Netgedichten

1943

netgedicht (nr. 38.128):

Fysionomie

Ontdek hoe bovenzinnelijk God mij ineens
zijn gelaat laat zien en dat ik hem vast mag
leggen als slapend kind, al zuigend rondom
de speen van oorsprong, zijn eigen schepping

er gaat van alles door mij heen tot op de bodem
van mijn spil: onbeantwoorde vragen in mijn geest
of hij werkelijk slaapt?
heeft hij ongelofelijk verdriet en spijt
dat zijn creatie dieper zinkt?

machteloos terug wil naar woest en ledig
waar de mens nog niet geschapen is
doch ik hoop en geloof met alle liefde
dat hij wakker wordt

berustend uit de schaduw van zijn oude boom
zodat hij onvoorbereid in tekens zich opnieuw
zal richten tot een oerknal en ons opneemt
naar een nieuw begin

geloof in ons - niet loslaat en omvormt in licht
dat flitst boven de aarde zodat wij kunnen zien
wat wij hebben aangericht? Men moet toch weten
dat God als Jezus ook eens mens was en is, met al
zijn twijfels voor ons zijn eigen kruis droeg?