan mijn weg. Als geschenk alleen jezelf, zomaar een bezoekje, spontaan en welgemeend, als mens, die weer voeding gaf aan mijn geest. In de spiegel van je ogen ontdekte ik mezelf en ik herkende het licht door je hart gekaatst…

Een vierentwintiguurstaking brengt ons bij elkaar. We eten van elkaars gebak; je vertelt over je moeder, dat ze eens in razernij haar vrienden liet staan voor een glas whisky, dat je haar mist. Je zegt ik wil dik zijn of echt dun, niets daartussenin en je trekt je blouse omhoog en demonstreert. En wanneer je je been over dat van mij legt is dat…

Vanochtend laat sliep hij nog, gaf niet thuis in de zoetheid van de dag. Daarna een onrustig beeld van handelingen: trui aantrekken, douchen, ontbijten bij Baboeschka. Waarna hij, bij wijze van proef, zijn gitaar twee uur lang niet aanraakte; alsof het hem moeite kostte een of ander akkoord te vinden vandaag, vandaag zijn vingers…

De kaarsjes branden, de kerstboom geurt, een kerstmenu met groente al dente. Maar toch, het weer dat kwakkelt en zeurt, wekt diep in mij de heimwee naar lente.…

Quickstep, slowstep, de stad licht op in klinkende muntjes, doet haar lampen aan. Zestien fruitkistjes heeft men buiten staan, groentejongens rennen af en aan met mango's; lichtgeprijsde, Argentijnse mango's van het kwikstaatjesmerk dat de mond doet tuiten, fluiten van een cent. Blozende, van ver vervoerde, feel-good mango's; in mango…

Het Noord-Atlantisch licht valt zacht als wisselgeld over het terras van Café Brasilien. Welkom. Hier viert men deze twintigste-eeuwse 24 uur in luchtigste bedrijvigheid. Obers serveren Zij schenken port en aandacht aan de mannen en de vrouwen of leunen zacht als op een enkele toon tegen de groene tafeltjes. En zo ook: chipolata kiwi koninginnebestek…

Mijn zwarte roos, waardoor ik altijd bloos, waardoor ik altijd glimlach, al vanaf de eerste keer dat ik je zag. je gaf me zo'n fijn gevoel, misschien was dat ook wel je doel, ik zal het nooit weten, je moest weggaan, het is nou eenmaal zo dat rozen verwelken en vergaan.…

uit veel mogelijkheden (herinnerde, bedachte, toevallige): een huis in portugal met vetgroen tegelwerk buiten en een klinkende halve zin onvertaalbaar binnenin niet veel! dan tóch: dit huis met zijn groen tegelwerk en zijn zin, dit stemmige groene huis, het nodigt zichzelf hier uit. -------------------------------------------------- Uit…

Laat mij één keer in water met mosgladde keien waterwindsels om mijn middel Van een zwarte stoel van Thonet, het touw door keukenlicht, mijn spijt die kokt Klassiek in bad, met lemmet aan de pols, dressed to kill, mijn dood stinkt niet Alsjeblieft geen trein, zo mannelijk, niet klein genoeg Ik zou drie keer willen doden Een kind, een volwassene…

Aan het einde van het pad tussen bloeiende bloemen en verdorde bomen ligt het einde.…

Ze verwelkt Langzaam maar zeker Ze probeert zichzelf te redden Met water uit een beker Maar tevergeefs Ze verdort Verliest haar mooie buitenste laag ‘elle est morte’…

Mijn verzameling leeg houden lukt alleen door te verzamelen, natuurlijk werk ik aan de verzameling van alle verzamelingen, dat is wat ze tegen me zeggen alsof ik niet weet wat leegte is, ik drink graag absolutie hou toch op Niemand wil mij met nul ruilen, maar ik houd me aan de regels, mag ik nu eens verdrinken wanneer ik dat wil? Ik wil vallen…

Zo zat om weer opnieuw te beginnen Zo zat om gebruikt te worden alles zo zat..…

Als ze echt niet besteld zijn, de toetjes en aperitiefjes bij de obers die god-weet willekeurig maar wat serveren aan delicate thema's en argumenten rosé, als men bij zoveel opgediste zinnetjes en met zoveel omhaal van woorden verliefdheid opnieuw niet leven kan, vang dan een jonge spreeuw - fladderend verdwaald bij de ruit, vouw je handen…

