Alle inzendingen over TASTEN ZOEKEN VOORTGAAN

Volhardend geloof is een steenachtig pad, dat zich slingert tussen woeste doornstruiken. De stem van een steeds jong blijvend kuiken' roept de wandelaar naar de Hemelse stad. Een lastige bult of verraderlijk gat zal menigmaal plotseling opduiken, terwijl ogen al de einderglans ruiken. Raadgevend klinkt een verborgen molenrad: "Mijn water…

Wolken boven mij verluchtigen in grenzeloos voortgaan. Ik zoek een zwaartekracht, krachtig genoeg om een luchtkasteel aan de koude grond te binden.…

Met een lantaarn zonder licht en voeding de koude duisternis van de wereld doorvorsen vol wachtend vertrouwen steeds de onaardse witte kapel zien wier kleine fonkelramen een straal van Goddelijke glans zenden naar je lege vragende handlamp die dit geschenk nooit kan bezitten maar altijd in zich houdt en verder geeft.…

wie zoekt die vindt mijn handen tasten in het niets op zoek naar u wie zoekt die vindt naar blind vertrouwen stoot zijn hoofd net als ik nu wie zoekt die vindt maar horendol en doof op dom geluk en dendert door vergeet te tasten rustig tasten voelt te luisteren fluisterzacht tast mijn geest mijn blind vertrouwen hoort mijn hart…

ik hijs het licht weg tot silhouet diep tast ik de ruimte af waarin de morgen ligt te sluimeren het geschuier van een stoffer voorkomt stilte over uitgeputte wegen…

tast u ook wel eens in het duister of minstens zoekend in een vreemde schaduw ik luister dan zo scherp mogelijk naar elk woord, soms maakt het me schuw immers ik zie geen ogen of zij zich al dan niet op mij willen richten of zomaar kijken in de nacht ik word dan meegezogen in ondenkbare gedachten het voelt soms, als teder zacht…

licht versterkt het gevoel van vingertoppen in elke stap sluipt de eenzaamheid naderbij onbelast in een weidse gebaren, verandert adem in koele regen, een geschenk van wolken, in een donzig bed dat alleen voor minnaars is geschapen te bevolken om hun loflied te vertolken, wat verder stond kwam langzaam dichterbij maar wel op de tast…

verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend verhalend leggen fantasieën onwrikbaar vast, verleiding door de zwaartekracht, een mantel die iedereen past de zwartste aarde in te ruilen, kiemzucht als begeerte reikt tot alles wat het altijd al najoeg in een wederkerend labyrint waarop iedereen op wacht daaruit te ontsnappen op de tast…

Mijn handen tasten in het duister op zoek naar een paar sterke armen, waarin ik geborgen ben en mij kan verwarmen.…

Zo lang op zoek naar het geheim. Wie ben je? Waar was Je? Alle namen kreeg Jij. En om het geheim te onthullen verbeelden we ons maar wat. Zoeken en tasten we naar woorden. Maar dan! Liefde zo onbegrijpelijk. Juist daarin wordt het geheim van wie je bent nog groter!…

Achtergelaten werd de diamant door jou te min bevonden jij hebt haar laten vallen en bent daarginder steeds op zoek maar zult het daar niet terug meer vinden…

Zwarte schaduw Die midden op De zonovergoten dag Alles verduistert, Hand met onderbroken Levenslijn die in het Donker tast, Op zoek naar Jij die bent Maar die voor mij Amper nog zichtbaar is…

Er wordt over zoveel geschreven. Door bijna iedereen en door mij. Over theorie of praktijk. Over leven of overleven. Over begrip of onbegrip. In het holst van de nacht schrijf ik. Over waarvoor geen woorden zijn, maar ik in stilte ervaren kan. Over bewustzijn beleven, dat ik niet begrijp.…

Elke morgen klinkt: steeds vallen en weer opstaan, voortgaan aan Gods hand.…

oude beelden zijn als vergeten jassen voor sommige keer ik terug mijn woorden zoeken naar de geur of meer nog het tasten naar een waardevolle rondgeslepen steen om opnieuw te verhalen hoe onvergetelijk hij was…

in een nooit aflatende harmonie een weerspìegeling van gezaaid en geoogst een uitkristallisering van begin in overdrachtelijke zin zo zal het zijn, blijven en voortgaan…

De bezigheden in het daagse leven, die als vanzelf voortgaan, zijn elke dag weer een gunst van onze Hemelvader.…

Pijn Je laat me niet los Troost Ik zoek je Maar blijf tasten Zwaarte Je verplettert mij Lichtheid Je bent weg Maar ik zie steeds Zwart Telkens in Een tint Donkerder…

Ik wil kijken naar de waarheid in mijzelf Wat is het waar ik nu niet naar wil kijken?…

Elke dag voortgaan vol blije zin, gezegend door de goede God, is eveneens een dag door de duivel beloerd.…

wij hadden niets afgesproken zij zou nachts niet komen spoken met een streel of vaag schreeuwen om mij iets over haar bestaan te laten weten zij is er gewoon want sinds haar verscheiden heb ik mij niet van haar kunnen bevrijden waar zij vroeger altijd bij me was is dat nu zelfs bijna letterlijk op de tast ze kijkt me aan…

Waar daagt de horizon voor ogen die verloren dwalen in hun eigen zicht vroeg ze me zwijgend en ik zei: in de beelden van voorbij Wat zoeken handen in het schemer als er enkel leegte ligt was haar vraag voordat ze ging en ik zei: herinnering.…

vingertoppen voelen zandkorrels aan steen, hoe leven kleeft voelen ribbels aan een stof die warmte geeft vingertoppen die langs muren in het duister tasten licht ontdekken het maakt handomdraaiend leven zichtbaar in een flits dat even hecht…

En op de tast is zij De straat toen uitgelopen...…

Herinneringen die mij steeds in pijn doen verdwalen breng ik op een verdwaalde plek waar ik ze nooit zal ophalen ik wil er ook niet naar zoeken vooral als ik daar morgen voor moet opdoeken omdat hier en nu op ons pad is gekomen en vandaag ons weer totaal verrast jij pakt mijn hand samen op de tast kunnen we de weg wel…

hij ging zijn weg tastend met woorden naar mensen terug luisteren leert hij leefde alleen in volle vrede…

't Is de drank die je Platlegt dag aan dag, Je hersens ketent, Uitdroogt en in het Slot gooit - en jij Maar denken dat je door Haar bevrijd wordt Van je te zware last - En nu ook je ogen het begeven In 't aardedonker van de dag Kun je uitsluitend verder op de tast…

Ik zie je jouw schaduw drukt een ets in mijn geheugen de gloed van koper geeft niet de warmte die ik zoek ik tast in lucht lijnen lijken samen te stromen maar mijn horizon zal jou nooit bereiken…

in mijn brein lijkt het minder bevolkt neemt na ieder afscheid de woeste leegte toe steeds meer tast ik mis op zoek naar leven van dierbaren, geliefden durf soms hun namen niet meer noemen…

Voor een leefbare wereld en een goede toekomst zetten veel mensen zich met beloonde moiete in wellicht is hun werkend gemoed daarbij een stormende zee een grillige springbron of een statig gaande stroom doch een gedachte vol zegen: bij al ons streven zijn en blijven we in Gods ogen NIETIG…