Alle inzendingen over Verlies OR Wederopbouw

Als een sluipmoordenaar komt Hij aan, Hij trekt zijn zwarte zware zwaard. De tempelier loopt in zijn einde zijn eentje. Geen vervloekte vrede vergeeft vervolgens zijn daad. Nog negeert Hij zijn verleden. Hij kijkt niet om naar de kille kalme kamer vol gebeenten. De hemelse hel heeft hem bespaard. De moordenaar loopt in zijn eentje, De helse…

na het verlies, heeft zij zich hersteld als traag wegtrekkende mist…

Een verlies, als je dat mee moet maken, valt dat zeker niet mee. Je hebt verdriet en tranen, waar je geen raad mee weet. Als mens moet je het dragen en mee om zien te gaan. Tranen van verdriet om een geliefd persoon het is vreemd en zo bijzonder stil. Een plekje geven: eenvoudig is dat niet.…

Klaarblijkelijk verlies je met je haren Ook kennis met het klimmen van de jaren.…

We laten elke dag iets los We laten elke week iets gaan We laten elke maand iets vrij Dat weggaat uit ons bestaan Soms is het goed dat dingen gaan Maar soms doet het ook zeer Want soms wil je iets vasthouden En dat kan opeens niet meer Je verliest een stukje van jezelf En je voelt jezelf leeg Maar als het om liefde gaat Brengt…

Zou zo graag zo veel van je dichten totdat de doodsban je loslaat in je bad Naar je vliegen Tot die sferen Zonder liegen Mijn leven is nog steeds te deren In m'n dromen Doe je het bed Kreuken, de douche stromen Maar blijf je verlaten, ongered Achter elke hoek zie ik je net niet Waar ben je lief?…

Al eeuwen liggen drie noem relikwieën, noem ze de tijdloze klokkenluiders van Christus bewaard onder andere dat ene attribuut hier, de doornenkroon. Noem ze iconen, de tijdloze klokkenluiders, een stuk uit het kruis en een van de nagels waarmee Christus gekruisigd zou zijn. Keert tijd het getij ook onze lieve vrouwe om. Staan mensen versteend…

In mijn kind ontkiemt nieuw leven Ik houd haar tengere lichaam vast Terwijl ik naar ‘t verleden tast Waarin aan haar werd vormgegeven Met grote, donkere bezieling Trad ze een wereld tegemoet Waarin een lange, bonte stoet Van wederopbouw en vernieling Maar ook- van warme veiligheid Tot aan beschadiging en breuk Vanaf die tijd leek ze verdeeld…

Honderden duist're vliegmachines kwamen aan bij nacht en ontij en boven slapend Rotterdam lieten zij hun lading vrij. Met hun bommen en granaatvuur sloegen zij de vrede neer tegen zoveel vuur en donder had de stad toch geen verweer zwartgeblakerd, platgebrand zoals Rotterdam toen was herrees zij echter als een phoenix groots weer uit haar…

Lopen hele einden lopen lopen naar het water lopen naar de bron de bron vol helder water waar het dromen ooit begon dromen over het leven dat het leven beter kon. hopen dat het beter kan al is de toestand hopeloos is het uitzicht troosteloos kinderen hongerig brodeloos ouders ziek en moedeloos. denken dat het beter kan in de hete zon…

opbouw bloei beton geur van nieuw woonblok de auto start niet meteen duwen lachen springen de deuren klappen dicht zodat de richtingwijzer naar buiten wijst de ochtendzon geeft vanzelf- sprekend licht verf kalk cement geuren gezamelijk tegelvloeren tegelwanden voor en achter glazen puien in staal gezet het is nog vroeg in Rotterdam…

...Want in Roemenië goddelijk apathisch waar al meer dan tien jaar geleden een god werd weggezonden omdat de mens hem niet meer moest draaien steden langzaam om de as van de inflatie draaien de nek om dragen vrouwen het hoofd in doekjes voor het bloeden de jaren vijftig wederopbouw veegt men straten die nog vol bladeren waaien zullen…

in wederopbouw zijn zij uit beeld verdwenen toekomst dooft stukjes verleden herdenken met oranje tintje heraldiek en romantiek de stoere jongens van het pintje vrijheid is ons hoogste goed gebleken maar de zekerheid is wel gesleten langzaam zijn zij weer tot leven gekomen gezichten uit mijn dromen namen krijgen nu een stem angst…

