Alle inzendingen over Kaarsjes

ik zit hier maar wat, met op de achtergrond het koffiezetapparaat, muziek zachtjes aan (ook) op de achtergrond, kaarsjes aangedaan de kat spint ook nog, en ik, dodelijk ongezond, met een sigaretje, gebo- gen over een schrift dit gedichtje afgerond. (rookpluimen dwarrelen omhoog...)…

Bij flakkerende kaarsjes komt er vrede in mijn hart als ik binnen ga in mezelf. Waar ik in een woordeloos gesprek luister naar de stem van mijn eigen ziel.…

voor mij was het kerstfeest een boom met echte kaarsjes het sneeuwlandschap van vaders hand breed uitgestald op het dressoir en de warmte van met z'n allen en iets van soberheid aan een tafel van fragiel geluk nu wij zoveel materiëler zijn weet ik mij een illusie armer…

wij gaan vele kaarsjes branden voor vrede in oorlogslanden vluchtelingen die op zoek zijn naar de warmte van Zijn aanschijn gaan zij hun tentenkamp vinden in die koude winternachten komt de Ster hen daar verblinden met het licht van nieuw verwachten…

Wie kaarsjes op een taart uitblaast down under Wordt straks bestraft door de gezondheidsraad Men blaat dat blazen de gezondheid schaadt Niet blazen houdt de kinderen gezonder ‘Belachelijk’ meent menig viroloog (De weerstand is alvast behoorlijk hoog)…

Het aantal kaarsjes op de taart is C. Het cijfer is Romeins. Het valt niet mee: z'n uitblaaspoging faalt al onverhoopt. Z'n eerste poging is nogal voorbarig. Geen kaars gaat uit, hetgeen ons niet verbaast: de man is eeuwig, immers honderdjarig.…

ze was echt gedekt, mooi afgewerkt wit kleed, doorschijnend schitterend twee borden, mooi uitnodigend 'k wachtte op dessert, dat niet komen wou kaarsjes stonden rechtop, brandend van verlangen 'k maakte ze nat, kon ze niet doven ze smachtte naar dessert, dat wel komen wou…

kerstgevoel of kribbig vraag ik mezelf af wanneer ik haar bezig zie met 't optuigen van de boom wanneer de kaarsjes eindelijk weerspiegelen in de glinsterende ballen klinkt op de radio het 'Gloria In Excelsis Deo" en als bij toverslag is het ijs gebroken…

Muziekaal ontvangen blosjes op je wangen kaarsjes en een slagroomtaart dat hoort erbij als je verjaart snoepjes en toastjes en natuurlijk een heleboel cadeautjes slagroom zit er op je snoet het duurt heel lang voor dat je naar bed toe moet maar dan is het toch allemaal voorbij jammer dit is het einde van je verjaarspartij.…

kerstmis was destijds gewoon een boom met echte kaarsjes het sneeuwlandschap van vaders hand breed uitgestald op het dressoir behaaglijke warmte van met z'n allen en ook iets van soberheid aan een tafel van fragiel geluk... nu wij zoveel materiëler zijn geworden weet ik mij een illusie armer…

graag spring ik uit de taart ook al gaat dat gepaard met de nodige spetters zoals rondvliegende kaarsjes vruchtjes en stukjes room die als U.F.O.'s (Uitbundig Fladderende Onprettigheden) het luchtruim onveilig maken wanneer ik weer eens opga in mijn ding en dan onbeschaamd uit de taart spring…

Met heimwee kijk ik naar buiten, regen valt gestaag omlaag, de zon verscheen niet, in ’t geheel was ’t sombertjes vandaag, maar geluk zit in een klein gebaar, de heimwee zond ik heen, de kaarsjes maar wat eerder aan, dus ondanks dat de zon niet scheen speel ik met de warmte!…

Hoelang zal ik nog kaarsjes kunnen branden bij het Mariabeeld? Hoelang zal ik nog kunnen luisteren naar een preek die me verveelt? Hoelang zal die klok nog luiden en hoelang heeft de Kerk nog Macht? Ach, wat maak ik me toch druk, ik ging toch alleen maar in die nacht!…

een appeltje voor de honger en wat liefde voor de dorst meer heb je niet nodig wie braaf is die krijgt worst het vel is overbodig de kat gaat er mee heen zit te spinnen voor de muis in haar navel glimt een steen er is niemand thuis op tafel dansen kaarsjes een schim ontsteekt het vuur op hooggehakte laarsjes…

een appeltje voor de honger en wat liefde voor de dorst meer heb je niet nodig wie braaf is die krijgt worst het vel is overbodig de kat gaat er mee heen zit te spinnen voor de muis in haar navel glimt een steen er is niemand thuis op tafel dansen kaarsjes een schim ontsteekt het vuur op hooggehakte laarsjes…

zie in zoveel handen kaarsjes van hoop branden.…

denken aan hen die er niet meer zijn draag ik in mijn hart kaarsjes steek ik aan tranen komen uit het niets deze tijd maakt me verward antwoord op vragen het worden er steeds meer niemand kan ze geven zij bestaan niet meer wij moeten door door met ons leven lichten van de kerstboom het uitbundige eten het maakt mij niet blij…

