Alle inzendingen over Maurits Puttertje Delft

veel vereeuwigd op doek en in een fluitconcert door Fabritius en Vivaldi inmiddels dient Het puttertje als titel van een nieuw boek van de legendarische Donna Tartt in de onderwereld van kunst wellicht een nieuwe start...?…

Deze dag spande Délfts blauw de kroon.…

Dat je misschien wel niet van mij houdt, dat zeg je – zo ontzettend lief.…

boven de herberg op de eerste verdieping ziet Vermeer het licht het gouden zonlicht spelend over de daken van de stille stad acht uur wijst de klok boven de Schiedamse Poort een windstille dag een paar minuten een verticale streep licht op de ranke toren van de Nieuwe Kerk spel tussen schaduw en licht stad water en lucht…

mijn geliefde in Delft uit de bus gezet - boze droom haiku in foto http://bit.ly/dQ2iZs bronnen: http://bit.ly/eUJKQP http://bit.ly/gBzQck…

Het is donker aan de linkerkant een muur rechts de sloot en ver weg hoor ik brommers rijden, die opdoemen aan het eind van het pad en me vangen in hun licht het geluid wordt hard mijn kloppend hart drukt zich dicht tegen de muur nog even en het is voorbij Ze stoppen…

De gemoederen raken oververhit, bij deze temperaturen delft ’s mens bewustzijn het onderspit, de ruzies worden intenser, gevloekt, geketterd, niet gepraat. De andere ochtend bij de kater, weet men niet meer waar het over gaat...…

een schaduw vooruitgeworpen op het licht besneeuwde pad in een compositie van teder wit en blauw krijgt het landschap iets kwetsbaars zoals op het delfts blauwe bord met het winterse tafereeltje van weleer…

Maar…, hiermee delft de krant zijn eigen graf: Van uitgeslapen mensen moet men vrezen dat ze die Telegraaf écht niet meer lezen……

Het oorlogschip De Delft blijft onvoltooid De bouw ervan is amper opgeschoten Zodat na vijftien jaren is besloten Dat men spreekwoordelijk de handdoek gooit Maar ach, er wordt wel vaker iets gestaakt Zo is dit snelsonnet niet afg…

Ik heb geloof ik al sinds mijn geboorte De pest aan pindakaas bij het ontbijt Wegens de weeë geur die hij verspreidt, Maar nu sluit Calvé-Delft voorgoed de poorten. Wel spijtig dat het zoveel banen kost, Maar ik ben van mijn jeugdtrauma verlost.…

Wie gisteren in Delft nog eens ging kijken Zag wel de trap, maar het gordijn gesloten Dat gaat alleen maar open voor de groten Of voor degene die de groten lijken De steen is nog niet op het graf gedaan Dus na drie dagen kan de prins opstaan…

Voor vuurwerk is er altijd geld voorhanden Het spaarvarken delft gillend ‘t onderspit Geofferd voor wat knallers en carbid Dan moet de kachel maar wat minder branden Crisis?..ach zeur toch niet..wees toch eens stil Ik draag vandaag mijn roze vuurwerkbril…

Het is gewoon een zaak van uitvergroten Student - die stapelt kratjes - lekker bier Voor huisvesting is dat ook een manier Wanneer 't aanslaat kunnen we zelfs loten En treuzelt er een met de propedeuse Dan openen we eventjes de sluizen…

“Het Straatje van Vermeer”, dat klonk vertrouwd Maar nu: “De Penspoort in de Vlamingstraat” Die steeg: Is dat zijn tante die daar staat? “Het zou goed kunnen”, zegt Frans Grijzenhout Weg met de rust...we woonden hier zo graag Ze splitsen ons een penspoort in de maag…

De ondervragers geven je een vergrootglas -- om jezelf te zien.…

Soms hoor ik klokken luiden in de blauwe lucht -- blauwe luchtklokken.…

Alles wat je zegt tegen een ander, zeg je -- ook tegen jezelf.…

Wij zwieren in de winter langs de grachten Met op ons hoofd een hele Goudse kaas En bossen tulpen in een Delftse vaas Voor melkmeisjes die op ons staan te wachten En als het stormt dan steken we gelijk Uit alle macht tien vingers in een dijk.…

Het oosten delft gezwind het westers graf. De kwaliteit wordt onbeschaamd geveld. Waar buren hypocriet de buit verdelen daar laten wij ons nimmermeer bestelen.…

Zoals het groene water en het golvenwit delft de peinzer het onderspit. De denker bezeilt de witte koppen, is door de hevige wind niet te stoppen. Waar de grijzige hemel zich verbreidt, versterkt zich het harteleed. Voor hen die zeilen en verdrinken, zal de eeuwige levensbron weerklinken.…

Ik zal je helpen, pak het touw dat ik opgooi -- uit de diepe put.…

We zien elkaar de hoofdrolspelers de toreador, de stier En weten hier wordt ie -vroeg of laat- naar de andere wereld geholpen Hij delft het onderspit kijkt dood in de ogen Op de tribunes aan zon-of schaduwzijde heerst geen medelijden het publiek weet wat hen te wachten staat.…

zonder denken ,zonder doen staar ik voor me uit. en in de diepe verte hoor ik een geluid. "word wakker" roept een stem naar mij en ga er weer op uit. ik sta op, en loop weg door een glazen ruit. de ruit die mij altijd tegenhield om te doen wat ik wilde. en nu lag hij in duizend stukken mijn hele lichaam trilde. en aan de andere…

Ik was daar in het bezige gezelschap van mensen, aangegord tot het verbouwen der samenleving, en ik zag hen doende, bouwmeesters, metselaars en timmerlieden, en boog het hoofd en zocht de fundamenten, nieusgierig en bezorgd; ik vond alleen mijn beide schoenen die daar eenzaam stonden ergens op aarde, ik vernam als wind het reppen van de vele…

Als ik in jouw ogen kijk dan voel ik mij verliefd, want door je mooie diepe ogen wordt mijn hart doorkliefd en als mijn hart zo wordt getroffen kan ik het niet laten, dan moet ik uiten wat ik voel en mijn remmen loslaten En als mijn remmen dan bezwijken stap ik op je af, ik bezwijk dan van de zenuwen en stuur je deze brief, (wat laf)…

voor een ander is de tafel leeg standaard een koud tafereel aan 't raam, ja daar zat ik toen ik mijn eerste drankje van je kreeg ik verplaats me als vloeistof hopend door cohesie naar jou geleid op jouw blad zal ik stabiel zijn de omtrek van mijn wereld klein waar ben je, wat doe je mijn benen voelen aan als lood elke keer een tent betredend…

een boom houdt zich afzijdig van commentaar staat veelal gemoedelijk te relaxen welke zucht, welke drup is daar ach, het is de wind en de regen of toch niet de vele wegen en complexen ontnemen vele liefhebbers de lust om te leven…

geen tijd om na te denken je neemt nog een slok en een trekje ja waarom niet, draai nog maar een rondje en zo nog talloze in het verschiet die bol neemt je toch wel mee of je het nu wilt of niet kom, doe nog maar een rondje, wat let je ach, die eeuwige kroeg, het blijft een wervelend verzetje…

Soms kwam mijn vader door de wind naar huis, een schaduwloze man met lege handen. Tot aan de dakensteeg de roepstem van Zijn schreden en vervaagde in de lucht. Een wereld volgde hem: dwarse gelaten waarop hij zich een levenslange dag had stukgelopen. Zwaar van schouders duwde hij zich tot aan de huisdeur voort. Mijn kinderogen zagen hoe…