Het verlies van iemand die dierbaar was is niet in woorden uit te drukken Voor het verlies van iemand die dit niet was maar wel had moeten zijn is er slechts een woord: bitterheid...…

Elke seconde Tik je Onverbiddelijk verder weg Van mij Elke minuut Denk ik Zwijgend Aan jou Elk uur Is gevuld Met herinneringen Met beelden Elke dag Ben je Bij mij Maar niet meer Fysiek Hier en nu Is niet meer Het is verdwenen Tijd betekent Niks meer, Jij, des te meer…

Het overkwam een dorp als Arnemuiden Dat vaak verloren ging in zilte golven Nog hoor je in de klokken als ze luiden Hoe het herrees, maar nooit werd opgedolven Zoutziederij, wolwevers, handelsschepen d' Avilla die kwam plunderen en doden Afbraak en wederopbouw, telkens strepen Door ieders moed van weer- en oorlogsgoden Als Lazaretdorp…

Het overkwam een dorp als Arnemuiden Dat vaak verloren ging in zilte golven Nog hoor je in de klokken als ze luiden Hoe het herrees, maar nooit werd opgedolven Zoutziederij, wolwevers, handelsschepen d' Avilla die kwam plunderen en doden Afbraak en wederopbouw, telkens strepen Door ieders moed van weer- en oorlogsgoden Als Lazaretdorp…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

het verlies waarvan ik niet kan spreken halsstarrig en zwijgend houdt het wacht maakt het hoofd gesloten, het hart te zacht verlies als dreunend, dreigend teken. voor altijd in verlies verbonden en toch voorgoed, voorgoed voorbij ik heb gezocht maar niet gevonden het verlorene, lieve kind, dat ben jij…

Wat een gemis....wat een pijn. Kan er niet bij, waarom het zo moest zijn. Elke dag wakker worden met een brok in de keel. Dacht dat hoe langer het duurt, tijd alles heelt. Het besef wordt sterker en de pijn steeds meer. Het gegrief, waarom het zo moest zijn komt terug.....keer op keer.…

Een handvol zand: Met een hand vol zand begon haar pad van leven, onwetend wat ze zou beleven. Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen, dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden. Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht, ze straalden hoop, liefde en pracht. Ze danste op de tonen van het lied, dat vreugde…

In de wedstrijd van ieders leven is niet van de dood te winnen ook geen gelijke stand alleen maar verlies een groot verlies Sterkte familie sterkte fans dank Johan!…

Duits Dresden’s binnenstad: ´de altstad´ kreeg in 1944 ´n koekje van eigen deeg het centrum werd genadeloos gebombardeerd Maar na "het brand meester" bleken ze na de Duitse vereniging met meesterlijk vakwerk de ´altstad´ weer zo op te (her)bouwen dat ik als Rotterdams post-oorlogs kind alleen maar diep respect kan hebben voor zoveel architectonisch…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Geen reden kunnen bedenken voor dit verlies. Het vertrouwen verliezen in alles. Emotioneel uitgeput raken. Met stomheid geslagen zijn. Dit alles door het verlies van een dierbare vriend.…

zijn ogen waren altijd vol ontzetting over de Bezetting nog meer ontzet was hij over het verlies van zijn geroofde tweelingbroer zo ontzet was hij over dat verlies dat hij zichzelf nooit kon ontzetten van zijn schuldgevoel zijn ogen waren ontzet van de Bezetting maar meer nog door de ontzetting over zijn verloren tweelingbroer…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Een laatste zomerdag Na een veel bewogen zomer Met zoveel verlies in me En zoveel verlies om me heen De bladeren vielen vroeg dit jaar In de harten van mensen De bladeren die verkleuren En die vallen gaan Ze weten van het verlies Ze weten van het verdriet Ze weten van de taak die zij hebben Om ons te laten weten Dat ieder leven vergankelijk…

ik heb je blik gevangen twee druppels, tikketak in mijn emmerbak glazig en glinsterend en leeg twee oogdruppels ik probeer te blijven kijken maar ze prikken in mijn zicht en knipperend verlies ik me in het licht en knipperend verlies ik me in je gezicht…