Alle inzendingen over Leo Vroman

Beslist, er begint iets in mijn hoofd dat mij als kind allang was beloofd, want als blozend ei, vers bevrucht, bereikte mij al een gerucht maar nog aarzelt het zich, maar nog is het te vroeg, ik versta het, ik lig nog niet stil genoeg Fort Worth, 23 oktober 2010 ----------------------------------------- 'Beslist' verschijnt…

De kogel trekt een heet kielzog door de voorkant van het brein waar de bron had zullen zijn van latere verantwoordelijkheid. Elders beleeft haar weefsel nog de tegenwoordige tijd. ---------------------------------- uit: 'het liegend konijn', 2003.…

Wij begrijpen ach zo veel, ja misschien alles wel verkeerd; hebben daarvan het tegendeel misschien te hard geleerd. Ik maak dus mijn verontschuldigingen over het hopeloos misverstand en ons hopeloos onverband met alle dingen. Wat heb ik dan in godsnaam bedoeld zoals ik door de wereld liep tussen de werkelijkheden door? Heb ik dan niet gezien…

Hoe dromerig denk ik de wei zo'n eerste zomer zonder mij. Het huis is leeg, de tuin in vol. De paardenbloemen pluizen bol. De vogels maken geen geluid. Het gras groeit boven de rozen uit. Heel voorzichtig gaan de bomen liggen om in slaap te komen. Uit hun rompen rijst een woud. En het huis wordt niet herbouwd. MORAAL Ach wat…

Wij zaten gewoon naast elkaar en keken als altijd naar de tv toen ik plotseling merkte: Nee, dat is allemaal niet waar, ik ben op een vreemde planeet waar mijn vrienden mij achterlieten en voor zover ik weet zit ik eenzaam op visite. Tegenover mij stond een lijst waar een landschap in werd gereisd, en waaruit tot overmaat raar werd gepraat…

Als ik morgen niet opsta moet je niet schrikken: per slot, elke opera en alle toneelstukken hebben hun ogenblikken, het vallen van gordijnen of andere ongelukken. Dit is dan het mijne. Sluit dus mijn gezicht, doe die mond en twee ogen maar netjes dicht en ik ben voltooid. Laat zo maar gaan, en die oren mogen nog openstaan, want je…

Het advies in dit stakkergebouw is: Blijf zo lang mogelijk bezig, maar ik neem dat niet zo nauw en ben dus flakkerend aanwezig. Zo voel ik mij soms naar buiten zweven als ik naar ons uitzicht kijk, en ben, Bezig, dan weer even in twee kamers tegelijk. Dan weer, graag bij bliksemlicht, moet ik nodig een gedicht en ben een vleugelsinterklaas…

Er was een klein moment dat wou zo vreselijk groot, maar bleef geweldig onbekend tot na haar dood. En haar dochter, ook al zwanger, wou graag mooier en ook langer, en haar dochter ook al zwanger, wou graag mooier en ook langer, en haar dochter ook al zwanger, wou graag mooier en ook langer, en zo meer, en zo meer ongeveer tweeduizend…

Liep ik vijftien meter boven de grond door de kroon van een beukenwoud en tastte tussen de twijgen rond dan denk ik dat ik meer verstond waarom ik van ze houd. En kroop ik vijf voet de aarde in zo traag als hun wortels gaan dan dronk ik de ware waarde in van hun aaise groei en staarde in de poriën van mijn bestaan. Maar ik zit met mijn…

Komt een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen. Sinds ik mij zo onverwacht in een taxi had gestort dat ik in de nacht een gat naliet dat steeds groter wordt,…

Ik zal wel zien in dat rotgebied van duisternis of daar nog iets is of opzettelijk niet; ja ik zal misschien nog even pogen daarheen te kijken met glazige ogen net als andere lijken of als een groeiende kreeft uit mijn strak huidskelet naar buiten breken om wat mij omgeeft te verlaten, met wat ik beteken. ------------------- uit:…

Als alle mensen eensklaps bloemen waren zouden zij grote bloemen zijn met lange snorren. Vermagerde vliegen, dode torren zouden blijven haken in hun haren. Tandenstokers, steelsgewijs ontsproten, zouden zwellen tot gedraaide tafelpoten, katoenen knoppen zouden openscheuren tot pluchen harten die naar franje geuren, en op de bergen zouden gipsen…

Ik wens je een landschap, zo compleet dat ik er haast niet ben, dat jij bemint en ik herken, waar ik de weg nog weet. Onder de grote varenblaren die hier lang geleden waren wijs ik je de bloemen aan die ook niet meer bestaan. Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst naar geen spoor in het gras zodat ik mij…

Waarom draait een groot verschil? Kijk vannacht eens lang en dood doodstil vanuit de sterren naar deze kleine aarde en niets blijft groot. Wat blijft eigenlijk van verre over van onze eigenwaarde? Niets in de eeuwigheid om voor te vechten zo gezien en waar kan oorlog anders nog toe dienen? Ikzelf was eens in een daarvan gevangen en zag…