Wit rode kaarsjes op kaarsenblad branden en ik vergeet even mijn verdriet draag het op handen.…

het duister onherroepelijk mensen haasten zich huiswaarts ginds klinkt de midwinterhoorn binnen branden kaarsjes en krijgt de tijd iets van weleer twee kerstdagen lang sluiten wij de ogen voor al het zeer warmen ons aan het haardvuur en hopen op zoveel meer zoals vrede bijvoorbeeld de opperste vorm van welbehagen kan zijn…

een zwaluw zwoegt binnen de storm zijn vleugels torsen wind, zijn lied vervliegt op aarde kijkt een kind, in rood gelakte laarsjes (verbazing om het groot geheel speelt - allengs groter - om de kleine mond) waarom de Hemel zoveel windkracht zond begrijpt het niet maar ook dit lied zingt als vanouds van uitgeblazen kaarsjes…

Parijs brandt kaarsjes…

hoor, een winterlied zweeft over de berijpte sluimerige grond midwinterhorens blazen herkenningsklanken hoorbaar in het rond schaduwlicht tekent de berk huiveringwekkend tot een ijzige reus dwarrelsneeuwvlokjes smelten in ademwolkjes op een warme neus kaarsjes in glaasjes gloeien langs het weggetje een vertrouwde sfeer het…

lieve pappie ik ga met jou mee waar jij ook gaat deze boot is veel kleiner maar wat laat dapper gaan wij samen verder centraleverwarming weg nu knusse kachel lichtende kaarsjes aan de toekomst minder luxe beiden sterker in liefdevolle trouw zullen wij tweeën verder door dit leven gaan…

en dan kerstavond met ons pap mee naar de mis, de enige in het donker honderden kaarsjes en een donderende vrede thuis streek mama lakens glad, ze waren geborduurd met rode sterren, afgevuurd rond groene krans elk bordje gaf een kerststol elk gezichtje droeg de glans van duizend lichtjes en hield dat - de nacht uit - vol…

jullie overleden zusje heeft in de kinderhemel gouden kaarsjes branden voor ieder elk sierlijk prijkt het op hun tafeltje het houdertje in een diamanten kelk zij wacht geduldig op jullie omringd door de beschermengel met het goddelijk Licht met een stralende glimlach vanuit de zachte wolken kijkt zij op haar prachtig…

je oogt weer ondeugend en kijkt me sprookjesachtig aan zie in je hand de fee verschijnen die staf en sterren laten staan ik tovenaar een snelle paddenstoel met kaarsjes en zacht zicht jij weeft weer sluierzacht ons liefdesbed uit stralen geel maanlicht de open haard is stuk alleen de kleine uurtjes warmen zich in ons geluk…

herinnering ik ezel warme adem over stro jij hoedt in nachtelijke weide de schaapjes op het eigen droog op het verschieten van de ster kan je niet wachten de koningen zijn nog te ver zingt dennenboom en kleurt de ballen vroom voor bethlehemse nachten ik sneeuw nog steeds kou heeft mij al jaren in zijn greep ondanks de duizend kaarsjes…

overal waren de kapelletjes warm en walmden vele kaarsjes dansend licht dat vrede sticht waar het buiten guurt weten mensen hun huis en haard met de feestelijke tafels gevuld met allerhande lekkernijen bier al koud en wijn op temperatuur met de hand op het hart vol goede voornemens belopen zij weer het goede pad…

De boom in de hoek van de kamer, Kaarsjes door het hele huis, Warmte van een haardvuur, Dat heerlijke geluid klinkend als ruis, De hele familie bij elkaar, Gezellig eten gourmet of fondué, Zachte kerstliedjes op de achtergrond, Kleine kerstmannetjes volledig in tenué, Toch mis ik iets, Een voor mij belangrijke vrouw, Zonder haar is kerst…

Heerlijke winter donkere avonden kaarsjes die flakkeren wanten die drogen. Heerlijke winter met zijn vriezende kou jassen die nat zijn van ijs en winterkou. Heerlijke winter met zijn vorst geen vorstin mijn bed met kruik roept, effe wachten: ik lig er zó in!…