Alle inzendingen over Paris

disneyland paris bestaat vijf jaar er valt confetti uit de wolken we zitten aan de lunch in het new york hotel sebastiaan en ik lopen naar het buffet ik til het deksel op van een enorme vleesschotel - pap - vraagt sebas - is dat kip?…

Musée du Louvre, Paris…

Je te cherche à Paris depuis l'aube jusqu'à la nuit.…

Alle mensen kijken naar mij maar er is niemand die mij ziet Hun blikken stoppen bij hun fantasie Zo is het om bijna een godin te zijn onmenselijk, een beeld, een avatar om mijn lichaam verhullend dat ik besta en verhinderend dat ik sterf ofschoon iedereen me wil vermoorden om wat Het heeft aangericht in zijn scheppingsdrift waaruit…

De fijnste streling die jij kent is mijn straling op jouw huid Mooier dan dat gevoel kun jij niet zijn Ik ben jouw liefste minnares Je neemt mij met de naam die je me geeft: Meesteres der Stralen, zon van jouw leven Jouw hoogmoed maakt mij mens, wetend dat ik te licht, te heet ben om met jou intiem te zijn Daar kun jij slechts van…

straks zal ik je wonden genezen straks zal ik je haren kammen straks als je aangespoeld wordt zal ik voor altijd je antihoofd verzorgen Ici Paris! Amen.…

het voorafgaande is onzin en moet niet te serieus worden genomen omdat je anders blijft hangen in de verleden tijd als in een net pik er alleen het nuttige uit en ga door met het zinloze wat je daarvoor ook al deed want de spin van de tijd redt zichzelf toch wel, laat je niet klein krijgen en ren vooruit en pik onderweg woorden die je…

wij zijn toch van alles van het leven van het begin van het eind tot de dood in een bootje stappend dat wankelt, onze voetstappen erin en schommelend beginnend, we zijn fris door kou en gewassen zijn maar ook verward door de vroegte van dit uur en de mist, en dan er doorheen: het zonlicht. Langs het riet en dan los in het midden…

De dag is geharnast, het piept en kraakt buiten en binnen, de verwarming loopt vast. Of ben jij opgesloten, voel je niks meer, doe je alles op de tast? Alles voelt koud aan en niks geeft antwoord op hoe het zich verhoudt tot jou. Klein en onrustig waad je, klam en bang door de kamer, je zet koffie maar ruikt niks, je zintuigen zitten potdicht…

vaart. zoek niet naar mij ik ben er niet alleen, mijn woorden die spreken van taal van verleden, van vergankelijkheid en over jou (altijd weer jou). het is zo moeilijk om te spreken over leugens en niet over mij te praten over de dingen die er toe doen, kom bij mij en praat het uit en over het heden. het schip van de toekomst…

ik wilde woorden toevoegen aan de werkelijkheid maar die wilde me niet verwarmen, ik slijt nu mijn tijd met denken over de eindigheid. en 's nachts tel ik op mijn rug de sterren, (nergens ga ik heen) het kost wel moeite dat wel, maar het lukt steeds beter.…

verloren op deze planeet die volgens mij toch plat is ben ik bang er vanaf te vallen, een angst die diep in mij leeft. tot op 't laatst op een rots te staan en er dan vanaf...- o, soms ben ik zo bang!…

'Als iedereen nou de bladeren van de bomen zou zien als vallende dollars dan zouden we geen crisis kennen', zei de buurman.- In 't lentelicht bezien klonk het heel poëtisch.…

ik krijg de kriebels van die hoog- zingende meiden die me wel zouden verblijden van top tot teen als ze hun mond maar hielden, dat ik mijn handen nu voor mijn oren moet houden om te genieten van hun borst en bil- partij, hun hóge gekwaak echter kan ik niet lijden omdat ik last heb van een absoluut gehoor, schreeuwen die halsen wéér in koor…

ik zit hier maar wat, met op de achtergrond het koffiezetapparaat, muziek zachtjes aan (ook) op de achtergrond, kaarsjes aangedaan de kat spint ook nog, en ik, dodelijk ongezond, met een sigaretje, gebo- gen over een schrift dit gedichtje afgerond. (rookpluimen dwarrelen omhoog...) voor…

Alles wat ik wilde schrijven werkte vermoeiend, werkte slecht, geharrewar, en mijn hart rikketik boem tik! en ik leefde niet echt, en nu op mijn laatste benen klop ik bij u aan, meneer Herrewegen, om dit gedicht bij u in te leveren, ik zal beloven echt uw naam niet te noemen als u daar niet tegen kunt, zal ik die schrappen, ik wil…