Als ik veel meer wist van ruimte en tijd bleek de werkelijkheid een beschilderde mist en zou die optrekken dan zou ik beslist een heel andere ontdekken en als die zou verdunnen dan scheen mijn oude er weer doorheen en wist ik meer dan alleen iets van de hunne maar van ruimte en tijd en werkelijkheid. -------------------- uit: 'Daar…

Soms moet ik zo verlangen naar blauwgras, wimperparelgras, zoals ons tuintje vroeger was, honderd jaar, duizend jaar, liesgras, trilgras, liefdegras, duizend jaar geleden, maar kweldergras, knolbeemdgras, kijk daar eens even, daar scherpgras, hardgras, tandjesgras, een lege kleine zoogdiervacht, kamgras, baardgras, borstelgras, zo onaantastbaar…

Hij lijkt vast minder erg - die lief bijeengebrachte hoop spaanders van mijn gedachten - op mij dan een berg. Waar zal die laaiende gestalte van mij dan uit bestaan en waar kwam die al te late eerste vonk vandaan? ------------------------------------ uit: 'De mooiste gedichten', 2015.…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

De grondwet van de aarde is langs de kanten van wegen en paden nu al uit planten en bloemen te raden: waarom hier dit gras? Omdat iemand zo pas of ooit, zeg maar ooit een eeuw geleden langs is gereden en zijn bakje as had leeg gestrooid. Waarom daar die planten? Daar heeft een tante op een deken gezeten en bessen gegeten…

Ach hoe verdacht lekker languit in bed en dat ik die wekker niet hoef te zetten vannacht morgen niet met die pijpen va de onder- en bovenbroek hoef te worstelen, geen mensenvlees en tanden meer hoef te borstelen, geen griezelige roem en geen angstig nieuw boek! S.v.p. geen bezoek en geen bloemen ---------------------- uit: 'Daar…

Ach, laten wij geen ogenblik bederven voor wie van ons het eerst zal moeten sterven, en laten wij ook nimmer praten van alles wat wij huichelden en haatten. Zolang een vlerkgespreide leeuwerik blijft zingen vergeeft zijn God ons al wat wij begingen, zolang wij kersenbomen zacht in bloei zien staan dan hebben wij nog niemand kwaad gedaan. Ach…

Met dat hoofd gebeurt nog eens wat. Het gelaat ligt me al te plat op de vette hersenkast. Er gebeurt vast wat. O, als ooit dit peinskistje splijt als een vrij eetbare brei verschijnt dan dit brein van mij en bevlekt met gedachten de grond maar de dood verzegelt mijn mond, en minder dood dan wel veilig sterft het schijnheilig.…

Die drie zwanen drijvend op het meer zag ik niet weggaan en waren er weer, en de treurwilg met een scheef houten been, haar haar omlaag en weerkaatsend omhoog maakte een boog om de zwanen heen, door een kind getekend, maar ik moet om te beginnen het kind nog verzinnen. Dan is het waar maar lang, lang later. Dan is het najaar en klotst…

Een half petje kip, een popotamus hip, twee muisjes vleer vier hanen weer, acht beelden voor, zestien kijkjes door, tweeëndertig vliegjes vuur, vierenzestig kastjes muur, honderd achtentwintig fouten druk, een kippetje tuk? tweehonderd zesenvijftig stokken tover, vijfhonderd twaalf tochten over, en ongeveer, duizend minnen meer. ----…

Komt een gewichtige miljardair, met zijn dagboek in zijn klauwen, vol ontroerende verhalen. Over hoe verantwoordelijk hij is, wat zijn vermogen wel niet vermag, en hoe hard hij heeft gewerkt. Hoe hij zijn geld wettelijk heeft vergaard, en eerlijk aan de mensen moest onttrekken. Volgens zijn kasboek in zijn klauwen. Zijn weldadigheid wordt…

zo dichtbij de dood het zou me toch te ver zijn maar Vroman beschrijft * senryu*…

Dam is stil de Dam is stiller dan ooit de Dam is doods de Dam is dood de Dam rouwt Dan zie ik een duif: “” een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen”” (Leo…

op dfc-reünies hoor je altijd veel sterke verhalen maar zelden zo sterk en frappant als dit jaar van leo van bruggen hij (leo) zat op het gymnasium toen zijn leraar nederlands over moderne poëzie kwam te praten en een aantal namen noemde waaronder ook de naam 'buddingh' 'buddingh', zei leo, die ken ik wel: die zit altijd elke…

Of toch een Goudse balling Met heimwee naar de Markt Een onuitspreekbaar leed Zwarte humor Hoe dan ook een eerbetoon Aan Leo, dubbel held Welbeschouwd een gedicht Het kortste ooit…

Met dank aan leo van den b. Toen god de mens geschapen had lachte zij…