Alle inzendingen over Oerknal

Oerknalresidu in tien miljoen neuronen aardse sterveling…

Met zijn muil vol zweren Lalt hij over een verre oom Die hem inwijdde in algebra Met ontstoken tong Dramt hij maar door Over abstracte dingen Die hij niet begreep Toen hij nog lag te woelen In zijn wieg van watten Nu is hij heer en meester Over oerknal en zwaartekracht Reikt hij naar de rand Van zwarte gaten Speelt hij met e=mc²…

zij heeft last van dwarse grillen opduikend bij zonsondergang een sikkel in het westen die zwelt van week tot week meer en meer een bol gelaat keer op keer lost ze op een bruistablet in een glas inkt soms sluipt zij in het gelid tussen of achter ons en de zon zichzelf uitvegend met een spons in pek gedrenkt scherven van een late oerknal…

De oerknal explodeerde na een zacht gesis door het aanstippen van de vuurbal aan de horizon. Die ene vonk uitte in diverse talen door de nacht elk gebaar en was vocaal gevat in begrijpelijke taal Terwijl het maanlicht langzaam overging in zonkracht stond ik met jouw eerste ontbijt onder jouw portaal.…

machteloos terug wil naar woest en ledig waar de mens nog niet geschapen is doch ik hoop en geloof met alle liefde dat hij wakker wordt berustend uit de schaduw van zijn oude boom zodat hij onvoorbereid in tekens zich opnieuw zal richten tot een oerknal en ons opneemt naar een nieuw begin geloof in ons - niet loslaat en omvormt in licht…

met kralen die zich niet willen laten rijgen ik kijk naar de klok en volg de dunne wijzer terug vanwaar ik kwam, uit het niets en toch gevlogen mis ik nu mijn nest maar ik broed me op de toekomst voort en rui al bij de gedachte wanneer mijn laatste klokslag wordt gehoord ze zeggen dat de tijd in de ruimte steeds sneller gedijt, dat de oerknal…

De bron van mijn gedachten lijkt op een oerknal vanuit het vuur. Iets is ooit begonnen, opdat jij en ik zouden zijn. Op al mijn vragen naar het heilig vuur klinkt een stilte, diep vanuit mijn brein. Het land achter de spiegel is verborgen maar de branding zingt, als een fluistering, een traan, een licht, als opgetild.…

Juffrouw, u heeft mij met veel geduld geleerd dat sinds de oerknal in ons universum sterrenstelsels zich met snelheden evenredig aan hun afstand in alle richtingen naar een ongewis einder spoeden dat die stelsels door onderlinge zwaartekracht samengehouden roterende systemen van miljarden sterren zijn die in dit uitdijend heelal…

het duister voor heel even maar 'k wou dat ik wist hoe het kon en geloof in horoscooptekens ik wacht op een teken uit de ruimte maar mijn eigen brein is ook een heelal met soms stilte en soms overvolle gedachten ergens in die ruimte is er een ster genaamd foppe en als die ontdekt wordt dan ben ik wereldberoemd ik had mijn eigen oerknal…

snaren van pure verrukking in elkaar kronkelen Nog een knoopje gaat open Jouw handen knijpen verkrampend sneetjes in mijn schouders Met trage roeibewegingen vaart het puntje van mijn tong langs de huidplooien rond jouw g-spot In de stijgende verhitting als in een op hol geslagen kernreactor ontaardt de climax als een verwoestende oerknal…

Waar eens de oerknal onze dimensie binnenging, waar de ruimte zich opende en de tijd werd geboren, uit een ondeelbaar punt als ultieme bron. Die immense ruimte waar het sterrenlicht miljoenen jaren reist om naar ons te gaan.…