Netgedichten

netgedicht (nr. 42.430):

Iets

Diep in mijn brein ontstaat bewustzijn uit het iets,
een ondoorgrondelijk mysterie, begrijpen kan ik het niet.
Kijkend achter de spiegel is ondoordringbaar
een zwarte muur. De bron van mijn gedachten
lijkt op een oerknal vanuit het vuur.

Iets is ooit begonnen, opdat jij en ik zouden zijn.
Op al mijn vragen naar het heilig vuur
klinkt een stilte, diep vanuit mijn brein. Het land
achter de spiegel is verborgen maar de branding zingt,
als een fluistering, een traan, een licht, als opgetild.

De zee, het strand, de zon, iets vuurt er
diep in mijn brein. In tranen die stromen,
langs elke baan, laat ik het gaan. Onze liefde
heeft betekenis. Het vuur kleurt de lucht,
in iets, als teken van hoop, op die zwarte muur.

En het klinkt, het zingt, in iets dat blijft,
in een betekenis die niet door mij te vatten is.
Waarbij herhaling eeuwig zinloos is, om nieuw te zijn.
In deze fluistering, zo echt, helemaal mezelf
en toch mezelf voorbij, zo gelukkig, zo intens.