De vredige gans omarmde me en legde als een winterjas haar vleugels om me heen, én', vroeg ze nogal onhandig, 'wat ga je vandaag eens doen?' En ik, kikker, had een slechte zin, rukte me los, vluchtte tussen het riet door en kwaakte luid: 'laat me alleen, hou je grote bek! ik ben je geen uitleg schuldig! ik heb een pen nodig!'…

het boeddhabeeldje sprak me aan, 'heb je een geest of ben je een geest?' vroeg de beste man, en brak in lachen eerst, en toen in stukken uit-een.…

we misten niks.....en verder liepen we over van de drank en struikelden we over elkaar heen alsof we niks beters te doen hadden vertelden we el- kaar onverstaanbare murmel- verhalen en het werd drukker en drukker in de warme druk- kerij ...mist en een scherpe zon vernielden ons uitzicht en we zagen toen overal vliegen maar dat deed helemaal…

je had je oren opengezet dat lukte goed (je hebt grote oren) en luisterde naar de ruimte om je heen. wat hoorde je allemaal? vlinders en bijen die in de ruimte boven je met hun vleu- gels klapten, je keek om je heen met koeienogen (die had je geleend) en zag de wind en het zonlicht trillen, je kon kijken 's avonds tot in de kraters…

als een handtas en wat kwam daar allemaal wel niet uit : leugens, verdraaiingen, onzin, verveling, irrationeel gedrag... naast de gewone dingen natuurlijk : pennen, spiegels, paraplu's, lampen, sleutels die rinkelen, en zo voort... het is altijd weer anders, toch weer doller, absurder en soms juist gewoner dan je ervoor dacht,…

'mijn hart kon alle vlinders die ik erin voelde niet meer dragen en ik stortte hulpeloos neer, in de ban en zo in de war van jou en hulpeloos ook, een baksteen in een rode doos mijn hart, een hand met daarin een nog bloedende roos en wolken donker in mijn hoofd gedraaid en een zon die er vervaarlijk boven hing, pro- beerde ik…

loop je mee naar het einde van de dag, samen kunnen we een stukje optrekken van het gordijn dat ons omgeeft het witte laken dat het daglicht smoort en 's avonds kunnen we als herders waken de kudde wolken als zwarte schapen die opgestegen zijn vanaf de grond achter het hek en liggen en waken en liggen en dromen en kijken naar de maan die traag…

je voelde weer iets in je stromen een klein blauw water stroompje -waar overheen een antieke brug- je was toen even intens gelukkig, greep zelfs even naar het geheim, dat van het leven voordat je weer onderuit zakte in je zwarte stoel.. en hulpeloos spartelde en dat dan maar een naam probeerde te geven, namelijk in een zwevend gedicht,…

'als het eenmaal is gebeurd ja dan' 'maar als het stroef gaat',' 'je weet het niet' 'het zal toch wel goed gaan, goed komen?' zei opa, 'maar je weet nooit hoe het gaat en dan...' hij kuchte even zag ook wat bleek hoe kan zo'n broze man nu zo'n zware operatie ondergaan? Ah, daar komt de chirurg en legt uit wat de bedoeling is, 'mooi…

Ik slenterde wat door de stad het is in mijn hoofd ook altijd wat, eeuwig en altijd die vragen die je doof maken voor indruk- ken buiten jezelf, de prachtige Eusebius- en Koepelkerk, de verlichte Korenmarkt, de herenhuizen, en de stadskelders, het aangename van de geluiden van een stad, de geur 's ochtends uit de bakkerij om de…

ik ben verkouden maar weet niet hoe dat te uit- en..há..há..haiku!…

liepen door de zomer was drukkend warm zweten puffen hijgen een ijsje in de hand naar een pretpark 's avonds op het balkon thriller in je hand de drukke jongens in de straat maken amok, een brommer in de verte, ja, ik heb m'n hart aan dit leven verpand...…

ik zal je wel krijgen zover dat je naar me toespringt als een kikker en dan wij elkaar omhelzen maar wat moet een kikker met mij en ik met zo'n groene glibber? ach, ik zal wel weer naar het water verlangen..of.. vanwege springneigingen?…

de zinnen werden verzet waarnaar? 'k weet 't niet om af te zijn van alles wat met woorden te maken heeft, scoren is makkelijk een rond balletje in 't net maar als je het even niet meer weet om te zoeken naar het hogere, naar een hoger doel is de stilte handig om in te zijn, en daar te blijven, nooit te lang wie kan er nu…