Ik stuur je een engel Kun je dat geloven? Zij neemt al je gebeden mee Naar het licht, de hemel ergens daarboven… Je mag vragen wat je wil Zelfs wat geen mens geloven kan Denk niet aan onmogelijkheden Vraag nederig wat je wit En vergeet het dan Heb jij de hemel al op aarde? Ergens een lichtpuntje gezien? Wees dankbaar Ook dat is een…

Een splitsing van wegen zodat de auto's niet door het gebouw heen hoeven; slapstick, staan blijven, vieren want hier komen dingen samen. In een verkeer aan vogelgeluiden en te midden van vrije-wereldhandel-zeepliedjes staat, in kruidigst sepia, puntig, ongerijmd en sur place; een wandelaar - ---------------------------------------- uit…

Ik ga mijn eigen dood uitkiezen, ik ben een vinexvrouw, geen buitenmeisje. Ik loop in mijn vlinderbroekje op het terras, ogen ploppen overal uit, uit mijn benen, mijn buik en mijn broekje is zo klein zacht en zo champagne, hier in deze wijk met houten kades zonder water, waar meisjesbenen tegen de gevel groeien. Ik ken een zwaluw die veren…

We zijn bij elkaar gedobbeld en zijn donkere handen zijn mij onbekend, die kleine botjes als takjes onderhuids ruiken naar tabak en dure poeder hoeveel kinderen hoeveel vrouwen wonen er in die handpalm ook je dood. Zijn lange nagels, die jagen mij vrees aan voor straks als we maar eerst die hals uit, die nauwsluitende Sehnsucht. Wat doen ogen…

Een met wanen ver in West, een schooljuffrouw op hoge poten in de Clauskindereweg, maak met haar niet die grap een stewardess aan de Sloterplas met twee jongen nog een haperend hoofd, een toetje als je het ons vraagt. In de eerste keuken van die dag schuur ik het gele vet van de tegels, wat geheid het hele zomerrantsoen van twee uur kost, maar…

Nadat hij eerst door bleke Medici in hagelwitte jassen Binnenstebuiten was gekeerd Werd hem verteld dat er een vlekje Op zijn long was geconstateerd Dat biologisch niet meer was weg te wassen Keek hij totaal verbouwereerd In de ogen van de arts die hem Zijn leed langzaam verkondigde, Werd hij verpletterd door dit allemaal En was…

Graag vraag ik uw aandacht voor een nieuw traktaat In de geest van heer De Wijs (niet van de straat!) Net als hij ben ik gegrond Tegenstander van de hond Oh, je moest eens weten hoe ’k die mormels haat! Deze beesten zijn het vleesgeworden kwaad Hoe de volksgezondheid hierdoor wordt geschaad Is een regelrecht schandaal Want hun beet is vaak…

Steeds moest ik constateren: De politiek is blijkbaar niet voor mij Toch zal ik straks mijn stempas weer vertonen Ja, ook voor vega spek en bio bonen PS: Vandaag komt de Eeuwige Almanak uit. 366 bijzondere dagen, gevuld door Frank van Pamelen, Ivo de Wijs, Kees Torn en Theo Danes. Met prachtig tekenwerk van Matthias Giesen.…

De vrouwen hebben hun vallei-orgasme, Wat seks betreft is dat een winnend lot. Zwaar ademend naar toppen van genot: Een op zijn minst drie uren durend spasme. Maar los van dat dat haar graag wordt gegund, Gun mij mijn Himalayahoogtepunt.…

Ze bekijkt mijn huis, ik volg als een gids die leert -- wat bijzonder is.…

Bloot in mijn nachthemd voel ik nog steeds zijn handen -- nog steeds zijn adem.…

voor A. De tafel geschikt, ik heb de vruchten gedeeld, de deur geopend. Elk bord een hand, door het glazen dak liggen de bladeren. Een kaars brandt herfst in de woorden, het verkruimelde, broodnodige. Nu zitten ze aan, ik giet ons in brons, en wij rusten. ------------------------------------ uit: 'Een rode sjaal', 1998.…

mijn woorden maken een wandeling. ongebonden slenteren ze door dit beregende dorp soms stoppen ze even, zoals nu. dan gaan ze weer verder en praten wat met elkaar ze zeggen niet veel of eentje vertelt een verhaal en de anderen luisteren, lachen licht of wenen een beetje achter de hand. --------------------------------- uit: …

In mei kocht ik een sjaal, een rode, omdat rood toch steeds terugkeert. liep toen door, eerste links, dan weer links en kwam uit op een binnenplaats bij een bank aan een bakstenen muur waar een viool de ruimte vulde, een viool van wijn en waakzaam vuur. hier wou ik blijven, levenslang en deed hem om, omdat rood toch hartverwarmend…